The undead among me.

Blood drop 2.

Wit, stemmen, stinkgeur, dat is wat ik doorhad toen ik mijn ogen opende. Het witte deken op me gooi ik naast me neer en ik kijk de kamer rond en weet gelijk waar ik ben, in het mortuarium.

Ik sta op van de tafel waar ze van plan waren mij open te snijden en dat soort shit, ik hoor stemmen van dokters die langslopen en ik ruik een bedorven geur die echt niet te harden is. Zoveel vragen gaan door me heen, is dit hoe de dood voelt?, zouden de mensen in de gang mij ook echt zien?, ben ik überhaupt dood?, ik ben niet van plan om erachter te komen en ik denk vrij zeker dat ik nog leef maar waarom ben ik dan in het mortuarium.

Ik sta rond me te kijken, zoekend naar een uitgang tot ik de klink omlaag zie gaan en me verstop, "ja, als jij de ouders belt dan kunnen hun komen om haar te identificeren" zegt de dokter voor hij naar binnen loopt. "Oke jongedame, even een tijdelijke slaapkamer voor je uitzoeken" zegt hij en ondertussen loopt hij naar de wand met allemaal grote laden waar de lichamen in worden gelegd, creepy.

Na een kamer uitgezocht te hebben draait hij om en loopt hij naar de plek waar ik hoor te liggen, hij schrikt en laat zijn lijstje vallen. "Wat krijgen we nou?" hij kijkt om zich heen zoekend en zijn zoektocht stopt als hij mij achter een muurtje ziet staan "hey, ehm gaat het?" zegt hij bibberend en hij grijpt naar een apparaatje in zijn hand en voor ik het weet komen er een paar dokters binnenstormen, een voor een kijken ze allemaal even ongelovig "ehm, eh heb je pijn, wil je ergens liggen?" Vraagt een van de dokters en ik knik "kom maar dan brengen we je naar boven waar het lekker warm is" zegt hij en ik loop rustig naar hem toe, en het dringt tot me door dat ik het helemaal niet koud heb terwijl op zo een thermometer staat dat het 2 graden is.

"Waar is ze?!" hoor ik de irritante stem van mijn moeder die de kamer binnenstormt waar ik lig, "Adelaide, oh meisje toch, jullie dachten dat ze dood was! Belachelijk dit!" schreeuwt ze tegen de dokter die er onderdanig bij staat, "mam" "ja liefje" ze komt naast me bed zitten.

"Ik was zo geschrokken, je broertjes ook" "snap ik" ik zeg maar wat, ik ben niet gewend dat me moeder zo doet dus ik weet ook niet hoe te reageren. "Je oma komt zometeen met je broertjes" zegt ze ik zucht diep "yeey ik kan niet wachten", ze kijkt me pissig aan en geeft een tik achter me hoofd "doe eens normaal" ik zucht diep, waarom reageer ik ook again het heeft geen nut.

***
"Je oma staat beneden en kan de weg niet vinden, ik ben zo terug" zegt me moeder na een tijdje wachten en ik knik. Ik sta op uit bed en loop naar het raam en kijk naar buiten, tot een van mijn broertjes komt aanlopen op zijn telefoon en struikelt waardoor hij valt "tobias!" schreeuwt de schelle stem van me moeder en ze komt de kamer weer binnen rennen.

"Pak verband!" commandeert ze naar me en ik draai me ogen voor ik het verband pak "je moet het even verbinden" "ik?" vraag ik verbaasd en ze knikt "ik heb me werkkleding aan" "ja en ik me ziekenhuiskleding" snauw ik, waarom reageer je nou Adelaide, ik doe dit soort dingen nooit dus me hersenen mogen zometeen wel ff uitleggen wat er aan de hand is.

Ik verbind de wond en ik loop naar de badkamer om mijn handen te wassen, ik kijk naar het bloed op me handen en moet bijna overgeven als de gedachte van het oplikken in me opkomt, soms ben ik echt teleurgesteld in mezelf, of nou ja meer in me hersenen.

Ik duw de gedachte weg en draai de kraan open tot ik in de spiegel iets raars zie gebeuren met me gezicht, er vormen een soort aders onder mijn ogen en mijn ogen worden bloedrood, ik hap naar adem en wrijf in me ogen in de hoop dat het weg gaat maar dat gaat het niet, ik kijk naar mijn handen en luister naar me hersenen, ik lik aan me bebloede hand en moet kokhalzen van de gore smaak, hoofdschuddend kijk ik weer in de spiegel waar gelukkig niet meer de aders en rode ogen te zien zijn. Ik wil teruggaan naar mijn kamer tot ik opeens ondraagbare pijnlijke steken in me tanden krijg, of nou ja meer in me tandvlees, snel loop ik weer terug naar de spiegel en ik zie dat ik puntige hoektanden heb.

Ik geef de schuld aan de morfine dat ik dit soort dingen allemaal zie want mijn hersenen blokkeren de andere optie, dat is de waarheid onder ogen zien.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nog een hoofdstukkie, hoop dat jullie dit nog steeds leuk vinden, en als jullie ideeën hebben vertel ze.

xx SLEEPINGBEAUTY