Moments

Part 11

  Η αγκαλιά φάνηκε να κρατάει περισσότερο απ' όσο περίμενα. Δεν ήθελα να τον αφήσω να φύγει μέσα από τα χέρια μου. Ένιωθα ότι εκεί μέσα ήταν ασφαλής. Θα τον προστάτευα από όλο το κακό του κόσμου με τη φυλακή που είχα χτίσει γι' αυτόν μες τα χέρια μου. Τον κρατούσα τόσο σφιχτά έχοντας κολλημένο το σώμα μου πάνω στο δικό του. Είχα ακουμπήσει το κεφάλι μου στο στήθος του και τα χέρια μου τον είχαν κλειδώσει μέσα στην αγκαλιά μου προσφέροντας του στοργή πάνω στην προσπάθεια μου να καλύψω το κενό των τόσων χρόνων που είχε. Ήθελα να ξεχάσει με αυτήν την αγκαλιά όλα όσα είχε νιώσει και όλα όσα είχε κάνει, αλλά αντ' αυτού εγώ ξέχασα για άλλη μια φορά τα πάντα. Αυτός; "Happy birthday", του ψιθύρισα πολύ σιγά. Αυτός είχε τα χέρια του ριγμένα κάτω. Δεν έκανε καμία κίνηση όλα αυτά τα λεπτά. Μετά από λίγο άρχισε να ανταποκρίνεται στην αγκαλιά μου, στο άγγιγμα μου και πέρασε τα χέρια του πίσω από τη μέση μου. Έριξε το κεφάλι του στον ώμο μου και με έσφιξε. "Thank you.", είπε και έφυγε σιγά σιγά από την αγκαλιά μας. Έτσι ξερά και απότομα. Λες και του είχα πει κάτι κακό. "I had a great time today. I really needed that.", συνέχισε.  Ενώ είχε ήδη στρίψει το σώμα του προς την αντίθετη μεριά ώστε να φύγει, ψιθύρισα "You will have many days like this one" και από τον τόνο της φωνής μου πιο πολύ ακούστηκε σαν υπόσχεση παρά σαν ανακοίνωση. Θα του δώσω καλύτερες μέρες από αυτές που είχε ως τώρα. Έτσι θέλω να πιστεύω. Ότι θα καταφέρω να του δημιουργήσω ευτυχισμένες μέρες από εδώ και στο εξής ώστε να ξεχάσει τα φαντάσματα του παρελθόντος. Με αυτές τις σκέψεις έφτασα στο διαμέρισμα μου, ενώ τον είχα αφήσει να τραβήξει το δρόμο του. Άλλωστε, ήξερα ότι θα γυρίσει. Πάντα γυρνάει.

[...]

  Πέρασε σχεδόν μία βδομάδα από τότε. Παραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα. Πάει μία εβδομάδα τώρα που δεν έχει εμφανιστεί, που δεν έχει δώσει σημάδια ζωής. Το ότι είναι μπλεγμένος με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Δεν έπρεπε να τον αφήσω να φύγει. Τόσες μέρες νιώθω λειψή. Μου άρεζαν οι ξαφνικές εμφανίσεις του. Τώρα τι έγινε και σταμάτησε να εμφανίζεται; Τι έπαθε; Που βρίσκεται; Είχα πει ότι θα τον προσέχω, ότι θα του δώσω ωραίες μέρες. Και τώρα; Ο Dan, σε αντίθεση με τον Louis, ερχόταν κάθε μέρα στο σπίτι μου και άφηνε λουλούδια στην πόρτα. Η εβδομάδα κύλησε βαρετά, ήσυχα όπως πάντα. Όπως πριν εμφανιστεί. Πίστευα ότι θα εμφανιστεί και θα μου πει "It's new year's eve tonight. Do you want to do something different? Like jump off a cliff with me tonight for example?" τον φαντάστηκα με αυτό το αστείο αλλά και ταυτόχρονα σοβαρό του ύφος να κάνει γκριμάτσες προσπαθώντας να με πείσει. Γέλασα με την ανόητη σκέψη μου. Εντάξει, δεν περίμενα αυτό. Περίμενα απλά αυτόν να εμφανιστεί, να μου πει ένα "καλή χρονιά" ή κάτι άλλο. Ας μην έλεγε και τίποτα. Αρκούσε να τον δω. Να δω ότι είναι καλά. Να είμαι μαζί του για πέντε λεπτά. Δεν εμφανίστηκε όμως ούτε και σήμερα. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι, γελούσαν, χαμογελούσαν, φιλιόντουσαν. Κι εγώ; Μόνη μου. Για την αλλαγή του χρόνου, πήγαμε με την Lousia στο πάρτι του Dan. Ήταν πολλοί γνωστοί εκεί, αλλά ήταν σαν να μην ήξερα καν. Σαν να μην με ήξερε κανένας. Μόνο εκείνος. Μπορεί να τον ξέρω λίγο καιρό, αλλά μόνο εκείνος καταλαβαίνει.