A dance of destiny Book 2 Edward's path

Έντονη έλξη

Edward

Αυτή η γυναίκα είναι σωστό αγρίμι.Αλλά το πιο όμορφο αγρίμι που έχω δει ποτέ στην ζωή μου.
Ήταν φανερό πως ήθελε να μ' αποφύγει,δεν ξέρω τον λόγο κι αυτό αυξάνει πιο πολύ την περιέργεια μου.
Ποιά είναι;
Πως βρέθηκε μόνη της στο δάσος;
Ερωτήματα που βασανίζουν το μυαλό μου και εξαπτουν το μυστήριο γύρω από αυτήν την οπτασία που είχα μπροστά μου.
Η πλάτη της ακουμπούσε στο στέρνο μου,βασανίζοντας με με τον πιο γλυκό τρόπο.
Όχι, όσο κι αν διαμαρτύρονταν και συνεχίζει ακόμα να διαμαρτύρεται,δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω να φύγει.
Δεν είμαι έτοιμος ακόμα να την αποχωριστω.

Φτάσαμε στο κάστρο και αφού κατέβηκα απ' το άλογο,άπλωσα τα χέρια μου και πιάνοντας την απ' την μέση την κατέβασα κι αυτήν.
Έσπρωξε τα χέρια μου μακριά της ενώ με κοίταξε με θυμό.

"Μην μ' αγγίζεις" μου είπε μες απ' τα δόντια.

Τα μάτια της πετούσαν φωτιές.

"Ήρεμα αγριόγατα, να σε βοηθήσω να κατέβεις ήθελα μόνο" της είπα πέρνοντας αμυντική στάση.

Με αγριοκοιταξε,ενώ απομακρύνθηκε λίγο από κοντά μου.

"Και τώρα τι σκοπό έχεις; Θα με κρατήσεις φυλακισμένη εδώ μέσα;"

"Δεν είσαι φυλακισμένη, είσαι φιλοξενούμενη" της είπα ήρεμα.

"Δηλαδή, μπορώ να φύγω οπότε θέλω;"

Το βλέμμα μου συναντήθηκε με το δικό της.Τα μάτια μου δεν είχαν ξαναδεί πιο όμορφη κοπέλα.

"Στ' αλήθεια, βιάζεσαι τόσο πολύ να φύγεις μακριά μου;" την ρώτησα, κοιτώντας την έντονα.

Για λίγο με κοίταξε σαστισμένη,
δίχως να μου πεί λέξη.
Όμως γρήγορα το βλέμμα της άλλαξε,έγινε καχύποπτο.

"Δεν ξέρεις τίποτα για μένα. Γιατί ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ;" με ρώτησε γεμάτη περιέργεια.

Ήταν η σειρά μου να μείνω σκεφτικός, δεν ήξερα τι να της απαντήσω.
Δεν υπήρχε περίπτωση να της πω οτι μου αρέσει.

"Απλώς νιώθω προστατευτικά μαζί σου" της είπα με ανάλαφρο τόνο.

Σήκωσε τα μάτια και το βλέμμα της έπεσε πάνω μου θυμωμένο.

"Δεν είσαι ούτε αδερφός μου,ούτε άντρας μου για να με προστατεύεις. Μπορώ να φροντίζω μόνη μου τον εαυτό μου."

Αυτή η κοπέλα έχει βαλθει να με τρελάνει. Άλλες θα παρακαλούσαν να ήταν στην θέση της κι αυτή μόνο που δεν μ' έδειρε ακόμα.

"Άκουσε με,μείνε να δειπνησουμε μαζί κι αύριο αν θες ακόμα να φύγεις εγώ ο ίδιος θα σου σελωσω ενα άλογο να πας όπου θέλεις" της είπα παραιτούμενος, όλη αυτή η διαμάχη με είχε κουράσει.

Την είδα να μου γνέφει θετικά.
Ευτυχώς!Συμφώνησε και σε κάτι που είπα!
Έκανα νόημα στην Eliza,μια μεσήλικη γυναίκα με γλυκά χαρακτηριστικά, δούλευε χρόνια στο κάστρο και της είχα τυφλή εμπιστοσύνη, να την συνοδεύσει στο δωμάτιο της και να της ετοιμάσει το μπάνιο.

Η Eliza με ευγενικό τρόπο και το γνωστό καλοσυνάτο χαμόγελο, που δεν έφευγε ποτέ απ' τα χείλη της,ζήτησε απ' την αγριόγατα μου να την ακολουθήσει.

Τις παρατηρούσα να απομακρύνονται, όταν ένιωσα δίπλα μου τον Andrew.

"Τι κάνεις;" με ρώτησε περίεργος.

"Τι εννοείς" του είπα με αφελή τρόπο.

Τον είδα να με κοιτάει με εξεταστικό βλέμμα.

"Edward Separd,σε ξέρω πολλά χρόνια...τι γυρεύεις απ' αυτήν την κοπέλα; Γιατί την έφερες με το ζόρι στο κάστρο;"

"Τι περιμένεις να σου πω Andrew;Οτι είμαι περίεργος για ποιό λόγο κρύβει την ταυτότητα της,ή οτι μ' έχει γοητεύσει η ομορφιά της;Ε λοιπόν,η απάντηση είναι και τα δυο μαζί.
Ικανοποιήθηκες τώρα;" του απάντησα εκνευρισμένος.

Με κοίταξε με μια ματιά που μου έλεγε "εσύ ξέρεις",και απομακρύνθηκε.

Όταν έφτασε η ώρα του δείπνου, την περίμενα στην αίθουσα υποδοχής,με το βλέμμα μου καρφωμένο στην πόρτα.

Την στιγμή που την αντίκρυσα,η καρδιά μου έχασε έναν κτύπο της.
Η αγριόγατα μου είχε μεταμορφωθεί σε μια νεράιδα.

Αυτή η γυναίκα θα μ' έβαζε σε μεγάλους μπελάδες.
Το ένιωσα απ' την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα.
Θα γίνει η ζωή κι ο θάνατος μου!