What if I die?

17

CHAPTER SEVENTEEN: Amnesia

Ciara's pov

"Hoy, ayos ka lang ba?"

"Anong sino siya? Ano ka? May amnesia?" Nakangiwing tanong ni Jennifer, pero dahil sa tanong niya ay mas nagkaroon ako ng magandang ideya para ipagpatuloy ang ginagawa ko.

Inosente kong tinignan si Jennifer sa mata. "Hindi ko talaga siya kilala, sino ba 'yan? Kaibigan mo?" Nag-aamang-amangang banggit ko kay Tyron na hanggang ngayon ay nakatulala pa rin. Hindi makapaniwala sa narinig niya mula sa akin.

Gusto kong matawa, ginagago niya ba ako? Bakit ganyan siya kung mag-react? Hindi ba't ito naman 'yung gusto niya? O, ito na, lumalayo na ako sa'yo, ha. Baka naman kasalanan ko pa rin na lumayo na sayo? Bibilib na talaga ako sa utak mo.

Kinunutan lang ako ng noo ni Jennifer na para bang nagtataka siya sa inaasta ko ngayon.

"Saka, sila? Sino sila?" Baling ko rin sa mga magulang ko. Nagsimula namang maging emosyonal si mommy at hindi napigilang maiyak.

Psh, nakakatawa. Kung kailan ako nakapag desisyon na kalimutan sila ay doon lang nila napansin ang halaga ko. Wow.

"Ara.." Inosente kong binalingan ng tingin si Jennifer.

"M-magulang mo sila.."

"Hindi ba, patay na ang mga magulang ko?" Kunyaring nagtatakhang tanong ko.

Narinig kong mas lalo pang lumakas ang hagulgol ni mommy, sumasakit ang dibdib ko dahil sa nakikita ko. Pero ayoko nang maging malambot, ako na lang palagi ang talo. Sa ngayon ay gusto ko namang piliin ang sarili ko. Gusto kong bumawi sa sarili ko. Ayoko nang magpatalo, lagi na lang.

"S-sweety n-nakalimutan niya na pati tayo," umiiyak na sambit ni mommy, dahilan para yakapin siya ni daddy.

"Wala kaming magagawa kung hindi mo kami maalala anak, dahil alam naming hindi rin naman kami naging mabuting magulang sa'yo."

"C-ciara," nangingibabaw ang gumagaralgal na boses ni Tyron, kaya nilingon ko ang kinaroroonan niya.

"N-nakalimutan mo na ba talaga ako?" Diretso ko siyang tinitigan sa mata at kitang kita ko ang lungkot sa mga mata niya. Gusto kong matuwa at maiyak, dahil ngayon ko lang nakita na ganito siya, nang ako naman ang dahilan.

'Pero bakit ngayon pa? Ngayon pang kakalimutan na kita?'

"Hindi kita nakalimutan.." Sagot ko na ikinaliwanag ng mukha niya.

"Dahil hindi naman kita kilala," dagdag ko, dahilan para tuluyang bumagsak ang mga balikat niya.

Sinundan ko ang paglalakad niya papaupo sa gilid ng kama ko, kitang-kita ko ang mga nangingilid niyang luha at pagkibot ng labi niya, parang may gusto siyang sabihin pero hindi niya magawa.

Hinayaan ko siyang hawakan ang mga kamay ko na nagbigay kuryente sa buong katawan ko. Gustong gusto ko siyang yakapin pero nagmamatigas ang puso ko.

'Bakit ngayon lang, Tyron?'

"I-It's me.. Tyron, your.. husband-" hindi niya na tinapos ang sinasabi niya dahil alam kong kahit anong oras ay babagsak na ang mga luha niya.