CEVAPSIZ | Yarı Texting

BÖLÜM 2

"Ben bir şey anlatacaktım, kime anlatacaktım?
Ben bir yere gidecektim, nereye gidecektim?
Biri vardı yanımdaydı, kimdi o?
Bana bir şey söylemişti, ne demişti?

Özdemir Asaf"

💙💙💙

Sessiz bir gece, yorgun adımlarım... Hiç haberi yok gibi ıslak kaldırımların...

Dinlediği bir şarkıdan aklında kalan birkaç satırdı bunlar. Ne zaman duysa gözlerinin aniden dolduğunu hissederdi.

Asya ne kadar yorgun olduğunun farkındaydı. Günlerce, aylarca, yıllarca uyusa bile dinlenemeyecek kadar yorgundu çünkü yorgunluğu bedenen değildi.

Yeni bir adım atmaya mecali yoktu. Bir son istiyordu fakat bir sonun olması için başlangıca ihtiyacı vardı. Henüz başlamayan bir durumun sonu mümkün değildi.

Büyüdüğünü düşünse bile hâlâ küçük bir kızdı Asya. Her yaşını aynı şekilde geçirmiş her yaşında kimsesizliği hissetmişti. Oynadığı oyunun da bir yerde çocuklara has olduğunu düşünmüyor değildi. Fakat büyüyememek onun suçu da değildi.

Yaptığı şeyin kendince gerekli sebepleri olduğunu söylüyordu. 'Kimse yanında yoksa yanında olacak kişiyi bulana kadar devam et.' diyordu. Birisinin varlığına hep muhtaçtı sanki. Kimi aradığını bilmiyordu ama yanında birinin olması gerektiği hissiyle yanıyordu zihni. Belki de ailesinden göremediği sevgi ve ilgiyi başka insanlarda bulabileceğine olan hevesiydi yaptıklarına sebebiyet veren.

Asya kendisini sevmekten ziyade birisinin onu sevmesini istiyordu. Onu seven kalpler olursa kendi kalbi de onu sevgiyle kucaklardı. Biraz değer verilmesine ihtiyacı vardı.

İki buçuk hafta...

Tam olarak iki buçuk haftadır aklından uydurmadığı numara kalmamıştı. Deli olduğunu düşünmedi değil hani. İçindeki boşluğu doldurmak amacıyla iki buçuk haftadır elinden düşürmemişti telefonunu.

Tam umudunu kaybetmiş, artık pes etmek üzereyken onun sesini duymuştu. Sesi, ağlayan bir bebeğin, annesinin söylediği ninniyi duyunca hemen sakinleşmesi gibi huzur kokuyordu. Sesi, yere düşen bir kız çocuğunu elinden tutup kaldıran babası kadar şefkat barındırıyordu. Sesi, çikolata kadar mutluluk veriyordu ve sesi, Asya'nın kalp atışlarını yavaşlatacak kadar mükemmeldi.

"Alo? Orada mısınız?" dedi tekrar, sesiyle kızın yüreğini paramparça eden genç adam. Asya sesinin aciz çıkmamasına özen göstererek bir kere öksürdü.

"Şey... Merhaba, kiminle görüşüyorum?" Sesi o kadar heyecanlıydıki ne yaparsa yapsın engel olamıyordu. Normal miydi onu da bilmiyordu.

Karşı taraftan gelen derin bir nefes verme sesini duydu. Sanki karşıdaki adam dakikalardır nefesini tutuyordu da kızın sesini duyunca rahatça salabilmişti ciğerlerini sıkıştıran nefesi.

"Merhaba, ben Vuslat. Siz kimsiniz?" Vuslat... Sesiyle bile kızın beynini kullanmasına engel olmuştu sanki. Asya neden adını duyunca kalp atışlarının daha da yavaşladığına anlam verememişti.

Kızın kalp atışları hızlanmıyordu aksine yavaşlıyordu. Durmak ister gibi bir hali vardı.

"B-ben... Ben bir arkadaşımı arıyordum, numarayı ya-yanlış kaydettim galiba." Kekeleyen diline lanet okuyarak vereceği cevabı bekledi. Kelimeler ağzından çıkabilmek için can çekişmişti sanki.

