Το παγκάκι στην άκρη του γκρεμού. (Ιστορία μικρού μήκους)

Κεφάλαιο 5

Ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος είναι μισότρελος. Όσο προχωρούσε η ώρα απλά το επιβεβαίωνα. Περίμενα όμως να κούσω την ιστορία του. Ήταν μια όμορφη ιστορία και ποιος δεν θέλει να κουβαλάει μαζί του αλλόκοτες εμπειρίες; Μόνο που δεν είχα καταλάβει ακόμα πόσο αλλόκοτη θα γινόταν.

«Η αστυνομία δεν πίστεψε ποτέ τα λεγόμενα, ποιος θα τους κατηγορούσε άλλωστε. Έτσι κράτησαν την ουσία της ιστορίας μου, ότι λόγω πυκνής ομίχλης η γυναίκα μου έχασε τον προσανατολισμό της και έπεσε στον γκρεμό. Το πτώμα της δεν βρέθηκε ποτέ και θεώρησαν ότι χάθηκε στο ποτάμι. Για πάρα πολύ καιρό πίστευα το ίδιο. Με είχαν πείσει πως είχαν παραισθήσεις, παρακολουθούσα ψυχολόγο και θρηνούσα την γυναίκα μου. Μέχρι που βρήκα αυτό.»

Έβγαλε από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του έναν κιτρινισμένο φάκελο.

«Είναι όλα όσα χρειαζόμουν για να πιστέψω πως η γυναίκα μου μπήκε σε μια χρονοδίνη και δεν κατάφερε να έρθει ποτέ πίσω.»

Πήρα τον φάκελο και τον άνοιξα. Είχε δύο φωτογραφίες ασπρόμαυρες και ένα γράμμα. Διάβασα το γράμμα.

Αγαπημένε μου,
Είμαι καλά. Δεν ξέρω τι συνέβη μα μπορώ να σου πω πως βρίσκομαι πίσω στο 1922. Είναι καλοκαίρι και ο κόσμος πανυγηρίζει την ενσωμάτωση της Σμύρνης. Δεν ξέρει τι θα συμβεί... Θρηνώ, μα δεν μπορώ να επηρεάσω την ιστορία. Δεν ξέρω αν και πώς μπορώ να γυρίσω πίσω... Κατάφερα να αφήσω αυτό το γράμμα με δύο φωτογραφίες μου στο μελλοντικό μας σπίτι σε ένα ντουλάπι που ξέρω ότι θα ανοίξεις όταν με πεθυμήσεις... Μου λείπεις και βασανίζομαι στην ιδέα πως δεν θα σε ξαναδώ. Είδα τους γονείς μου και τους γονείς σου σε ηλικία μικρών παιδιών και οι παππούδες μας είναι σχεδόν συνομίληκοι μας. Δεν μπορώ φυσικά να τους αποκαλύψω την αλήθεια. Ο παππούς σου είναι εκπληκτικός άνθρωπος. Κρίμα που δεν τον γνώρισες....
Δεν μπορώ να σου γράψω πολλά πράγματα, μα υπόσχομαι πως αν βρω άλλη ευκαιρία (και δικαιολογία) θα σου αφήσω κι άλλο γράμμα... Μην θρηνείς, συνέχισε την ζωή σου. Ελπίζω να καταφέρω να γυρίσω πίσω. Φοβάμαι αυτά που έρχονται. Η γνώση τους με γεμίζει φόβο.

σε φιλώ,
Κάτια

Θα ήθελα πολύ να αμφισβητήσω το γράμμα, μετά είδα τις φωτογραφίες. Δεν ήξερα τη γναίκα του μα κατάλαβα ποια είναι.

«Είναι μαζί με τον πατέρα μου και τη μαμά μου όταν ήταν παιδιά»

«Αυτό είναι...»

«Απίστευτο; Τρομακτικό; Κάτι άλλο; Ό,τι και να πεις μέσα θα πέσεις.»

«Γιατί δεν τα δείξατε ποτέ αυτά σε κάποιον. Θα ήταν πειστήρια πως η γυναίκα σας είναι εκεί.»

«Θα γέμιζε ο τόπος με περίεργους ανθρώπους και δεν το ήθελα. Θέλω αν ποτέ ξανασυμβεί κάτι τέτοιο να είμαι μόνο εγώ εδώ.»

«Κι εγώ; Δεν φοβάστε πως θα το πω παντού;»

«Εσύ νεαρέ καλά καλά δεν με πιστεύεις, θα διακινδύνευες την καριέρα σου για έναν τρελό; Έτσι κι αλλιώς υπολογίζω στην βοήθεια σου.»

«Πώς μπορώ να βοηθήσω;»

«Έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από όταν έχασα την γυναίκα μου. Αυτό σημαίνει πως τώρα, αν είναι ακόμα καλά ετοιμάζονται για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την κατοχή. Εκεί που θα σκάψετε για το πολιτιστικό κέντρο εκείνα τα χρόνια υπήρχε μια δεξαμενή νερού. Την χρησιμοποίησαν για καταφύγιο. Ρώτα όποιον θες για αυτό. Θέλω να δεις όταν ανοίξεις την δεξαμενή αν υπάρχει κάτι για μένα. Έχω λάβει κάποια γράμματά της κατά καιρούς, αλλά εδώ και τρία χρόνια δεν έχω καμία επαφή μαζί της.»

«Φυσικά, αν μπορώ να βοηθήσω.»

«Και κάτι ακόμα. Όπως τότε, έχω δει και πάλι κάποια σημάδια στη φύση που για μένα τουλάχιστον μαρτυρούν πως η χρονοδίνη θα επανέλθει αργά ή γρήγορα. Αν την δω, θέλω να ξέρεις πως θα μπω χωρίς να το σκεφτώ.»

Κατέβασα το κεφάλι και συμφώνησα. Του έδωσα πίσω τον φάκελο και το γράμμα. Κοίταξα άλλη μια φορά τη φωτογράφια.>>

«Είναι όμορφη.» ψέλισσα, μην έχοντας τι άλλο να πω.

«Είναι.»

Σηκώθηκα, χωρίς να τον χαιρετίσω και άρχισα να περπατάω προς το χωριό. Οι πληροφορίες με είχαν συγκλονίσει. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τόσα πράγματα. Ένιωθα ένα μούδιασμα στο κεφάλι μου.  Ξεκίνησα άπιστος και με σκωπτική διάθεση και κατέληξα να σκέφτομαι πως η γυναίκα του αυτή τη στιγμή προσπαθεί να γλιτώσει από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Γύρισα στο δωμάτιο μου και ξάπλωσα. Δεν ήθελα ούτε να φάω, ούτε να κάνω κάτι άλλο. Κοιτούσα το ταβάνι και αν θέλετε την αλήθεια νομίζω πως δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ. Πρέπει να έμεινα έτσι για αρκετές ώρες μέχρι να αποκοιμηθώ.