Human || Dylan O'Brien

0.7

"Seni seviyorum. Beni bir daha sakın bırakma."

"Özür dilerim-"

"Hayır, özür dilemesi gereken asıl kişi benim. Aptalın tekiyim."

"Kendine öyle deme."

"Öyleyim bebeğim." Diyen çocuk, kıza sıkıca sarıldı. Yan masamda oturuyorlardı. Çocuk gözlerini bana dikince, oraya çok fazla baktığımı anlayıp kafamı çevirdim ve Ariel ile ilgilenmeye başladım ama aklıma Rai ile ilk zamanlarımız gelmişti. Tanrım, harikaydık.

"Milkshake alacağım." Dedi. Nasıl istediğini söyleyecekti ki sözünü kestim. "Çilekli, karamel soslu. Yanına da kakaolu kurabiye ama çikolata parçacıkları olmayacak." Gülümseyerek ona döndüm. Kıkırdayarak burnumu sıktı

"Aferin sana..." omuz silktim "ben de bir kahve alayım. Ve kurabiye." Sonra tekrar Rain'e döndüm. "Çikolata parçacığı olsun lütfen." Göz devirdi.

"Başka isteğiniz?"

"Ben bir tatlı çeşidi sormak istiyorum. Pek bulamıyorum buralarda..." dedi garson'a. Çocuk ona döndü. "Tabi?"

"Acaba elinizde Dylan O'Brien var mı?" Garson tebessüm ederek yanımızdan ayrılınca ben de gözlerimi Rain'e diktim. Yüzümdeki aptal sırıtma gitmiyordu.

"Demek Dylan O'Brien..." kıkırdayarak kafasını salladı.

Ariel, masada duran Karamel soslu çilekli milkshake'i dökünce yüzümü buruşturdum. "Bebeğim, annenin milkshakeini döktün."

"Anne." Diye tekrarlayınca tebessümle ona baktım.

"Evet, anne."

"Anne gitmiş."

Derin bir iç çekerken kafamı salladım. "Anne gitmiş bebeğim... Anne gitmiş."