Moments

Part 1

Περπατούσαμε παράλληλα στις αντίθετες πλευρές του δρόμου. Είχα χαμηλώσει το κεφάλι και σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν όσα είχαμε πει, όσα είχαμε κάνει, όσα είχαμε νιώσει. Τα επανέφερα στη μνήμη μου με αφορμή τον καυγά μας. Ήμουν πραγματικά πολύ θυμωμένη και γι' αυτό προσπαθούσα να βρω κάτι για να ηρεμήσω. Κανονικά ποτέ δε μπορούσα να του θυμώσω. Δε ξέρω γιατί το έκανα τώρα για έναν τόσο ανόητο λόγο. Αυτός ο άνθρωπος είχε καταφέρει να με κάνει να νιώσω συναισθήματα που είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν. Ένιωθα γεμάτη, χαρούμενη, ευτυχισμένη μετά από χρόνια. Δε θα μπορούσα να τον αφήσω να φύγει. Δεν αντέχω στη σκέψη ότι θα χωρίσουμε. Φωτίζει τον κόσμο μου, όπως κανένας άλλος. Μου έδινε ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Δηλαδή αυτό που χρειαζόμουν. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα άρχισα να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να ζήσω μαζί του όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Ήταν αυτό το "κάτι" που έλειπε και αναζητούσα.

Κοίταξα με την άκρη του ματιού μου προς το μέρος του. Μέσα από τα μαλλιά μου που είχαν πέσει στο πρόσωπο μου δε φαινόμουν. Τον είδα. Κοιτούσε χαμηλά, όπως και εγώ. Φαινόταν στεναχωρημένος, χαμένος, μπερδεμένος. Ακόμη και έτσι όμως είναι το ίδιο όμορφος στα μάτια μου, σκέφτηκα. Απ' τις σκέψεις μου όμως με έβγαλε ένας γνώριμος διαπεραστικός ήχος, ο οποίος με έκανε να νιώσω ότι θρυμματίζεται η καρδιά μου. Γύρισα το κεφάλι μου γρήγορα για να δω τι ήταν και αφού κατάλαβα, με όση δύναμη είχα του φώναξα "Louis, πρόσεξε!"

2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Είμαι μόνη. Ελεύθερη. Σε μια ξένη χώρα εδώ και χρόνια. Τέσσερα ή πέντε χρόνια αν θυμάμαι καλά. Και ακόμα δεν κατάφερα να προσαρμοστώ. 'Ισως και να μη θέλω. Είμαι εδώ, στην Αγγλία, για να πραγματοποιήσω ή έστω να τιμήσω τα εφηβικά μου όνειρα. Γι' αυτό και έφυγα από την Ελλάδα ένα χρόνο μόλις αφού είχα τελειώσει το σχολείο. Επίσης, στην Ελλάδα αδυνατούσα να βρω δουλειά, οπότε η λύση ήταν να φύγω στο εξωτερικό με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Θυμάμαι σαν χθες την οικογένεια και τους φίλους μου μαζεμένους στο αεροδρόμιο να με αποχαιρετάν βουρκωμένοι. Μέχρι και την τελευταία στιγμή, η μαμά μου έλεγε ότι μπορώ να αλλάξω γνώμη και να μείνω αν θέλω. Είχαμε πολύ καλή σχέση. Ακόμα έχουμε. Αλλά εκτός από την οικογένεια μου και τους φίλους που αγαπάω πολύ, δεν είχα τίποτα άλλο να με κρατάει εκεί. Έλειπε κάτι. Κι εγώ έπρεπε να φροντίσω να βρω αυτό το "κάτι".