Human || Dylan O'Brien

1.0

En son kaydedilen o taslağa bastım. Gözlerim dolu dolu ekrana bakarken, yazanları okumaya başladım.

"Merhaba bebeğim...
Biliyorum, senin için zor. Biliyorum kötü hissediyorsun. Biliyorum her şey üzerine geliyor... Yanında olmayı o kadar isterdim ki... Tanrım! Ariel nasıl güzel bir bebek kim bilir... Sana bunları bile yollayamazken, yanında olmam imkansız. Özür dilerim Dyl, ama bu böyle devam edecek sanırım. Rai O'Brien, kayıtlara ve Dylan O'Brien'a göre öldü. Bedenen hala ayakta olabilir ama tüm kayıtlar... hepsi aksini söylüyor.

Yazdığın her şeyi ağlaya ağlaya okuyorum. Bir kerecik olsun kucaklayamadığım minik Ariel'ımı o kadar merak ediyorum ki... Dyland'ın gülümseyince içe çöken yanaklarına parmağımı bastırmayı istiyorum. Teddy'nin tıpkı seninki gibi olan benlerini yine her gece onun için saymak istiyorum. Sana sarılmayı istiyorum Dyl. Kocaman sarılmayı. Seni seviyorum sevgilim... Umarım bir dahaki yazında ölmek istediğini okumam. Çocuklarımıza odaklan bebeğim. Anneleri yok. Babalarını da kaybetmesinler. Onlara için mükemmel bir baba olduğundan şüphem yok. Umarım rahatlarsın sevgilim. Umarım benden vazgeçip hayatına devam edersin. Bunu bilmek, beni çok çok bir kez daha öldürür belki ama ben zaten her e-postan da biraz daha ölüyorum. Senin öyle olmana dayanamıyorum. Kendine iyi bak sevgilim.
Seni seviyorum."

Ne okuduğum şeye inanabiliyordum, ne hıçkırıklarımı durdurabiliyordum, ne de ne hissettiğimin farkındaydım. Ne yapacağımı bilmezcesine sırtımı yatak başlığına yasladım. Dizlerimi kendime çekip onlara sarılırken, kafamı da onlara gömdüm. Ağlamam durmuyordu. Ne düşüneceğim bilmiyordum. Sadece şok olmuştum ve bu dünyanın en farklı hislerinden biriydi.