Moments

Part 9

  Η τελευταία της φράση χτυπούσε σαν καμπάνα μέσα στα αυτιά μου. Μόλις είχε πει "The kings of drugs in the whole UK.", σωστά; Δεν άκουγα ό,τι να 'ναι, έτσι; Οι βασιλιάδες των ναρκωτικών; Γι' αυτό τόσο μυστήριο ο κύριος αρραβωνιασμένος Louis; Και γιατί με έσωσε; Οι βασιλιάδες των ναρκωτικών έχουν και καλή καρδιά; Και νοιάζονται; Από πότε; Γύρισα αργά το κεφάλι μου προς τα δεξιά ώστε να τον κοιτάξω. Αυτός ήδη με κοιτούσε. Τώρα όμως δεν έκλεισα σφιχτά τα μάτια. Ούτε γύρισα το κεφάλι. Έμεινα να τον κοιτάω. Προσπαθούσα να καταλάβω. Προσπαθούσα να βρω κάτι που να επιβεβαιώνει ή να διαψεύδει τα όσα είπε η Lous. Τίποτα που να το επιβεβαιώνει. Τίποτα που να το διαψεύδει. Τα μάτια του Louis ήταν καρφωμένα στα δικά μου. Έμοιαζε λες και προσπαθούσε κι αυτός να βρει κάτι μέσα στα δικά μου μάτια. Εγώ ήξερα τι έψαχνα στα δικά του, αυτός όμως τι έψαχνε; Η στάση του σώματος του ήταν περίεργη. Το σώμα του στραμμένο προς εμένα και έτοιμο να σηκωθεί και να τρέξει σε εμένα. Την πλέον.. αρραβωνιαστικιά του ούτε που την κοίταξε. Ούτε που φάνηκε να τον νοιάζει που ήταν οι άλλοι τριγύρω του. Για άλλη μία φορά εμείς μιλούσαμε με τα μάτια και κανείς δε μπορούσε να μας διακόψει. Σε τόσο απλές ματιές, διαγράφονταν λόγια τόσο μεγάλα. Υποσχέσεις τόσο μακροχρόνιες. Ένα πάθος τόσο δυνατό. Και στοργή ατελείωτη. Ματιές που φαίνονταν να είναι βγαλμένες από ταινία. Ματιές που κάθε άνθρωπος θέλει να ανταλλάξει μια φορά τουλάχιστον στη ζωή του. Ματιές που εκπλήρωναν τη φαντασία κάθε ανθρώπου. Αυτές οι ματιές είχαν τα πάντα. Και αυτές οι ματιές ήταν τα πάντα.

  Μπορεί να κοιτιόμασταν πέντε λεπτά, μπορεί όμως να ήταν και δύο λεπτά, ή ίσως και λίγα μόνο δευτερόλεπτα, αλλά εμένα μου φάνηκαν αιώνας. Χάθηκα πάλι μέσα στα μάτια μου και έμοιαζα να πνίγομαι. Μου κόβει την αναπνοή μόνο με ένα του βλέμμα. Φαντάσου να με άγγιζε κιόλας. Έτσι θα πρέπει να είναι το θεΐκό άγγιγμα. Χαχαχ. Χαμογέλασα με αυτήν τη χαζή μου σκέψη. Oops. Shit. Μόλις φάνηκε λες και χαμογελάω στον Louis; Και εκεί κάθεται και η κοπέλα του; Φλερτάρω με έναν δεσμευμένο; Shit. Shit. Shit. Τι έχω πάθει; Ένα στραβό γλυκό χαμόγελο όμως φάνηκε να εμφανίζεται στα χείλη του σαν να ανταποδίδει στο δικό μου. Τι; Το έκανε μόλις; Μπροστά σε όλους αυτούς; Τα κεφάλια ολωνών γύρισαν και τον κοίταξαν. Έπειτα σαν συνέχεια της πορείας των βλεμμάτων τους ήμουν εγώ. Το χαμόγελο μου έσβησε, όπως είχε σβήσει και του Louis ακριβώς πριν λίγα δευτερόλεπτα. Εγώ γύρισα από την άλλη, αλλά ο Louis όχι. Το ένιωθα. Μια φωνή είπε δυνατά θέλοντας να ακουστεί "And now that YOU'RE ENGAGED", είπε πιο δυνατά θέλοντας να το τονίσει, "you should stay TOGETHER at your own place. It's big enough for both of you, but it's kinda empty so you could maybe start trying for a baby." "WHAT THE FUCK ARE YOU TALKING ABOUT? UH? NOW YOU HAVE PLANNED MY WHOLE LIFE? BUT YOU HAVEN'T PLANNED SOMETHING VERY IMPORTANT IN THIS STUPID PLAN. GUESS WHAT?! ME!", άκουσα τον Louis να λέει μόλις τέλειωσε η γυναίκα την πρόταση της. Να φωνάζει για την ακρίβεια. Σχεδόν να ωρύεται. Είχε βγει εκτός εαυτού πλέον. Την ίδια στιγμή που οι σφιγμένες σε γροθιές παλάμες του προσέκρουσαν στο τραπέζι, αυτός πετάχτηκε από τη θέση του σμπρώχνοντας την καρέκλα του με τα ποδιά του και έπειτα σμπρώχνοντας την με το χέρι του. Σηκώθηκε, γύρισε και με γοργά βήματα έφυγε. Ο ήχος της καρέκλας που έπεσε αντήχησε σε όλο το μαγαζί και έπειτα ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή. Τότε o άντρας από την αριστερή κορυφή του τραπεζιού που πρέπει να ήταν ο πατέρας του Louis σηκώθηκε και μας πλησίασε. "We are very pleased for the amazing night you offered to us. Here's the money. We'll come again. That's sure. Good evening, ladies and gentlemen." και έφυγαν όλοι μαζί. Εμείς δεν είχαμε προλάβει να αρθρώσουμε λέξη, αλλά ούτε μπορούσαμε άλλωστε. Είχαμε παγώσει από τον τρόμο, καθώς είχε ένα δολοφονικό βλέμμα και μας πλησίαζε με απειλητικά βήματα, αλλά λίγο περισσότερο εμένα. Απλά ακούγαμε. Αφού έφυγε, κοίταξα το χέρι μου. 1000 αγγλικές λίρες βρίσκονταν στο χέρι μου. Σίγουρα ήταν από τις λίγες φορές που θα έπιανα τόσα πολλά μαζεμένα χρήματα στο χέρι μου. Και επίσης σίγουρα αυτός ο τύπος δεν είχε ιδέα πόσο κόστιζε το δείπνο. Από αυτά που μου έδωσε περίσσευαν 400 λίρες! Τα πήγα κατευθείαν στον Jack μη θέλοντας να βρεθώ αντιμέτωπη με τίποτα κατηγορίες ότι πήρα λεφτά ή κάτι τέτοιο. Αμέσως γύρισα την πλάτη και χωρίς καν να πάρω τα πράγματα μου, έφυγα. Αυτά ήταν το λιγότερο που με απασχολούσε αυτήν τη στιγμή. Σήμερα είχα ντροπιαστεί όσο δεν είχα ντροπιαστεί σε όλη μου τη ζωή.