Ο γιός του Stefan και της Lusia μεγάλωσε. Αφέντης πια των δυο οίκων,χαράζει το δικό του μονοπάτι για να κατακτήσει την ζωή και τον έρωτα.
Στον δρόμο του θα βρεθεί η Annabel μια πανέμορφη μυστηριώδης κοπέλα που προσπαθεί να ξεφύγει από μια μοίρα που...
Το βλέμμα μου έπεσε κοροϊδευτικά πάνω στο πεσμένο σώμα του Andrew. Ο οξύθυμος φίλος μου ξεφυσσηξε απογοητευμένος, με το πρόσωπο του να έχει γίνει κατακόκκινο. Τα κάστανα μάτια του με κοιτούσαν με θυμό, ενώ σηκωνόταν, αρπάζοντας το σπαθί του με μανία. Είμαι σίγουρος πως αν δεν είχαμε μεγαλώσει μαζί σαν αδέρφια, θα εμπηγε αυτό το σπαθί,με ευχαρίστηση μες στα σωθικά μου.
"Ω...μην θυμώνεις Andrew,δεν φταιω εγώ που είμαι καλύτερος σου,με εντατική εξάσκηση ίσως καταφέρεις να με φτάσεις κάποια στιγμή" συνέχισα να τον πειραζω,αφού διασκέδαζα αφάνταστα με τον οξύθυμο χαρακτήρα του.
"Καλύτερος... καλύτερος" επανέλαβε θιγμένος "τυχερός ήσουν,θέμα τύχης ήταν η νίκη σου...ακούς εκεί, καλύτερος" συμπλήρωσε με οργή.
"Είμαι καλύτερος, κι ας μην το παραδέχεσαι,και στο σπαθί και στις γυναίκες" του είπα ειρωνικά.
Με κοίταξε με προσποιητο προσβεβλημένο βλέμμα. Ενώ δεν άντεξα και ένα τρανταχτό γέλιο ξέφυγε απ' τα χείλη μου. Η αλήθεια ήταν πως ο Andrew ήταν γοητευτικός άντρας, με κάστανα μακριά μαλλιά που έφταναν μέχρι τον ώμο του,γυμνασμενο κορμί, ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου του,μόνο άσχημα δεν τα έλεγες. Με λίγα λόγια ήταν ένας άντρας που δεν περνούσε απαρατήρητος απ' τις γυναίκες.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Γελιεσαι,φταίει που εσύ είσαι αφέντης δυο οίκων κι εγώ ένας απλώς στρατηγός" μου είπε κοροϊδευτικά.
Το βλέμμα μου στάθηκε σοβαρό πάνω στο πρόσωπο του.
"Ξέρεις πολύ καλά οτι δεν είσαι ένας απλώς στρατηγος,είσαι αδερφός μου."
Δεν μου μίλησε, δεν χρειαζόταν να πει τίποτα, ξέραμε και οι δύο τι νιωθαμε ο ένας για τον άλλο. Δεν ειμασταν συναισθηματικοί τύποι, οτι νιωθαμε το δείχναμε με πράξεις. Είχα ρισκάρει πολλές φορές την ζωή μου για να τον σώσω μες στην μάχη,κι αυτός το ίδιο.
Ο Andrew τοποθέτησε το ξίφος στην θήκη του και με πλησίασε με γρήγορα βήματα.
"Τέρμα η προπόνηση, αρκετά ξεφτιλιστηκα για σήμερα" μου είπε γελώντας.
Έβαλα κι εγώ το ξίφος μου στην θήκη του και τον έπιασα απ' τον ώμο.
"Έλα, για ν' απαλύνω τον πόνο σου,θα σε κερασω φαγητό" του είπα παιχνιδιάρικα.
Πήγαμε στο γνωστό μας στέκι, την ταβέρνα του γέρο-Τζιμ. Έφτιαχνε το καλύτερο ψητό της περιοχής και σε συνδιασμό με την λαχανόσουπα, μυστική συνταγή της γυναίκας του,ήταν ένα υπέροχο, γευστικότατο γεύμα.
Μόλις μπήκαμε μέσα μας υποδέχτηκε ο γέρο-Τζιμ μ' ένα καλοσυνάτο χαμόγελο.
"Καλώς τα παιδιά, να σας φέρω τα γνωστά;" μας ρώτησε πρόσχαρα.
"Εννοείται" του απαντησαμε κι δυο με μια φωνή.
Τα βλέμματα όλων των θαμώνων του μαγαζιού, στράφηκαν πάνω μας,ενώ τα καλοσωρισματα και οι επευφημίες έδιναν και έπαιρναν. Καθισαμε σ' ένα απόμερο τραπέζι και κουβεντιαζαμε.
Κάποια στιγμή ο Andrew σοβαρεψε και με κοίταξε προβληματισμένος.
"Με την συνθήκη ειρήνης που σου προτείνει ο άρχοντας Norton,τι θα κάνεις;"με ρώτησε χαμηλόφωνα.
"Δεν ξέρω,σκεφτομαι να δεχτώ, έχω κουραστεί μ' αυτή την διαμάχη τόσο καιρό. Αύριο θα πάμε να συμφωνήσουμε τους όρους."
Έμεινε για λίγο σιωπηλός,ενώ αξαφνα με κοίταξε μ' αυτό το γνωστό του περιπαικτικό ύφος.
"Και με την πρόταση που σου έκανε να παντρευτείς την κόρη του;"
"Αυτό θα γίνει μόνο στ' όνειρα του.Δεν σκέφτομαι να παντρευτώ ακόμα, κι όταν το αποφασισω,θα διαλεξω εγώ την γυναίκα μου" του απάντησα με σοβαρό ύφος.
"Κι αν είναι όμορφη; Δεν θες να την γνωρίσεις πρώτα;"
Τον κοίταξα με τρόπο που έδειχνε οτι δεν είχα καμία διάθεση να συνεχίσω αυτή την συζήτηση. Κι έτσι ο Andrew εγυρε πίσω στην καρέκλα του,ξεφυσσωντας, χωρίς ν' αναφέρει τίποτα άλλο.
Γυρισαμε στο κάστρο και αφου ενημερωσα το συμβούλιο για την απόφαση μου,αποσύρθηκα στο δωμάτιο μου. Ξάπλωσα στο κρεββάτι,αλλά ο ύπνος δεν έλεγε να με πάρει.
Ένιωθα μια περίεργη αναστάτωση,χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τον λόγο. Λες και πρόκειται να μου συμβεί κάτι σημαντικό. Κάτι που θα με σημαδέψει για πάντα.
