Over the rainbow // DUTCH

Hoofdstuk 13

Thuis ligt iedereen al te slapen, ik sluip naar boven en kruip in bed. Mijn moeder klopt op de deur. Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Slaap lekker schatje.", fluistert ze. Ik viel meteen in slaap, ik was zowel mentaal als fysiek uitgeput.

Ik werd wakker. Geweldig. De vrouw waar ik van hou ligt langzaam maar zeker te sterven in een ander land. Ik had me zo mijn studiereis niet voorgesteld. "Ontbijt!", roept mijn moeder van beneden. Ik loop naar de met Ierse vlaggetjes versierde woonkamer. Ik knuffel mijn vader en mijn moeder en ga aan tafel zitten. We kletsen gezellig en ik vertel ze alles, op de Abby-avonturen na uiteraard. "Ken jij trouwens dat meisje dat een ongeluk heeft gehad? Abby Verduin?", vraagt mijn moeder terwijl ze haar theekopje bijvult. Ik hou het niet meer. Kleine, zware traantjes glijden over mijn wangen. "Dus... Ze was een goede vriendin van je hè?", vraagt ze. "Geloof me het was meer dan dat..." "Natuurlijk was het meer dan dat! Beste vriendschap! Zo jeugdig!" "Mam, je snapt het niet." "Wat snap ik niet?", vraagt mijn moeder met een wenkbrauw opgetrokken. "Ze was MIJN vriendin!", roep ik. "Wat zeg je me nou?", vraagt mijn vader die geschokt zijn krant op de tafel gooit. "Ik ben pot! Ik ben zo ontzettend pot!", gil ik snotterend. "Ja maar liefje, dat maakt toch niets uit!", zegt mijn moeder terwijl ze over mijn rug aait. "Mam, pap, Abby en ik houden van elkaar." Mijn moeder glimlacht en pakt mijn vader bij de hand. "Hoe wordt je nu dan op de hoogte van Abby's situatie gehouden?", vroeg mijn moeder. Ik zucht wanhopig. "Niet.", antwoord ik glimlachend van de pijn. Mijn vader geeft mij zijn zakdoek. "Dan moeten we contact opnemen met haar familie! Lieverd, je hebt het recht om te weten hoe het met haar gaat." "Haar vreselijk katholieke familie weet niet dat ze bi is, ze zullen me alleen maar naar de hel wensen." Ik veeg het snot van mijn bovenlip met mijn vaders zakdoek. "Als je het niet eens probeert dan weet je zeker dat je haar situatie niet kan volgen." Eigenlijk heeft ze wel een punt. Niet geschoten is altijd mis en in deze staat heb ik er alles voor over om bij Abby te zijn. "Is goed," zeg ik, "we gaan morgen naar haar huis om mij voor te stellen." Mijn moeder knikt. Ik ga naar mijn kamer en ga voor mijn make-up tafel zitten. Zodra ik in de spiegel kijk voel ik een brandend gevoel van spijt. Spijt dat ik mijn ouders heb verteld dat ik op meisjes val. Ik schaam me heel erg. Ik bel Phoebe en vraag of ze langs kan komen.

Zodra Phoebe mijn slaapkamer inkomt ziet ze me op het bed zitten. "Dara, wat is er?", vraagt ze bezorgd. Ze gaat naast me zitten en pakt me in haar armen. Ik begin nu zo hard te huilen ik denk dat zelf de buren het nog gehoord hebben. Ik vertel haar het hele verhaal. Het kostte me veel moeite, tranen en tissues. "Morgen ga ik naar haar familie om me voor te stellen." "Maar wat als Abby dat helemaal niet wilt?" "In dat geval kan Abby de Chinese waterpokken krijgen, want ik wil gewoon haar gezondheid op de stap volgen." Phoebe lacht om mijn uitspraak. "Wat als ze je niet accepteren?", vraagt ze. "Als ze me niet accepteren is dat hun keus. Daar kan ik noch Abby iets aan veranderen. Ik kan het op z'n minst proberen en als ze me niet accepteren doet dat even heel erg zeer, maar dan weet ik wel gelijk hoe het zit." Phoebe knikt.

