Magical

Magical ~ hoofdstuk 4

'Hahahahahaha, dat is een grapje, hoop ik voor jullie,' lach ik nerveus.

'Lieverd, dit is bloedserieus. De legende gaat, dat degene die met paarse Basiskrachten geboren word, nieuwe Heksen kan maken. Net zoals Adam een rib uit zijn lijf schonk om Eva te maken! Maar dan niet op dezelfde enge manier natuurlijk,' zegt m'n moeder geruststellend als ze mijn bange vertrokken gezicht ziet. 'Basiskrachten zijn de kleur van de Magie die je gebruikt om bijvoorbeeld je vijanden aan te vallen, en bescherm spreuken uit te voeren. Het is niet zo bijzonder. Behalve paars, daar is nog nooit iemand mee geboren, en daarom gaan we nu gelijk door met de oefeningen, want ik wil weten of de legende waar is. We gaan meer spreuken oefenen.'

'Oké, is goed. Ik denk er maar niet meer over na. Welke spreuk moet ik zeggen?' vraag ik.

'Uh, ik zal je een beschermspreuk leren. Zeg mij na: Pila lucis.'

'Pila lucis,' fluister ik, en steek m'n handen naar voren. Ik sluit m'n ogen, en denk vol aan de energie die in het binnenste van m'n lichaam zit. Langzaam trekt de energie uit mijn lichaam en voel ik het via mijn armen en handen naar buiten stromen.  Ik open m'n ogen, en zie een paarse bol van licht om me heen zweven.

'Wauw,' fluistert m'n vader. 'Dat we dit nog mogen meemaken.'

'Dit is ongelooflijk.'

'Ik geloof m'n eigen ogen niet.'

Langzaam bal ik m'n handen weer, en laat de energie weer terug in mezelf stromen. Ik zie de bol vervagen, en ben best tevreden over mezelf.

'Goed, dat was heel goed. We gaan nu een aanvalsspreuk oefenen. Je mag hem op je vader gebruiken,' zegt m'n moeder, en kijkt m'n vaders kant op.

'Wat?! Ben je gek geworden?! Dat is zelfmoord, met haar krachten! Hallo!'

'Nou ja, gebruik dan het tuinhek maar. Je gaat een bal van vuur erop af schieten, maar let op! Houd het onder controle met je hoofd, hè?! Onthoud dat, alsjeblieft! Het huis hoeft niet afgebrand te worden. Hier komt de spreuk: Ignis.'

'Ignis!' schreeuw ik, en draai m'n handen om elkaar heen, zodat zich een bol van paarse gloed kan verzamelen. Als hij groot genoeg is, steek ik m'n rechterhand naar voren, en duw hem af naar het tuinhek. Meteen vormt zich een grote explosie van licht op de plek waar ik het geraakt heb.

'Pila lucis,' fluister ik er meteen achteraan, en vorm een bol om m'n moeder, vader en mezelf heen zodat ze niet worden verbrand door de hitte. Ik houd het vuur dat zich gevormd heeft onder controle door te sturen met m'n handen. Dan sluit ik ze allebei, en meteen gaan de bollen en het vuur weg.

Dan word er geklapt, en ik kijk snel naar beide ouders.

'Pap! Mam! Hoe ging dat?' vraag ik opgewonden.

'Lieverd! Het was zo goed! Je hebt niemand iets aangedaan, én je hebt twee spreuken tegelijk uitgevoerd! Dat is heel erg knap, weet je dat?!' roept m'n moeder.

'Dankje.'

'Goed! Volgende spreuk! Een helende spreuk deze keer. Het is er eentje om wonden op de goede manier te genezen. Hij is iets langer dan de anderen, maar hij werkt net zo goed. Je kan hem alleen gebruiken als anderen je met opzet verwond hebben, dus niet als je van de trap bent gevallen ofzo. Hier komt hij: Alii de industria inferuntur, sana vulnera.'
'Alii de industria inferuntur, sana vulnera.'

Ik kijk naar m'n handen, en bedenk hoe de paarse gloed erweer uitziet. Er gebeurt niets.

'Oh,' begint m'n vader. 'Die had ik niet verwacht. Waarschijnlijk ligt het aan het feit dat er geen wond is om te genezen.'

Precies op dat moment vliegt er een vogel tegen het raam. Maar het is niet zomaar een vogel. Het is Flyer. Mijn vogel.

'Flyer! Nee! Alsjeblieft, wees niet dood!' gil ik, en ren zo snel mogelijk naar hem toe. Onderweg struikel ik nog, waardoor ik m'n knie openhaal aan een scherpe tak. Snel sta ik weer op, en ren weer verder. Als ik eenmaal bij hem ben, pak ik hem op, en voel aan zijn nek of hij zijn hart nog klopt.

Helemaal niets.

'NEE! FLYER, ALSJEBLIEFT! JE KAN ME NIET VERLATEN!!!!' gil ik weer, en ren ermee naar m'n ouders. Mama heeft tranen in d'r ogen.

'Lieverd, geef hem is. Ik ken een spreuk die hem misschien wel weer tot leven kan brengen.'

'Nee! Schat, dat is veel te gevaarlijk!' roept m'n vader.

'River kan het.'

'Te gevaarlijk, Monice.'

'Paul, het moet haar lukken.'

'Pap! Het lukt me wel! Echt, ik kan niet zonder hem! Hoe stom ben ik dan ook om hem uit z'n kooi te laten gaan. Dit is mijn schuld.'

'Oke, zeg me na dan maar, lieverd: Vivos ad mortuos. Canite exanimis ad vitam. Qui non habes unde restituas, pretio pecunia tenebitur. Dimitte mortuos ad vitam.'
'Vivos ad mortuos. Canite exanimis ad vitam. Qui non habes unde restituas, pretio pecunia tenebitur. Dimitte mortuos ad vitam,' fluister ik, en sluit m'n handen om Flyer heen. Ik voel een wind opsteken die mijn haar doet wapperen. Ik voel dat al mijn energie weer naar mijn maag toe word getrokken, en via die kant gaat het weer via mijn handen en armen naar buiten. Meteen voel ik een soort moeheid op zetten, omdat de energie niet meer terug kan komen in mijn lichaam. Ik open mijn ogen weer, en zie nog net het paarse verblindende licht die om Flyer heen woed, en zijn vleugeltje die hij op en neer beweegt.

Dan word alles zwart.