Markson | Üvey Kardeş ✔

"Benim ilk defa kalbim kırıldı."

Öncelikle bir sonraki bölüm final :') Bu saçma hikayeyi okuduğunuz için şimdiden teşekkürler. Eğer isterseniz 1 tane özel bölüm yazacağım. Asıl teşekkür bir sonraki bölümde olacak o yüzden siz bölüme geçebilirsiniz xd <3
~~

"Siktir...So Young!"

So Young yerinden kalktı ve ellerini ağzına koyup şaşkınlığından ileri geri yürümeye başladı. Hiçbir şey söyleyememişti. Geri dönüşü olmadığını bildiği bir şey yaptırmıştı ve şimdide bunun yükünden kurtulmak için yapması gereken tek şey Mark'a destek olmaktı...ne de olsa şu an bulunduğu andan itibarende Mark'tan başkasına sahip değildi.

~~

Doktorlar Mark ve So Young'a, Jackson'un komada olduğunu söylemişlerdi. Uyanması belki aylar, belki yıllar alacaktı. So Young, Mark çok bitkin düştüğünden bir süreliğine onu kendi evine götürmek zorunda kaldı. Mark ise eve girdiklerinde So Young'u koltuğa ittirdi ve karşısına oturup deli gibi bağırmaya başladı.

"O gün yetimhaneden kaçtığını öğrendiğimde bana ne oldu biliyor musun?"

"...?"

"Benim ilk defa kalbim kırıldı."

"Mark...lütfen önce bir dinlen-"

"So Young! Bana her şeyi anlatmazsan siktir olup gideceğim! Ben o eskiden seninle oyun oynayan Mark değilim. Lanet olsun ki artık sorumluklarım var. Karnımda doğması gereken bir çocuk ve yoğun bakımda da uyanmayı bekleyen bir sevgilim var.-"

"Tamam Mark. Anlatacağım her şeyi...en baştan."

"Pekala?"

"Yetimhaneden aslında seninle kaçma hayalleri kurarken o gece bana, beraber kaçtığım kişiler senin çok küçük olduğunu ve seni yanımıza alırsak her şeyin mahvolacağını söylediler. Çok uğraştım fakat onaylamadılar. Sonuç olarak özgür bir hayat istiyordum ve kaçmanın her şeyi çözeceğine inanmıştım. Fakat inan bana bu çok kötüydü. O gece herkes ayrıldı ve tüm iletişimi kopardı. 15 yaşıma kadar sokaklarda büyürken birden bir adam bana her gün belirli saatlerde sırasıyla yemek, su, kıyafet ve daha nice bir sürü şey getirmeye başladı. Başlarda çok korktum fakat zamanla çok iyi anlaşmaya başladık. 16 yaşıma geldiğimde ise beni evine aldı. Geçtiğimiz ay onunla yaşamayı bıraktım çünkü artık reşit olduğumu biliyorsun başımın çaresine bakmam gerekiyordu."

"Peki ya So Young???........beni nasıl buldun?"

"Yetimhaneye geri döndüm. 18 olduğumdan artık beni alamazlardı nasıl olsa. Zaten yöneticiler değişmişti. Seni sordum, sorguladım ve Wang ailesini öğrendim. Adresi öğrenmem biraz zorladı fakat öğrendim. Evinize gittiğimde ise kapıda bir sürü polis gördüm. Onlarda bana ev sahiplerinin hastanede olduğunu söylediler."

"Jackson'dan bahsetmiştin. Seni böyle görmek istemezdi dedin."

"Aslında o doğaçlamaydı. Hastane koridorunda ağlıyordun...illa ki uğruna kendini bile öldürebileceğin bir insan hayatını kaybetmek üzereydi. Bende söyledim işte."

"So Young...ben tekrardan teşekkür ederim, geldiğin için."

(Y/N: Abi erkek olan birini hamile yazmak kolay değil anırıyorum :D neyse ajsdnlnaksf)

•2 Ay Sonra•

Jackson uyanmamıştı, So Young reşit olduğundan ve ailesi olmadığından dolayı Mark'ı sahiplenmişti. Mark ise kürtaj olmamaya karar vermiş sadece akışına bırakmaya karar vermişti. Haftada 2 kez Jackson'ı ziyarete gidiyorlar ve her seferinde tekrar uyanmasını umarak ayrılıyorlardı yanından. Fakat So Young her gidişlerinde doktorla konuşan kişiydi ve sakladığı bazı yalanlar vardı.

Jackson iyileşmekten ziyade gün geçtikçe kötüye gidiyordu.

Girdiği koma onu bitkisel hayata sürüklüyordu. So Young saklıyordu çünkü Mark'ın sağ salim ve sağlıklı bir doğum yapmasını istiyordu. Belki ileride kendisinden nefret bile edecek olsa Mark'ı önemsiyordu..kardeşi olarak, dostu olarak. Bünyesi kaldıramayacak kadar kötü durumdaydı çünkü. Haftasonları tam gün çalışmaya başlamıştı çünkü artık geçinebilecek durumları yoktu.

Wang ailesinden kalan bütün mirasları Mark, Jackson için harcamıştı.

Artık So Young'ta, Mark'ta zamanın hızlı geçmesini ve iyi günlerin çabuk gelmesini istesede gidiş hızı tek değişen bir şey olmuştu hayatlarında. Jackson'ın günden güne yavaşlayan kalp atışları...