#Naomi
Jemi para shtepis sime. Uff, jam shum nervoze. E di qe kjo pun do perfundoj si thon ata por, te provojm njeher fatin ndoshta na ecen.
-Naomi?!
U e harrova fare kte.
-Po?
Ishim akoma brenda ne makin dhe un po kisha shum dyshime, te shkonim apo te mos shkonim te dy.
-Eja pra. Ata po na presin.
Sikur nuk e di un qe po na presin ata.
-Ok, eja ikim.
-Ku do ikim me?
-Nuk e di per ty Mario po prinderit e mi nuk do ma degjojn fjalen, do me detyrojn te martohem me ty. Jemi ende ne koh, ikim ne ndonje vend ku nuk mund te na gjejn.
Un fol, ky shikonte si buf. Shqip po flas.
-Te ikim ne te dy?
-Poo. Esht ide me e mir kjo qe po them un.
-Te dy bashk?!
O zot ca psikopati. Ca them un e ku i vete mendja ktij.
-Oo shoku avash, avash. Mos u keqkupto. Ti shpeto koken tende un shpetoj koken time.
-Aaa epo ti shpjegou.
Po re po, se sti kap ty truri mir valet nuk kam un faj.
-Ok ok. Si thua te vemi brenda apo te arratisemi?
Po mendohej ky. Sikur do zgjidhte ndonje ekuacion matematikor.
-Un mendoj te hyjm brenda dhe tu themi atyre se kjo pun nuk behet, nese nuk na degjojn, arratisemi.
Po pra po te hyj njeher miu ne cark pastaj te iki.
Gjithsesi, dolem nga makina dhe ishim para deres se shtepis. Po ky mua me la te trokas? Nuk me ben dora.
-Naomi?
-Po?
-Do trokasesh se u plakem ketu jasht?
Sa humor te kripur ka ky.
Trokita, nje sherbyese na hapi deren dhe brenda po na prisnin pes veta: prinderit e mi, keta te tjeret duhet te ishin prinderit e Marios. Po ky burri i veshur me pelerin te zez e te gjat, me disa dokumenta ne dor?
-Mos!
Thash un neper dhemb. Dhe bera disa hapa mbrapa.
-Cfar drreqin po bejn keta?
Tha Mario me vetullat e ngrysura.
-E dija. Ata nuk do ta linin kurr kete mundesi tu ikte nga duart. Do na martojn tani. Nuk kemi me mundesi te largohemi. Jeta ime mori fund kaq e pat dhe liria.
-Asgje nuk ka per te ndodhur.
Tha heroi im. Ne keto momente vertet heroi im ishte sepse mund te me shpetonte nga kjo tortur qe po me afrohej.
Hym brenda ne shtepi dhe mamat tona u ngriten ne kemb dhe na terhoqen te dy drejt dhomave, pa na e dhen mundesin fare te flasim.
Ishte Mario ai qe e filloi te kerkonte shpjegime
-Mami cfar drreqin jeni duke ber keshtu me ne?
Por mamas time nuk iu durua te rrinte 2 minuta pa folur dhe ishte ajo qe i dha Marios nje pergjigje.
- Ateher po ua themi cop muhabetin. Ju te dy do martoheni vetem per 6 muaj dhe me keto 6 muaj do jetoni bashk. Me pas mund te beni cte doni, por sapo te shpetojn kompanit.
