My Bestfriend

~Φίλιππος~

Η πόρτα χτύπησε και εγώ μουρμουρισα μισό ξύπνιος μισό κοιμισμένος. "Ποιος;"

Η Μαρίνα η οικιακή μας βοηθός μπήκε αθόρυβα μέσα στο δώματιο και με πλησίασε δειλά- δειλα. "Κυρίε Φίλιππε είναι ώρα να ξυπνήσετε. Τα αδέρφια σας είναι ήδη στον χώρο του πρωινού".

"Κατεβαίνω",μουρμουρισα. Σήκωσα τα σκέπασματα, σηκώθηκα ακέφα από το κρεβάτι μου και σύρθηκα προς το μπάνιο.

Από ότι μπορείτε να καταλάβετε είμαι πλούσιος. Πολύ. Δεν είναι κάτι που λατρεύω ούτε που  με κάνει να υπερήφανο για αυτό που είμαι. Δεν είμαστε αυτά που έχουμε, αλλά αυτά που καταφέρνουμε.

Με τα υπολοιπα μελη της οικογενειας μου δεν τα παμε και πολυ καλα. Γενικά είμαστε  αντιθέτοι σε πολλά θέματα  και ειδικά με τον πατέρα μου.  Δεν εγκρίνει τις παρέες μου και με κρίνει για ότι κάνω. Επειδή δεν θέλω να κάνω παρέα με ψωνισμενα παιδιά εφοπλιστών δεν σημαίνει ότι έχω κακές παρέες...

Κοίταξα το πρόσωπο μου στο καθρέφτη. Η Νεφέλη έλεγε πάντα ότι είμαι πανέμορφος. Εγώ της έλεγα να κοιταχτει στο καθρέφτη να δει πόσο πανέμορφη είναι η ίδια. Και όχι δεν καταλάβατε σωστά. Η Νεφέλη δεν είναι το κορίτσι μου αν και ένας Θεός ξέρει πόσο το θέλω.

Είμαστε κολλητοί εδώ και 2 χρόνια. Όταν λέμε κολλητοί εννοούμε αχώριστοι. Κάνουμε τα πάντα μαζί, φοράμε τα ίδια ρούχα και είμαστε όλη την ώρα μαζί. Εκείνη με έβλεπε πάντα σαν κολλητο της. Εγώ την ήθελα πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλη.

Κατέβηκα δύο δύο τα σκαλιά και πήγα προς την κουζίνα. Η μητέρα μου με τα 3 αδέρφια μου καθόνταν και έπαιρναν πρωινό. Έκατσα απρόθυμα δίπλα τους και μουρμουρισα ένα Καλημέρα.

"Καλημέρα και σε σένα Φίλιπ. Κάτσε δειπνησε μαζί μας. Έχουμε όλου του κόσμου τα εδέσματα.", είπε η μαμά μου.

Αν δεν την είχα συνηθίσει θα γελούσα μαζί της. Τώρα πια δεν γελάω γιατί ξέρω πόσο σκύλα είναι βαθιά μέσα της.

"Μπα εγώ λέω να πάω να πάρω την Νεφ να πάμε μαζί σχολείο. Και πρόσεξε πολύ τι θα πεις γιατί δεν έχω  όρεξη να έχουμε τα ίδια."

Η μούρη της ξίνισε και με ένα νεύμα μου έκανε να φύγω.

"Χαιρετίσματα στο πουτανακι", φώναξε η μεγάλη μου αδερφή και εγώ της απάντησα με ύψωνμενο το μεσαίο δάχτυλο μου και έφυγα κοπανώντας την πόρτα πίσω μου.

Μην με βλέπετε έτσι. Είμαι καλός. Με τους ανθρώπους που σέβομαι και αγαπώ.

Μπήκα σε ενα από τα αμάξια μας και καλημερισα τον σοφέρ μας Μπάμπη που καθόταν στην θέση του οδηγού. "Που να σας πάω σήμερα κύριε Φίλιππε;"