Gdy otworzyłam oczy, głowa starsznie mnie bolała.
Gdzie jestem? Co ja tu robię? Co się dzieje? - takie pytania przechodziły mi przez głowę.
Po chwili zauważyłam, że nie jestem sama. Spojrzałam na bok, a przy łóżku siedział chłopak, był tak szczęśliwy, że aż było to z lekka przerażające.
-My.. my się znamy? -zapytałam w końcu.
Chłopak nie zdążył mi odpowiedzieć. Do pokoju wszedł doktor z Michałem.
-Michaś co się dzieje ? Co ja tu robię ? Kim on jest? Co..?
-Cichutko. Leż i się nie przemęczaj. Bartek, wyjdzmy. Pan doktor ją zbada I nam wszystko opowie.
Wyszli.
BARTEK
Nie pamięta mnie. Ona po prostu mnie nie pamięta..
Poczułem jak jedna łezka spłynęła mi po policzku. Nie wyobrażam sobie bez niej życie.
Kocham ją, tak starsznie ją kocham.
-Ona mnie nie poznaję, słyszałeś? Ona nie wie kim ja jestem.
-Spokojnie, dopiero się obudziła. Daj jej trochę czasu..- powiedział Winiar.
Po chwili wyszedł doktor.
-Jest stan jest stabilny. Jednak nie pamięta ostatnich wydarzeń. Ma częściową amnezję. Musismy dać jej trochę czasu. Jest wykończona, a teraz zasnęła. Prosiłbym żebyście jej nie budzili.
-Dobrze doktorze. Ale wróci jej pamięć? - zapytałem.
- Nie mogę tego obiecać, ale proszę być dobrej myśli.
Po usłyszeniu tych słów szybko wjechałem do pokoju Tysi. Złapałem ją za rękę I ucałowałem ją. Dziękuję Bogu, że żyje. Ale Nie mogę pozwolić na to, by tak nasza historia się zakończyła..
Będę o nią walczył.
'
'
'
'
'
'
'
'
'
'
'
'
To znowu Ja! Słuchajcie muszę was przeprosić bo rozdziału nie bo naprawdę długooo. Ale miałam starsznie duzo na głowie, a w dodatku nie mialam weny.. 😕
Mam nadzieję że mi wybaczcie.
Czekajcie na następny rozdział, który powinien pojawić się niebawem.
Nie obiecuje że rozdziały będą pojawiać się regularnie. Chyba że mnie odpowiednio zmotywujecie😙😙
Liczę na was 💖
