Auf Wiedersehen, Sweetheart (dutch)

Hoofdstuk 2.

Feliciano liep elke middag naar de markt. Het was zijn favoriete moment van de dag. Zijn opa vertelde hem om altijd rechtdoor te lopen, kijk naar de grond, niet treuzelen, spreek niemand aan, en haast terug. Maar Feliciano genoot van zijn middag wandeling. Hij hield ervan om door de gebieden te lopen en bloemen te plukken. Hij hield ervan om te praten met de dorpelingen en bloemen te geven aan mooie meisjes. Hij hield van het lopen door de stoffige landwegen, racen met de lokale kinderen. En toen de dag voorbij was zat hij graag onder zijn favoriete eikenboom, een paar velden van zijn huis vandaan, en simpelweg kijken naar de wolken die zweven in de oranje hemel. Het was toen hij de boom, mand in hand, naderde, dat hij merkte dat er onder de boom een Duitser in de verte stond. Zijn maag draaide in knopen en hij hield vast aan zijn witte vlag, maar toen hij dichterbij kwam herkende hij de soldaat als degene die hem had geholpen op straat de dag ervoor. Zijn maag draaide plotseling om een geheel andere reden.

"goede middag, Duitser!"

De Duitser keek naar Feliciano en hief zijn wenkbrauwen. Hij kantelde zijn hoofd iets in erkenning. "Buon pomeriggio, Italiaan."

Feliciano voelde een kleine sprong in zijn borst. Hij wist dat hij Duitse soldaten, maar hij kon het niet helpen niet zou moeten begroeten, maar hij kon het niet helpen om te denken dat deze Duitser een aardige man was. Het zou wel moeten -Feliciano voelde zich niet bang voor hem zoals bij alle anderen. "Wat brengt u naar dit prachtige deel van Italië? Nou, niet het land als geheel, ik weet wat je hier brengt. Dus ik dat ik denk dat ik bedoel, wat brengt u op dit gebied? Ik heb tot nu toe nog nooit een Duitse soldaat gezien buiten de stad. "

De Duitser nam een moment om te reageren. "Ik had de plotselinge drang om een wandeling te maken."

Feliciano knikte in begrip. "dat gebeurt bij mij soms ook. Heb je te veel pasta gegeten? "

De Duitser knipperde een paar keer en fronste. "nee"

"Ik maak meestal namelijk een wandeling na een echt grote maaltijd. Dan val ik in slaap onder deze grote eikenboom hier. En dan maakt Lovino me wakker en wordt boos op me. Lovino is mijn grote broer. Heb jij een grote broer? "

De Duitser zag eruit alsof hij problemen had met het gesprek te volgen, hoewel Feliciano niet kon zien waarom-hij leek perfect Engels te spreken. "Ja, die heb ik."

"wat is de naam van je grote broer?"

"Gilbert."

"wat is uw naam?"

"Ludwig. Ik bedoel, luitenant Beilschmidt. "

"Het is een genoege om u te ontmoeten Ludwig, ik heet Feliciano. Feliciano Vargas. Nogmaals bedankt voor het stoppen van die boze man gisteren. Ik ga zo naar de markt om te zien of er tomaten te koop zijn, zou je met me mee willen? "

"... Ja, "zei Ludwig langzaam, hoewel het leek alsof hij er niet zeker van was. "Ik moest toch weer die kant op." Feliciano voelde een gelukkige warmte in zijn maag toen Ludwig naast hem begon te lopen, ze liepen langzaam samen door het veld. Feliciano moest een lach tegenhouden toen hij nadacht over wat opa Roma en Lovino hierover zouden zeggen... wandelen naar het dorp met een Duitse soldaat! Ze liepen voor een tijdje in stilte, Feliciano nam de tijd om de Duitser behoorlijk te bestuderen. Het grijze uniform van Ludwig was net iets anders wat Feliciano gewend was om te zien, maar hij herkende het meteen als officier. Zijn ogen dwaalde naar de lijn van decoratie op de borst van Ludwig, en verder, het viel Feliciano op dat de spieren in van Ludwig tegen de stof duwden. Feliciano beet in zijn lip en moest zichzelf forceren om weg te kijkenhij voelde zich verward. Hij schudde snel het gevoel weg. Hij ademde de frisse lucht in en zwaaide gelukkig met zijn lege mandje, verbaasd over hoe comfortabel het voelde om naast deze Duitser te lopen . Hij voelde zich teleurgesteld bij de gedachte dat, zodra ze het dorp bereikten hij waarschijnlijk nooit Ludwig opnieuw zou zien. Maar dat was alleen te verwachten.