"Ah, evet yanlış numara..." demişti karşıdan gelen ses. Asya sanki konuştuğu adam onu görüyormuş gibi başını salladı. Ne yaptığını fark edince ise yumruk yaptığı elinin ucuyla kafasına vurmuştu.

"E-evet, kusura bakmayın rahatsız ettim."

"Önemli değil, iyi günler," deyip cevabını bekledi. Asya ciğerlerini havayla doldurup "İyi günler," dedi ancak telefonu kapatmadı. Sanki onun suratına telefonu kapatmak çok büyük bir yanlışmış gibiydi. Bu yüzden onun kapatmasını bekledi. Adam da sessizce telefonunu kapatıp konuşmalarına son verdi.

Telefonun kapatılmasıyla birlikte kendini boşluğa düşer gibi hissetti kız. Sadece sesini duyduğu bu adam nasıl birden bire tüm vücudunu ele geçirmişti? Bu davranışı normal miydi? Bulduğu kişinin doğru kişi olduğuna bir daha emin oldu. Sonunda tüm denemelerinde duymak istediği heyecanı elde etmişti. Peki şimdi ne olacaktı.

Telefonu eline alıp rastgele numaralar tuşladığında aklında belirli bir cinsiyet yoktu. Tek bildiği ona iyi hissettirecek olan kişiyi bulmak istediğiydi. Nereden bilebilirdi ki duyacağı ses onu böylesine etkileyecekti.

Bir insan nasıl bir sesten dolayı deli gibi heyecanlanabilirdi?

Ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Ona tekrar nasıl ulaşacaktı? Sesinden anladığı kadarıyla gençti ama ne kadar genç? Asya 18 yaşına girmeye gün sayarken o kaç yaşında olabilirdi?

Yaşını önemsediği için değildi elbet bu merak. Sadece onu biraz daha tanımak istiyordu. Onun doğru kişi olduğuna inanıyordu. Bu bile onun hakkında daha fazla şey öğrenmesi için delicesine düşünmesine neden oluyordu.

İlk olarak kendi numarasını özel aramadan çıkartmak ile başladı işe. Birilerini ararken numarasını hep özelde tutmuş, kimseyi numarasıyla aramaya cesaret edememişti. Tuhaftı ya bu da. Tanımadığı bir insanı arayıp bulmaya çalışırken cesurca davranıyor ama numarasını göstermeye gelince korkuyordu.

İşini hallettikten sonra sesine teslim olduğu adamın numarasını kaydetmişti hemen. Olur da numarası silinirse diye düşününce ürpermişti Asya. Kesinlikle ezberleyecekti bu numarayı.

İsmini yazarken elleri çoktan buz kesmişti.

Vuslat...

Aldığı derin ve hızlı nefesler eşliğinde ikinci adıma geçti. Kaydettiği numara sahibinin WhatsApp profil fotoğrafına bakmak istedi.

Eğer Asya şanslıysa profil herkese açık olurdu ve eğer daha şanslıysa profilinde adamın fotoğrafı olurdu. Böylelikle Asya hem onu görebilirdi hem de aklındaki düşüncelerden biri olan yaşını tahmin edebilirdi aşağı yukarı.

Profilini açtığında duraksadı. Evet, herkese açıktı fakat kendisi yoktu fotoğrafta.

Gökyüzü fotoğrafı vardı. Masmavi berrak gökyüzünde küçük bir bulut gördü gözleri. Kendi fotoğrafını koymuş olmasını istemişti bir yanı. Buna rağmen adamın gökyüzü fotoğrafı seçmiş olması da Asya'yı heyecanlandırmıştı. Onu daha yakından tanıma isteği ile dolup taştı bir anda.

Neden gökyüzü acaba?

Tebessüm etti Asya.

Bulmuştu ya aradağı kişiyi. Gerisi önemli değildi. Bir şekilde öğrenecekti kim olduğunu da nasıl birisi olduğunu da.

Kader onları bir araya getirmeye devam edecekti nihayetinde.

-BÖLÜM SONU-