O günden sonra değişen hiçbir şey olmamıştı. Bir kaç gün bana ait olan evimde kalıp kendime çeki düzen vermiştim. O zaten zor durumdaydı. Bir de benim yüzümden sıkıntıya girdiği için kendime ne kadar kızsam da, zamanı geriye alamamıştım.
Ama sonunda buradaydım, onun yanındaydım. Hiçbir zaman gidemiyordum ondan, ne yaparsam yapayım olmuyordu. Benim karşı çıkabileceğim bir şey değildi bu, kalbime söz geçiremiyordum. Duygularıma da.
Ve bir karar vermiştim, yapacaktım. Bu zamana kadar hep onu düşünmüş olsam da, şimdi bencil olacaktım. Çünkü çok yorulmuştum. İçimde büyüyen duygularım ağzımı açtığım an taşacak gibi hissediyordum. Bütün duygularımı kusacak gibi hissediyordum.
Ben artık dayanamıyordum.
Ben bunlarla baş edemeyecek kadar, doluydum artık. Öyle dolmuştum ki ben. Öyle bir dolmuştum ki...
Biliyordum, beni sevmediğini. Ama göze almıştım. Onu bir daha göremeyecek olsam da, göze almıştım işte. Her şeyi göze almıştım ben, yapabileceğimi biliyordum.
"Hyung, seni üzdüğüm için özür dilerim."
Güzel gözleri git gide çöküyordu. Belliydi, ne uyuyor ne de ağlamadan duruyordu.
"Ama beni anla lütfen, ben kaldıramıyorum tüm bunları. Hâlâ şu kapıdan içeri girecekmiş gibi hissediyorum. Geceleri üstümü açık bırakıyorum, geldi mi örter diye. Ama örtmüyor hyung, gelmiyor. Üşüyorum."
Belki de itirafımdan sonra, daha da kötü olacaktı. Belki de değil, öyle olacaktı. Bilsem de, umursamamıştım. Bir kez olsun kendimi düşünmek istiyordum.
"Ben örterim Kookie. İstediğin kadar açık bırak üstünü.
Kollarımla örterim, sonbahardan sonra gelen kış bile üşütemez seni."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
