THE WAY TO A MILLION STARS

1. Grawitacja gwiazd

Patrząc na nią wiem, że jest częścią mojej konstelacji.

Leżałem na kocu przyglądając się niebu. Wyglądało jak czarne płótno, które malarz spryskał pędzlem tworząc białe kropki imitujące gwiazdy. Uwielbiałem je, i za każdym razem powtarzałem, że artysta który stworzył obraz nieba jest moim ulubionym, chociaż nieznanym z imienia.
- Mogłaby spaść choć jedna. - Powiedziałem w eter jakbym chciał nakłonić jedną z lśniących kropeczek aby zajarzyła się mocniej i przemieściła tworząc za sobą płomienny ogon. Od dawna chciałem udowodnić, że złapanie gwiazdki jest możliwe.
- O co byś ją poprosił, gdyby naprawdę mogła spełnić twoje marzenie? – Alex spojrzała na mnie, ale wciąż patrzyłem zahipnotyzowany przed siebie. W sumie nie zastanawiałem się nad tym o co bym ją poprosił. Wszystko czego dotychczas pragnąłem już posiadałem i niczego więcej nie potrzebowałem do szczęścia. Odpowiedziałem jej po chwili.
- Chciałbym aby ten moment trwał wiecznie. Ta cisza i spokój; ciepło między nami. – Chwyciłem jej rękę a ona poprzeplatała swoimi palcami moje. Ścisnęła lekko zmuszając bym na nią zerknął. Jej spojrzenie przeszyło mnie momentalnie, a gdzieś w dołku poczułem ścisk, który towarzyszył mi przy każdej naszej intymnej chwili. Uśmiechnęła się wdzięczna zapewne za słowa, które wypowiedziałem.
- Za to właśnie cię kocham. Za to, że po prostu przy mnie jesteś. – odpowiedziała po chwili.
Niewiele trzeba by ludzie czuli się szczęśliwi. Ta niewidzialna energia, przyciągająca nas ku sobie zwana miłością była wszystkim czego potrzebowaliśmy. Tamtego dnia i każdego kolejnego.
Wróciłem wzrokiem do nieba, czyli do domu. Człowiek żyje w kosmosie, a czarne tej nocy niebo poprzeszywane mniejszymi i większymi gwiazdami zwanymi przez naukowców skupiskiem powiązanej grawitacyjnie materii jest częścią nas. Wyciągnąłem rękę do góry by jej dotknąć i w tej chwili jedna z jaśniejszych gwiazdek przemieściła się szybko ze wschodu na zachód. Chwyciłem jej koniuszek rozpraszając iskierki długiego ogona.
- Patrz! Mam ją! – krzyknąłem zaaferowany - Dotknąłem materii! Widzisz?
Alex zawtórowała mi wydając z siebie odgłos zadziwienia i uniosła się na łokciach. Wyciągnęła rękę i zagarnęła część lśniącej energii, emitującej niebieskie światło. Iskierki wymknęły się między jej palcami i tańczyły w okół nas tracąc powoli swój blask i rozpraszając gdzieś w mroku.
- Fascynujące. – W jej głosie nadal słyszałem niedowierzanie. Po raz pierwszy widziała jak chwytam gwiazdy, dotąd uważała to za niemożliwe. – Była taka ciepła, ale nie parzyła.
- Gwiazdy nie parzą. Przecież są po części nami. – Zaśmiałem się opadając na kocyk.
- W takim razie nasze życie można porównać do konstelacji gwiazd. – Alex zaczęła kreślić palcem po niebie. – One przyciągają się wzajemnie ze względu na swoje grawitacje, my też takie posiadamy, tutaj. – Przyłożyła mi rękę do serca.
- Masz rację. Tak to właśnie działa.

[ poza czasem ]