Over the rainbow // DUTCH

Hoofdstuk 11

Ik wacht nu al zo'n een uur en drie kwartier. Waar blijft Abby toch? Jessica komt binnen. "Waar is Abby?", vraagt ze. "Ze is chips halen.", antwoord ik. "Oh oké," zegt Jessica, "hoe lang is ze al weg?" Ik kijk op mijn horloge. "Zo ongeveer een uur en drie kwartier." "Jezus, heb je haar al gebeld?" "Ja, alleen ze neemt niet op." Danique komt binnen. "Hey Jess, hey Dara." Ze hangt haar dikke winterjas op. "Heb jij Abby gezien?", vraagt Jessica. Danique schudt haar hoofd. "Ze is al een uur en 50 minuten weg.", zeg ik, nu nog gestresster.  "Oké even rustig," zegt Danique terwijl ze geruststellend mijn schouders vastpakt, "we wachten nog even en als ze over 10 minuten nog niet terug is gaan we naar Visser." Ik pak mijn telefoon erbij en whatsapp Phoebe. De tijd vliegt voorbij. Het is zelfs al vijf minuten later dan we bedacht hadden. Danique en Jessica gaan meneer Visser informeren terwijl ik in de kamer blijf voor het geval dat Abby toch terugkomt. Abby komt terug, ik weet het zeker.

Ik probeer Abby nog een paar keer te bellen. Het is zo stil buiten, je hoort de sirenes en mensen buiten. Het blijft een tijdje zo stil tot meneer Visser de kamer binnenstapt. "Hallo Dara, ik heb de politie geïnformeerd, Abby is officieel op gegeven als vermist." Ik knik en slik mijn laatste beetje hoop en trots in.

Op dit moment gaan alle rampscenario's door mijn hoofd heen. Ontvoering, moord, het joinen van een enorme maffiaclub, etc. Misschien is dit wel weer zo'n moment dat er veel te veel heisa wordt gemaakt voor iets wat eigenlijk met een sisser afloopt. "Dara, misschien is het verstandig als je gewoon naar bed gaat." Ik schrik van het feit dat het alweer half elf is. "Is goed meneer." Ik loop naar mijn kamer met knikkende knieën. Eveline en Denise liggen al te slapen. Ik strompel naar boven en klim in mijn bed. Ik probeer Abby nog voor een laatste keer te bellen, maar hij gaat gelijk over naar voicemail.

Om 7.30 wordt er op de deur geklopt. Ik trek snel een trainingsbroek aan en loop naar de deur. Het is meneer Visser. Zou hij nieuws hebben over Abby? Het is de laatste dag van de excursie en als we haar vandaag niet vinden, wanneer vinden we haar dan? "Dames, jullie worden over 15 minuten beneden ten zeerste verwacht in de ontbijtzaal voor een belangrijke mededeling." Ik maak Eveline en Denise wakker. Ze lopen met hun chagerijnige kop naar de badkamer en beginnen gelijk hun gezichten op te maken tot ze eruit zagen als twee slagroomtaarten uit een fancy bakkerij. Ik breng een laagje mascara aan een teken mijn wenkbrauwen een beetje. Het is 7.43. "Meiden, we moeten gaan!", roep ik. "Ach hou je bek wijf, we komen al.", mompelt Denise.

We lopen zachtjes naar beneden om de andere gasten niet te waken. De ontbijtzaal stond al vol met stoelen, het leek net weer een van die mislukte talentenshows die we op school altijd houden. Denise en Eveline gingen naast elkaar zitten op de twee vrije stoelen die naast elkaar stonden. Ik ging ergens in het midden zitten op een enkele vrije stoel, tussen allemaal schoolgenoten die ik door de jaren heen heb leren kennen. Meneer Batenburg en meneer Visser gaan op het verhoogde deel staan waar normaal het buffet gepresenteerd wordt. "Attentie leerlingen!", roept meneer Batenburg. "Hallo? Even de aandacht!", gilt meneer Visser. Het begint eindelijk stil te worden. "We hebben een tragische mededeling.  Gisteren hebben we een aantal leerlingen bezorgde meldingen gekregen dat Abby Verduin niet teruggekeerd is naar het hotel. We hebben de politie geïnformeerd en helaas hebben we doorgekregen dat zij bij een tragish ongeluk betrokken is geraakt. Ze is aangereden door een auto die 40 kilometer over de zogeheten 'speed limit' reed. Op dit moment ligt Abby Verduin hier in Ierland in het ziekenhuis in kritieke toestand. We zijn niet zeker of ze het zal overleven. Voor de mensen die haar willen bezoeken, ze ligt in het Hollow Greene ziekenhuis in Dublin. Wij wensen bij deze de familie, vrienden en kennissen van Abby wel sterkte en geluk toe in dit moeilijke verwerkingsproces." Meneer Batenburg legt de microfoon neer.

Ik kan het gewoon niet geloven. Ik kan niet geloven dat Abby bijna dood is. Ik ben in shock. De zaal loopt leeg met alle mensen. Sommigen huilen, sommigen lijkt het gewoon simpelweg niet eens te boeien. Ik loop naar mijn kamer en ga op mijn bed zitten en staar met dikke tranen in mijn ogen. Denise en Eveline zijn niet eens naar de kamer gekomen. Er wordt op de deur geklopt. Ik doe open en zie Jasper staan. Ook hij heeft tranen in zijn ogen. "Dara, het spijt me zo ontzettend erg...", stamelt hij. Zijn stem brak meerdere keren. Ik zei niets dus knuffelde Jasper mij. Ik knuffelde hem terug en zo stonden we zo'n 16 minuten.

Heftige praktijken hier! Laten weten wat je ervan vond :).