"Auw, potverdomme." "POTverdomme?", vraag ik lachend. Phoebe en ik hebben besloten samen koekjes te bakken. "Voel je vooral aangesproken, 's werelds grootste pot." Ik lach. Ik ben zo ontzettend blij dat Phoebe en ik deze grapjes nu ook thuis kunnen maken. Geen gestiekem meer, geen geheimen. Dat wilde ik al zo lang! Ik snap echt niet dat ik het zo lang heb uit kunnen houden in de kast. Nu wil ik eigenlijk ook voor de klas de kast uit, maar daar is Abby nog niet klaar voor dus wacht ik nog even, we gaan dit samen doen.

"Dus, morgen een belangrijke dag hè?", vraagt Phoebe als we 's avonds op bed liggen. "Ja.", antwoord ik. "Mis je haar?", vraagt Phoebe. Die vraag kwam hard aan. Ik wilde antwoorden maar onbewust krampte mijn gezicht in elkaar en begon ik voor de zoveelste keer te huilen. "Oh Phoebe, ik mis haar zo erg! Alles wat ik doe herrinert me aan haar! Ik zie meisjes en ze laten me allemaal aan Abby denken." Phoebe geeft me een knuffel.

De ochtend breekt aan. Phoebe schudt me wakker. "Hey genoeg gesnotterd! Op naar je schoonfamilie, dan kun je daar verdergaan!" Ik trek de haren die van de tranen waren blijven plakken aan mijn gezicht eraf. Het is een naar gevoel. "Dara deze moet je aan doen!" Phoebe zwiert een kobaltblauw jurkje dat ze net uit uit mijn kast heeft getrokken door de lucht. Ik zucht en trek een panty aan. Ik zie er eigenlijk best tegenop om die mensen te ontmoeten. Ik weet toch al dat ze me naar de hel gaan wensen en me een zondaar gaan noemen. "Phoebe heeft het eigenlijk wel zin om naar heel die familie toe te gaan?", zucht ik terwijl ik op mijn bedrand ga zitten. "Meis, al komt heel de katholieke maffia achter je aan moet je het nog doen! Zie dit als een kans! Doe het voor Abby!" Doe het voor Abby... Die vier woorden gaven me weer genoeg moed om verder te gaan. Phoebe heeft altijd wel wijsheid. Ze mag dan op het gebied van algebra en vocabulaire wel slecht zijn, maar emotioneel gezien is ze heel intelligent. Ik rits mijn kobaltblauwe jurkje dicht. Ik denk aan toen im erachter kwam dat Abby mij leuk vond. Ze vroeg of ik een rits kon helpen dichtmaken, haha, best een slecht excuusje.

Mijn moeder en ik hebben Phoebe net thuis afgezet en gaan nu naar het huis van Abby's ouders. Ik ben ontzettend zenuwachtig. Mijn moeder stopt de auto, we staan voor de oprit. Het huis is enorm, mijn huis is er niks bij. Mijn moeder en ik lopen de maar liefst 100 meter lange oprit op naar de deur. We staan stil voor de deur. "Klop maar.", zegt mijn moeder met een lach. Ik adem diep in en klop twee keer op de deur. Een vrouw met een nette jurk en net haar doet open. "Goedendag, waar kan ik u mee van dienst zijn?", zegt de vrouw met monotone zucht. "Zou ik misschien even binnen mogen komen?", antwoord ik met knikkende knieën. "Wie zijn jullie?" "Mevrouw alstublieft binnen kan ik alles uitleggen, het is een nogal lang verhaal." De vrouw zucht nogmaals en laat ons naarbinnen. Het huis is PRACHTIG.

Op de bank krijgen mijn moeder en ik een kop thee van de vrouw des huizes. "Melk of suiker?" "Suiker graag.", antwoord ik. "Otto! Visite!", gilt ze naar boven. Er komt een gezette man van in de 50 naar beneden. Abby's moeder gaat zitten. "Nou dames, wat scheelt er?" Ik schraap mijn keel. Voor Abby... "Ik ben Dara Koning en dit is mijn moeder. Ik kom hier omdat ik Abby's situatie zou willen volgen." "Sorry Dara, maar we laten alleen mensen die dicht bij Abby zijn de situatie volgen.", antwoordt ze. "Maar mevrouw ik sta dicht bij Abby!" "Je bent maar een vriendin gok ik?" "Abby en ik hebben een relatie." Shit. Nu heb ik het gezegd.