Mystique

Uno

Mystique 1

Nakaharap ako ngayon sa isang full length mirror. I'm currently scanning my face. Ang nakikita ko ngayon ay isang babae na walang emosyon na makikita sa kaniyang pares na mga mata.

I sighed. Tinalikuran ko na ang salamin dahil di ko kayang makita ang mga pares na mga matang iyon.

Those pair of eyes are lifeless. I can't bare to see those, it reminds me of my past.

Nakaupo ako sa kama. Di ko mapigilang umiyak. Crying like there's no tomorrow. Crying is my only remedy, it let me remember that I'm still breathing.That I'm still alive.

Habang umiiyak tumingin ako ulit sa salamin na nasa aking harapan. Still, lifeless. What does it feel to cry out of pain? Sorrow? I forgot the last time I cried because of those.

Those eyes reminds me about what happened. Right now, I don't know who can I lean on?or meron pa ba talaga akong taong masasandalan.

Hanggang kailan ko kailangang magpanggap na masaya ako? Dahil ako mismo sa sarili ko alam kong hindi ko lang niloloko ang ibang tao kundi pati narin ang sarili ko.

Pinunasan ko na ang luha tila walang tigil sa pag-agos. Ang pag-agos nito ay tulad rin ng pag-agos ng aking emosyon? Sana.

Hindi dapat nila makita ang sitwasyon ko ngayon sapagkat ayaw kong mag-alala sila sa akin. They are the only people who accepted me.

I don't want them to look at me with pity visible in their eyes. Ayaw kong kaawaan nila ako.

Pero paano ko ba maipapakita sa kanila kung pag-iyak lang aking ginagawa? Cries out of frustration.

My heart? Can't even feel it. The emotions I feel are not even genuine to begin with. Confuse and shattered. That's what am I.

Confuse. Are my feelings, mine? Is it what I really feel? I don't know.

May narinig akong mahinang katok na nagmumula sa labas ng aking kwarto.

One thing is for sure, despite being confuse, I know to myself that I genuinely love them with all I have.

"Myst, the breakfast is ready! Hurry up, Myst. It's the first day of school!" Lyrick said with excitement visible in her voice.

"Mauna ka na, Lyrick! Bababa rin ako ngayon!." Pilit kong pinasigla ang aking boses but I failed. I'm hoping that she didn't notice my breaking voice.

"Ok! Pakibilisan!" Narinig ko rin ang kaniyang mga yabag na papalayo.

Inayos ko na ang aking sarili at humarap sa salamin. Mamula-mula pa ang aking mga mata.

It's already 7 in the morning. Maaga pa pero kakain na kami ng almusal pagkatapos ay babyahe pa papunta sa paaralan.

Bumaba na ako at nakita ko na they are waiting for me. Ako na lang ang kulang.

I immediately sit down in my chair and smiled at them apologetically.

"Sorry po, My!Dy!"

"Ok lang, Myst! Alam naman naming first day of school mo at nagaayos ka pa." My said and smiled at me.

"Siguradong nagpapaganda ka nuh?!" Dy said playfully.

If you only knew that I cried like a river.

"Hinde po."

"Naku, Myst! Huwag ka nang tumanggi!" Itinaas baba pa ni lyrick ang kanyang mga magagandang pares na kilay.

"Hindi!Pinagkakaisahan niyo ako!" Ani ko.