Bu Masal'ı Yaşamak İstiyorum

Bu Masal'ı Yaşamak İstiyorum/29

FİNAL!

Valizimin fermuarını çekerken kapım çallındı. "Gir!" kapı aralandığında annem kafasını hafifçe uzattı. Ona gülümserken elimle işaret ettim. "İçeri gel hadiiii!" içeri tamamen girerek kapıyı kapattı ve bana yaklaştı.

"Her şeyin hazır mı?" Uçağımın kalkmasına sadece bir kaç saat kalmıştı. Annemin sorsunu başımla onaylarken annemin gözleri gene dolmuştu. "Anne yapma ne olursun! Beni de üzüyorsun böyle." annem bir çocuk edasıyla dudaklarını büzerken omuz silkti. "Üzülüyorsan gitme."

Derin bir nefes alırken yatağa oturdum.

Hem gitmek istiyordum hemde gitmek istemiyordum. Eğer temelli bir şey olsaydı bunu asla düşünmezdim ama sadece iki yıl... Bu çok cazip bir teklifti.

"Annee!" benim isyan dolu sesimle annem başını hafifçe yukarı kaldırarak gözlerini kırpıştırdı. "Tamam tamam demedim bir şey!" Ona gülümserken beline hafifçe sarıldım. Benim için daha zordu. Hiç bilmediğim bir yere gidiyordum ve bu gözümü korkutuyordu.

Fazlasıyla!

"Babamın nasıl izin verdiğini hala anlayamıyorum." annem kıkırdarken kollarımın arasından sıyrılarak yatağa yanıma oturdu. "Eve geldiğimizde bütün gece söylenmişti." sol elini yumruk yaparak boğazına götürdü ve hafifçe boğazını temizledi. Babamın taklinidini yapacaktı kesin.

"Çocuktaki cesarete bak sen! Gelmiş karşıma Masal'ıda götüreceğim diyor! Ulan bacak kadar boyu ile bana kafa tutuyor. Ben o kızın babasıyım be! Sen nasıl benimle öyle konuşursun?!"

Annemin komik taklidi beni güldürürken devam etmesi için bekldim. "Ay ama ne söylenmek. Bu böyle söylenirken dedim neden izin verdin madem bu kadar kızdın babanın anında omuzları düştü. Mutsuzlukla yatağa bir oturuşu var. Hele o suratı sanırsın üç yaşında çocuk."

Kısa bir nefes aldı.

"Öyle birden söyleyince ne diyeceğimi bilemedim. Bir de misafizlerimiz de vardı. Bak sen cevaba bak. Sanki ben kocamı tanımıyorum. Neyse bozuntuya vermedim tabi. Sadece ondan yani diye sordum. Benim sorumla iyice çöktü yerine Başını hafifçe yukarı kaldırıp indirdi. Yok dedi içli içli. Sadece ondan değil. Eren, benim için Barış gibi elimde büyüdü hergele. Kabul etmek istemesemde Masal'ı da çok seviyor. Eh iyi bir fizyoterapistte buldum diyince itiraz edecek neden bulmadım. O an ki kabulenişi... Çaresiz kalmış zavallı kalmış zavallı kocam benim."

Ben kıkırdarken annem hafifçe kaşlarını çattı. "Babayla dalga geçilmez!" omuz silkerken çenemi sikleştirdim. "E az önce taklidini yapıyordun ya!"

"O benim kocam ben yaparım!"

Başımı iki yana sallarken oturduğum yerden kalktım. Az kalmıştı yavaş yavaş havaalanına gitmemiz gerekiyordu.

Kapım tekrar çalındığında ben daha azımı açamadan kapı açılmış abim içeri dalmıştı. "Hazır mısın?" başımı aşağı yukarı sallarken yatağımın üzerinde duran valizimi aldı. "Bunu aşağı götüreyim sonu gelir seni alırım."

"Tamam" diye mırıldanırken iç çekmeden yapamamıştım. Birde şu merdivenleri kendi başıma inmeye başlayabilsem her şey güzel olcaktı. Çıkıp inmek için birine muhtaç oluşum beni çok üzüyordu ama doktorum bunun çok normal olduğunu söylemişti.

Orada her şeyimiz hazırdı. Biz daha gitmeden evimiz bile ayarlanmıştı. Tek katlı, küçük bir daire imiş yani en azından Eren öyle söylemişti. İki odası bir banyosu ve amerikan mutfağı ile büyük bir binanın dairesiymiş.