Auf Wiedersehen, Sweetheart (dutch)

Hoofdstuk 3.

Lovino stormde de keuken in, sloeg de zak meel neer op de tafel, en draaide rond om Feliciano aan te staren. Feliciano piepte, nam een stap terug en klemde de tomaten tegen zijn borst. Lovino kan zo eng kijken wanneer hij dat wilt.

"wat is die irritante melodie die je de hele middag neuriet?" vroeg lovino geïrriteerd.

Feliciano krabde zijn hoofd. "huh? Oh. " Hij had nauwelijks door dat hij zachtjes ' Auf Wiedersehen, Sweetheart ' aan het neuriën was sinds ze de kantine hadden verlaten. "het is niet irritant, het is mooi." Hij begon meteen weer te neuriën terwijl hij de tomaten in de grote, maar zielig lege fruitschaal legde.

"het is stom. Stop ermee. Stop het nu. "

"maar lovino..."

"je moet dingen een beetje meer serieus nemen, Feliciano," zei lovino, zijn Toon zowel neerbuigend en gefrustreerd. je kan niet zomaar belangrijke bijeenkomsten zoals die vergadering besteden door mee te zingen met de radio. Dit is geen spelletje, Feliciano. Je moet serieus zijn, net als ik en opa. " Lovino sprong onmiddellijk toen opa Roma de kamer binnen liep en hem op de schouder klapte.

"wat hoor ik over serieuzer zijn?" vroeg Roma, grijnzend wanneer hij de kleine zak sinaasappelen op de tafel plaatst. "Luister niet naar je broer, Feliciano, hij is veel te serieus voor zijn eigen goed." En je hebt een mooie stem, net als je opa! " Lovino opende zijn mond verontwaardigd, maar Roma hief een hand op en zei: "Probeer deze..." voordat hij een luide vertaling van Verdi's ' La Donna è Mobile ', zijn favoriet begon te zingen. Feliciano lachte, klapte en deed mee, terwijl Lovino zijn handen over zijn oren plaatste en zijn ogen dicht kneep alsof hij pijn had.

"La donna è mobile,
Qual piuma al vento,
Muta d'accento — e di pensiero."

"opa, wees niet belachelijk!" Lovino liep weg van hen. "Ik meen het!"

Feliciano giechelde en hij en Roma zongen steeds luider, terwijl ze langzaam richting Lovino liepen.

"Sempre un amabile,
Leggiadro viso,
In pianto o in riso, — è menzognero."

"Stop!" riep lovino. Terwijl hij bleef zingen, nam Roma een kookpotje van de tafel en plaatste het op Lovino's hoofd. Hij sloot lovino in aan een kant, terwijl Feliciano hetzelfde deed aan Lovino's andere kant, en ze zongen allebei zo luid als ze konden, terwijl er bij Lovino het stoom uit de oren kwam door woede, en tegelijkertijd probeerde niet te lachen. "Ga weg! Stop ermee! Laat me met rust! Jullie zijn beiden gek. Ik maak geen deel meer uit van deze familie! "

Feliciano en Roma, nog steeds zingend, jaagden lovino de keuken uit. Toen hij de keuken uit liep, de voorste woonkamer naar binnen, waar hij onmiddellijk stopte en stil werd. Feliciano keek naar Antonio, hun Spaanse informant, die glimlachend in de voorste deuropening stond. Lovino werd fel rood, haalde de pot van zijn hoofd, en gromde de Spanjaard. "wat sta je stom te lachen, bastaard?"

"Antonio!" riep Roma blij, hij trok de donkerharige man in een warme omhelzing. "Ah, gelukkig! Ik hoopte je snel weer te zien! "

"goedendag, Roma! Het is goed om je weer te zien! " Antonio keek enigszins moe en een beetje ongewassen, maar zijn glimlach was zo breed en oprecht als altijd. Feliciano vond Antonio een lieve man. Hij was vrolijk en vriendelijk en brengt altijd iets voor ons mee wanneer hij langs komt, wat steeds vaker is.

"Antonio! Heb je weer een cadeautje?" vroeg Feliciano gretig, hij rende naar Antonio en sprong opgewonden om hem heen." Antonio lachte. Lovino liep met gevouwen armen uit de opening van de keukendeur.

"natuurlijk heb ik die, feli! Deze keer heb ik... " Antonio pauzeerde dramatisch het en reek in de grote zak die over zijn schouder hing. Feliciano wachtte ongeduldig voordat Antonio eindelijk een voetbal uit de zak haalde. Feliciano pakte de bal uit de handen van Antonio.