Moments

Part 3

Λίγη ώρα μετά αποκοιμήθηκα προσπαθώντας να θυμηθώ τα πάντα. Αποκοιμήθηκα με τα μάτια του στο νού μου. Τον ονειρευόμουν. Ονειρευόμουν έναν άγνωστο. Τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου. Μου χαμογέλασε και τα μάτια του άστραψαν. Ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι μου. Μου είπε κάτι, αλλά δεν άκουσα. Πρόσεχα τα μάτια του. Τον ρώτησα τι είπε. Δεν αποκρίθηκε. Άρχισε να απομακρύνεται, να φεύγει μακριά μου. Του φώναζα, αλλά αυτός είχε γυρίσει την πλάτη και με αγνοούσε. Τώρα πλέον δε με άκουγε και κανείς άλλος ενώ εκλιπαρούσα για βοήθεια. Ξαφνικά ένιωσα ότι το όνειρο έπαψε να ανήκει στο φανταστικό κόσμο των ονείρων και μπορώ να διακρίνω κάτι οικείο. Βλέπω ένα μαύρο αμάξι να έρχεται κατά πάνω μου. Τα φώτα του είχαν βάλει εμένα για στόχο και συνέχιζαν στην πορεία που όλοι ξέραμε ότι θα ακολουθούσε το όχημα. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο γρήγορα. Θυμήθηκα το άγχος που είχα εκείνη τη στιγμή. "Θα γλιτώσω; Η ζωή μου δεν είναι σαν παραμύθι, αλλά θέλω να ζήσω.", είχα σκεφτεί. Έβλεπα όλον τον κόσμο γύρω μου να με κοιτάει αγωνιωδώς. Φωνές ακούγονταν πριν καν γίνει το ατύχημα. Μέσα στις τόσες φωνές διέκρινα ένα "Moooove now". Μα δε μπορούσα. Ήθελα να φωνάξω για βοήθεια, αλλά οι λέξεις έμοιαζαν αδιανόητο να βγούν εκείνη τη στιγμή. Το αμάξι με χτύπησε και εγώ ήμουν πλέον αιμόφυρτη στο δρόμο. Πόνεσε μόνο που το θυμήθηκα. Τραντάχτηκα μόνο στη θύμηση αυτού και από την απότομη κίνηση πόνεσαν ο χτυπημένος αυχένας μου και τα σπασμένα πλευρά μου. Αφού βγήκα μόνο με αυτά τα μέλη μου χτυπημένα και δεν πέθανα, ήμουν πολύ τυχερή. Πολύ τυχερή μπορώ να πω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου στάθηκα τυχερή. Γιατί τώρα; Γιατί;

Ξύπνησα ιδρωμένη ουρλιάζοντας. "Αυτά ίσως ήταν τα χειρότερα δευτερόλεπτα της ζωής μου", είπα κάπως δυνατά και ξεφύσηξα λίγο ανακουφισμένη. Αυτό μου είχε συμβεί λοιπόν. Μία νοσοκόμα που είχε ήρθε να μου δώσει φάρμακο για να ηρεμήσω και ακούγοντας αυτές τις λέξεις, χαμογέλασε. Τι όμορφη που ήταν. Και φαινόταν και τόσο γλυκιά. Μέσα σε όλη την ανησυχία και τον πόνο, κατάφερα να ανταποδώσω το χαμόγελο. Έπειτα έφυγε τόσο ήσυχα όσο είχε έρθει. Μετά το όνειρο, σιγά σιγά άρχισαν όλα να επανέρχονται στη μνήμη μου. Το πάζλ άρχισε να συμπληρώνεται. Μέσα σε δύο ώρες τα είχα θυμηθεί όλα. Ακόμα και τον Louis. Σκεφτόμουν όλα αυτά που είχα θυμηθεί αλλά και σε τι δύσκολη θέση με έφερε αυτό το ατύχημα. Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά για να κοιτάξω έξω από το παράθυρο που υπήρχε ώστε να ξεχαστώ. Αντ' αυτού όμως, είδα ότι στην πολυθρόνα που υπήρχε κάτω από το παράθυρο, κοιμόταν ο.. ο... Louis. "Μα πώς είναι δυνατόν ένας άγνωστος να νοιάζεται τόσο πολύ; Και για ποιό λόγο;", ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ. Είδα τον Louis να κουνιέται. Έβλεπε εφιάλτη ή ξυπνούσε; Δεν έχω ιδέα. Έκλεισα γρήγορα τα μάτια μου σφιχτά και έκανα πως κοιμάμαι. Γιατί το έκανα αυτό; Άκουσα βήματα και κατάλαβα ότι με πλησίασε. Στεκόταν από πάνω μου. Άκουγα την αναπνοή του και μου φαινόταν σαν μελωδία. Μα πώς γίνεται να τον έχω δει μια δυο φορές και να νιώθω έτσι; Είναι πολύ ανόητο. "For God's sake Aphrodite. Come on. Don't be a fool. He's a stranger. He's just a stranger. And the whole situation is too weird.", φώναξα από μέσα μου προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου. Ο Louis λες και το είχε ακούσει, άρχισε να απομακρύνεται. Η πόρτα έκλεισε σιγά. Σχεδόν αθόρυβα. Εγώ συνέχισα να ξαπλώνω και να σκέφτομαι διάφορα. Κάνοντας διάφορους συνειρμούς, επέστρεψα στην πραγματικότητα. Δε μπορούσα να μείνω άλλο εδώ πέρα. Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να πληρώσω ούτε αυτό το ένα βράδυ που ήδη είχα νοσηλευτεί εδώ πέρα. Και αυτό θα ήταν το δεύτερο. Τι θα έκανα; Το πιο σωστό αυτήν τη στιγμή μου φαινόταν ότι ήταν να το σκάσω. Αλλά πώς;