DEATH(Telefon Ölümleri Serisi 1)Texting

[12]

Bazen hani dönüm noktaları olur ve kafanızın içinde beyin yerine sütlaç var zannedersiniz.Neden sütlaç bilmiyorum.Bakın şimdi size ne anlatacağım?

İlk okulda bir çocuğa aşık olmuştum çok saf ve temiz olan kalbimle.Sonra ne oldu mu?Annesi ve babası ayrılıp şehir değiştirmek zorunda kalmışlardı.Daha sonra babam benimsediğim ev sahibim vardı adam bir ay sonra öldü.Bir de ölüm ona o kadar değer vermiştim ki zavallı hayvanı ölü buldum.Uzun zaman sonra kafamı toplayıp kendi dünyama çekildiğimde bir şey fark ettim ,kime değer veriyorsan gidiyor.

Geçmişiniz geleceğinizin ön sözü müdür ?

Olabilir belki de benim kaderim buydu.Kime değer verirsem gidiyor.Şimdi de o.Daha adını bile bilmiyorum.Nedir,kimdir,nerede yaşıyor,kardeşi var mı?

Mira Görev One:O'nu bir daha görürsen kardeşi var mı diye sor.

Neden kardeş bilmiyorum.Bir insanla konuşmak için ilk kardeşin var mı diye sormak!Bence güzel bir başlangıç.Şimdi ne olacak bilmiyordum,Daha gözlerinin içine bakıp aşkımı itiraf edemediğim kişi şimdi yoktu.Durağa gitmiş ve otobüs önüme kadar gelmiş ama duymamışım gibi hissediyorum.Garip!Biliyorum.

Odama çıktım ve kapıyı yavaşça araladım.Balkona çıktım ve paketten bir tane sigara çıkarıp yaktım.Daha sonra havanın iyice karardığını gördüm.Etrafa göz gezdirdiğim de tek bir noktaya takılı kaldım.Sokak lambasının altındaydı ve yavaş yavaş başlayan yağmur saçlarını ıslatmıştı.Yüzüne hafifçe yansıyan ışık onu daha da gizemli yapıyordu.Telefonumu elime aldım ve mesaj attım.

Mira:Gidiyor musun?

Anonim:Herkes gider mi?

Mira:Öyle mi düşünüyorsun?O zaman neden gidiyorsun?

Yazıp yüzüne baktım banka oturmuştu.

Anonim:Çünkü mecburum.

Mira:Değilsin!

Anonim:Bak Mira adını bile bilmediğin birini sevemezsin.Geçmiş peşimizi bırakmaz derken kız arkadaşımı kastetmiyordum.Sen beni tanımıyorsun.

Mira:Tanıtmıyorsun.

Anonim:Benden nefret etmeni istemiyorum.

Mira:Biraz mantıklı konuşsana sen.Bana o kadar acı çektirdin.2 ay öncesine kadar beni öldürmeyi planlıyordun.Nefret ettim mi?Hayır.Gel ve anlat lütfen.

Bana yaklaştığını görünce balkonun altında durdu ve balkona tırmandı.

"Ah romeo romeo."dedim ve ikimizde gülmedik çünkü şu an çok ciddi bir ortam oluşmuştu.Elimdeki sigarayı alıp söndürdü.

"Adım Poyraz Bilge.Annem çok küçük yaşta öldü daha sonra babamla kaldım.Babam ayyaş herifin tekiydi.Ve bende bu durumdan kötü etkileniyordum.Daha sonra beni yetiştirme yurduna verdiler 17 yaşına kadar orada kaldım.Daha sonra kaçtım.Başarılı bir öğrenciydim.Bursluluk kazanıp iyi bir üniversiteye gittim.Daha sonra onunla tanıştım.Güzel saçları vardı.Diğerleri gibi özel bölgeleri yada dudakları dikkatimi çekmemişti.Kalbi temizdi çünkü.Ardından aşık olduk falan evlenmeyi planlıyorduk.Sonrası malum."gözlerimden yaşlar düştü.Sevdiğiniz adamın size eski sevgilisini anlatması acıtıyordu ve bunların hepsi benim yüzümdendi.

"Benim yüzümden."dedim ve ağlamaya devam etim.

"Ağlama.Bak ben düşündüm ki bir daha sevemem ona hissettiğim duyguları bir başkasına hissedemem.Ama ondan daha çok bağlandım sana.Aramızdaki şeye ikimizde bir ad koyamasakta ben seni seviyorum bunu hiç bir şey değiştiremez.Ama bana benzemen den korkuyorum."

"Ne olur ki benzesem?"

"Emin ol istemezsin."dediğinde sıkıca sarıldım ve ağlamaya devam ettim.

"Seni seviyorum."dedim usulca kulağına.Geceye fısıldadık aşkımızı o gece sadece biz ve yıldızlar.Bir yıldız tuttuk dilek tutup gökyüzüne geri saldık.Aşkımızı göklere bıraktık.

"Bu arada kardeşin var mı?"