Over the rainbow // DUTCH

Hoofdstuk 2

Ik denk op de fiets na over wat Phoebe gezegd heeft. Is het een date, of is het een gewone afspraak als vriendinnen? Ik weet het niet. Ik ben zo ontzettend nerveus. Ik zet thuis mijn fiets in de schuur. Zodra ik de deur open doe vliegt mijn moeder me in mijn armen. "Dara, er is een brief voor je binnengekomen, van school!" Van school? Waarom krijg ik een brief van school? Ik snap het even niet. Even slaan mijn gedachten op hol en dan weet ik het weer. Ik heb twee maanden geleden aangemeld voor een studiereis van school. Slechts 35 mensen worden toegelaten. Ik wordt gelijk nog zenuwachtiger dan ik al was en ik ren naar binnen. Ik gris de brief van tafel en scheur hem open.

"Geachte mevrouw Koning,

Dankuwel voor uw aanmelding voor de studiereis naar Ierland. Wij feliciteren u met het feit dat u mee mag gaan mits u de aanmeldformulieren correct invult en een week voor vertrek inlevert bij de onderbouw balie.

Hoogachtend,

Het Curiecollege."

Ik gil en spring van blijdschap. Kan mijn leven nog beter? Ik heb afgesproken met Abby en ik mag op studiereis. "Aan je reactie te zien neem ik aan dat je mee mag?", vraagt mijn moeder? "Ja mam! Ik mag mee!" Mijn moeder slaakt een gilletje en pakt twee stukken taart om het te vieren. Samen eten we de taart op en kijken we onze favoriete sitcom, Friends.

De tijd vliegt voorbij en ik besluit naar boven te gaan voor huiswerk. Ik pak mijn wiskundeschrift en probeer de vermenigvuldigingen op te lossen, maar het lukt gewoon niet. Ik denk alleen maar aan Abby en Ierland. Ik raffel mijn wiskunde af en ik pak mijn laptop. Zodra ik mijn mailbox open zie ik dat ik het aanmeldformulier binnen heb gekregen. Ik vul het in en print het uit. Zodra ik het uitgeprint heb stop ik het in mijn tas en maak ik me klaar om in bad te gaan. Ik haal mijn make-up eraf en zet de kraan aan. Ik heb rode vlekken in mijn nek en in mijn gezicht van de stress. Ik bedoel, het is goede stress, ik heb geweldig nieuws gehad. Maar alsnog moet ik echt even ontspannen, anders ben ik morgen doodop. Ik zet de kraan weer uit en stap in bad. Ik sluit mijn ogen en voel al mijn spieren ontspannen. Ik hoor niks meer behalve de naam Abby. Haar naam galmt door mijn hoofd tot ik mijn hoofd onder water voel gaan. Ik kijk op de klok. Het is al half elf. Ik stap uit bad, droog me af en trek mijn pyjama aan. Zodra ik in bed slaap ik als een roos.

De wekker gaat en ik ben hartstikke moe. Met tegenzin druk ik mijn wekker uit en loop ik naar beneden om te gaan ontbijten. "Goedemorgen schatje!", roept mijn vader enthousiast terwijl hij mij een knuffel komt geven. "Jezus pa kan het niet wat rustiger?", zeg ik terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf. Mijn moeder is zich ondertussen gaan mengen met het gesprek. "Mijn meisje gaat over twee weken naar Ierland!", zegt ze ontroerd. Ik rol mijn ogen en eet mijn ontbijt. Ik schrok mijn boterham naar binnen, ik ben altijd al een snelle eter geweest. Mijn telefoon krijgt een melding. Ik kijk erop:

"Hey! Vergeet je het niet vanavond? Xxx Abby"

Ik voel een hoop zenuwen door mijn lijf stromen en ik begin automatisch van het berichtje te glimlachen. "Dara stop even met appen, we zijn aan het ontbijten." Mijn moeder kijkt me een beetje geïrriteerd aan. Het maakt mijn humeur niet minder, zeker niet.