*Bölüm parçası:
Lana Del Rey-Dark Paradise
*Multimedya'daki afişe bir göz atın deriim.
Karşımda, bana bakan şaşkın gözlere karşı gülme isteğimi bastırmaya çalışmak çok zordu ama soğukkanlı görünmem gerekiyordu.Herkesin tepkisini tek tek inceliyordum.Hani olur ya dizilerde büyük bir sır gün yüzüne çıkınca,insanların bunun karşısındaki ifadeleri yakın çekime alınır.Tıpkı onun gibiydi işte.
Zayn, ağzı açık bir biçimde bana bakarken,Michael ve Niall'ın kafası fena halde karışmış görünüyordu.Liam ise bu olayda bir çıkar bulmaya çalışıyor gibiydi.Matt,derin bakışlarını bana dikerken Asyalı da benim gibi gülmemek için kendini zor tutuyordu sanki.
Sonra...Ona baktım ve yüzümdeki kahkaha atmamak için kendini sıkan soğukkanlı ifade silindi.
Bir şeyler ters gidiyor olmalıydı.
Siktir.
Styles,neden sırıtarak bana bakıyordu?
Kafamda yanlış bir şey yapıp yapmadığımı kontrol ederken duyduğum sesle irkildim.
Dilini şıklattıktan sonra,"Bakın siz şuna,büyük bir sır söylediğini sanıyor bir de." dedi derinden gelen sesiyle.
Kahkahaları tüm mekanı doldurdu.O gülünce peşinde gezdirdiği kuyruklarının da gülüşme sesleri duyuldu.
Ne bok dönüyordu burada?
Kahkahalara karşı susmayı tercih ettim ve bundan sonra ne geleceğini bekledim.
Büyük,uzaktan bakarken bile yumuşaklığını hissettiren elleriyle cebinden bir çakmak ve masadaki paketten de dalı çıkardı.İnce,tüm karanlığını üzerindeki beyaz kağıt parçası ile gizlemeye çalışan dalı parmaklarının arasında çevirirken sırıtıyordu.Aslında çok hızlı bir şekilde bitecek işlem,gözümde yavaşlatılmış bir film gibiydi.
Dalı parmaklarının ucunda bıraktı ve hafif bir şekilde tutarken diğer elindeki çakmağı karanlığı serbest bırakmak için ateşledi.Çakmak,dalın ucuyla buluştuğunda görevini tamamlamıştı.Şimdi sıra, karanlıktaydı.
Duman,önce masanın üzerine çöktü.Sonra ise insanların üzerine.Birbirine yakın masalarda,insanların,üzerlerine kara bulut gibi çöken dumandan haberleri yok gibiydi.Herkes farklı bir işle uğraşırken gözümü tekrar ona çevirdim.
Yakışıyordu.
Lanet olsun ki yakışıyordu.
Karanlık ona yakışıyordu.
Tekrar sırıttı.Bunu yapmaya devam ederse tüm hücrelerim iflas edecekti.
Dudaklarının arasında hapsolmuş dumanı serbest bıraktıktan sonra,"Her şey bir oyundu."dedi.
Tahmin ettiğim gibi oklar özgürdü artık.Hatta,okun biri saplanmıştı bile.
Hep böyle olmuyor muydu zaten? Beni her defasında vuruyordu.Ne yaparsam yapayım.Hayır,pişman olduğum yok.
Bilirsiniz,insan düşe kalka öğrenir.Evet,ben de öğrenecektim.
Neyi mi?
Onun karanlığının sebebini.
Neden mi?
Çünkü...
1 ay öncesi (flashback)
Bahçede bir kız ve bir erkeği yiyişirken görmemden beri 1 hafta geçmişti.Hayır,saydığım falan yok,böyle şeylere alışıktım zaten.Sadece,o günden beri annem okula çağırmamıştı.
