Χτύπησα την πόρτα του σπιτιού του.Μου άνοιξε ένας ταλαιπωρημένος Jungkook με πρησμένα μάτια.Έκλαιγε. Ακούμπησα απαλά τις παλάμες μου στα μάγουλα του και με τους αντιχειρες μου απομάκρυνα τα δάκρυα από τα όμορφα καστανά του μάτια και τον κοιταξα.
Charlotte:Γιατί κλαις?Απλά ξέχασέ την.
Του ψιθύρισα και τον αγκάλιασα απαλά.Διστασα στην αρχή.Δεν έχω συνηθίσει να κάνω τέτοια πράγματα.Τινάχτηκε από την κίνηση μου αλλά γρήγορα ανταπέδωσε περνώντας τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και χωνοντας το κεφάλι του στον ομο μου.
Ασυναίσθητα χαμογέλασα με την κίνηση του αυτή αλλά το έκρυψα γρήγορα.Γιατι συμπεριφερομαι ετσι?
Σπάσαμε την αγκαλιά και κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια.
Jungkook's POV
Την κοιταξα μες τα μάτια.
Charlotte:Δεν θέλω να κλαίς.Σκεψου ότι το άξιζε.Θυμησου πόσα μου έχει κάνει.
Την τυρρανουσε συνέχεια αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι.Τι θα σκέφτονταν οι υπόλοιποι αν ακουλουθουσα την καρδιά μου και την υπερασπιζομουν?Αυτό είναι ένα ελάττωμα μου.Καιγομαι για την γνώμη των άλλων. Αλλά και πάλι αυτός δεν είναι λόγος για να σκοτώνω άτομα.
Jungkook:Θυμάμαι.Και ειλικρινά λυπάμαι τοσο πολύ που δεν σε προστάτευσα.
Charlotte:Δεν πειράζει γλυκούλι μου.Θα μου το ξεπληρωσεις.
Jungkook: Τι εννοεις?
Charlotte:Θα φροντίσεις να ξαναγίνω χαρούμενη σωστα?
Jungkook:Αυτό είναι σίγουρο.Το υπόσχομαι.
Charlotte:Δείξε μου την αγάπη σου στον Lay.
Jungkook: Τον Lay?Τον γνωστό Lay?Δ-δε μπ-μπορώ να το κάνω αυτό!Ει-ειναι ο κ-κολλητός μου.
Charlotte: Και ο μεγαλύτερος μπουλης του σχολείου.Σκεψου πόσοι πληγωμένοι έφηβοι,τα θύματα του...Θα απελευθερωθούν αν εξαφανιστούν οι αλυσίδες που τους κρατάνε.
Jungkook: Και γιατί πρέπει να το κάνω εγώ?
Charlotte: Γιατί μου υποσχέθηκες ότι θα με κάνεις χαρούμενη.Πρεπει να κρατάς τις υποσχέσεις σου Jungkook.
Jungkook:Πρέπει...
Υπάρχουν πολλά άτομα που την έχουν καταστρέψει και με βάζει να τα καταστρέψω.Δεν νομίζω όμως πως πρέπει να ακολουθήσω το μυαλό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Αυτό ήταν.Μακαρι να με συγχωρέσει μετά από αυτό.
Jungkook: Θα συναντηθούμε αύριο.
Charlotte: Τέλεια.Ειμαι περήφανη για σένα.
Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και μου έδωσε ένα απαλό φιλί στο μάγουλο.Παιζει να είμαι κατακοκκινος τωρα.Καθησε δίπλα μου και με αγκάλιασε χαϊδεύοντας μου απαλά την πλάτη.
Charlotte: Όλα θα πάνε καλά kookie μου...Όλα θα πάνε καλά...
Jungkook: Ελπίζω...
(Την επόμενη μερα)
Τον περίμενα για περίπου 5 λεπτά στο εγκαταλελειμμένο πάρκο όπου συχνάζουμε μέχρι που ήρθε.
Lay: Bro τι κανείς?!
Μόλις τον είδα τον έσφιξα στην αγκαλιά μου.
Lay: Οκ τι επαθες?
Jungkook: Συγγνώμη.
Lay: Γιατί?
Jungkook: Γι'αυτό.
Είπα και βύθισα έναν σουγιά που είχα σε μια καροτιδα στον λαιμό του.Οι κραυγές του ακουγοντουσταν σε όλο το χώρο. Σωριάστηκε κάτω βαριανασθαινοντας. Τον τράβηξα από τους όμους και τον άφησα κάτω από ένα δέντρο να πεθάνει από την αιμορραγία.
Lay: Γ-Γιατί?
Ψιθύρισε λίγο πριν κλείσει τα μάτια του.
Jungkook:Λυπάμαι hyung.
Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Δεν το πίστευα αυτό που έκανα. Πρέπει να της μιλήσω.Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό.
