Κεφάλαιο 41ο
Ο Harry κατέβηκε τις ξύλινες σκάλες του μεγάλου και κομψού κτηρίουκαι κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Έξω ο αέρας φυσούσε με μανία καιο ουρανός ήταν αρκετά σκοτεινός, με τα σύννεφά του να έχουν κατέβειαρκετά κοντά στη γη. Νοέμβριος μήνας και ο βαρύς χειμώνας πλησίαζε.Τα πνευμόνια του ρούφηξαν τον κρύο αέρα της ατμόσφαιρας, καθώςπροσπαθούσε να μαζέψει όλο του το κουράγιο και να τακτοποιήσει τιςσκέψεις του. Για κάποιον περίεργο λόγο ένιωθε φυλακισμένος, αλλάταυτόχρονα και ελεύθερος. Ήταν σαν ένα πουλί που ζούσε χρόνια σεένα κλουβί με κομμένα τα φτερά του και, τώρα που το έσκασε απότα χρυσό-σκουριασμένα σίδερα, ελευθερώθηκε η ψυχική του ηρεμία.Έτριψε τη μουδιασμένη από το κρύο γροθιά του και κινήθηκε προς τομαύρο του τζιπ. Μπήκε μέσα και έπιασε το καλυμμένο με μαύρο λεπτόδέρμα τιμόνι. Έστρεψε το πράσινο και φωτεινό του βλέμμα έξω από τοπαράθυρο και είδε δυο μπλε θλιμμένα μάτια να τον παρακολουθούναπό το παράθυρο του κτηρίου. Χαμογέλασε για μια τελευταία φοράαδιάφορα και έβαλε μπρος τη μηχανή με προορισμό το σπίτι του.Πάρκαρε το αυτοκίνητο στην αυλή και βγήκε έξω κατευθυνόμενοςπρος την πόρτα. Πρόσεξε πως όλη η αυλή είχε καλυφθεί με κίτρινα,ξεραμένα φύλλα που έχασαν την μάχη τους για την επιβίωση από τοχειμώνα που πλησίαζε μέρα με την μέρα. Αλλά αυτό ήταν το τελευταίοπου τον ένοιαζε τώρα, έπρεπε να βιαστεί όσο είχε ακόμα χρόνο.Τοποθέτησε το κλειδί γυρίζοντάς το δυο φορές και μπήκε μέσα στοσπίτι.Προχώρησε προς το κλειδωμένο δωμάτιο και ξεκλειδώνοντάς τοαργά έβαλε το κεφάλι του μέσα. Την είδε κουκουλωμένη στο κρεβάτινα κοιμάται. Στραβομουτσούνιασε ελαφρώς και αμέσως μπήκε μέσα.Στάθηκε πάνω από το προσκέφαλό της, κρατώντας ακόμα τα κλειδιά στοχέρι. Κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι και με τρόπο ελαφρύ ταρακούνησετους ώμους της για να ξυπνήσει. Η Emily δεν ανταποκρίθηκε καισυνέχισε το βαρύ ύπνο της. Ο Harry κοίταξε το λευκό βαμμένο ταβάνιμε μια ελαφριά ειρωνική αγανάκτηση και έγλυψε τα ξεραμένα χείλητου. Έπειτα την ταρακούνησε για άλλη μια φορά με περισσότερη ισχύ.«Ξύπνα!»«Χμ…»«Ξύπνα, Em, δεν έχουμε χρόνο, πρέπει να φύγουμε!»Η Emily λαγοκοιμόταν, όμως αυτό το «πρέπει να φύγουμε» τηνξύπνησε για τα καλά, κάνοντάς την να πεταχτεί από το κρεβάτι με ταμαλλιά της ανακατωμένα και το μουτζουρωμένο της πρόσωπο.«Τι; Γιατί; Πού πάμε;»«Σήκω, κάνε ένα μπάνιο και εγώ θα σου φέρω καθαρά και ζεστάρούχα. Θα μαζέψω εγώ τις τσάντες σου, διότι αυτήν τη στιγμή δεν είσαιικανή.»«Πού θα πάμε;» ρώτησε τρομαγμένη η κοπέλα.«Δεν έχουμε χρόνο για εξηγήσεις, απλά κάνε αυτό που σουλέω,» αποκρίθηκε αδιάφορα ο Harry και σηκώθηκε από δίπλα τηςκατευθυνόμενος προς το σαλόνι.Ξαφνικά άκουσε αναστεναγμούς πόνου και κλαψουρίσματα. Γύρισετο κεφάλι του και είδε την Emily να προσπαθεί να σηκωθεί από τοκρεβάτι κρατώντας τα πόδια της σε μικρή απόσταση, έτσι ώστε να μηντρίβονται οι φρέσκες πληγές. Όλο της το κορμί πονούσε αφάνταστα.Ο Harry γύρισε το κορμί του και την πλησίασε γοργά. Πριν προλάβειη ίδια να το συνειδητοποιήσει, ο Harry τοποθέτησε τα χέρια του στηνπλάτη της και τα οπίσθιά της, ανασηκώνοντάς την στην αγκαλιά του.Ήταν φανερό πως δεν μπορούσε να το κάνει μόνη της.Κρατώντας την στην αγκαλιά του κατευθύνθηκε προς το μπάνιο.Έσπρωξε την πόρτα με το πόδι του και μπήκε μέσα. Την τοποθέτησεμαλακά στη λευκή καρέκλα και έσκυψε στην άδεια μπανιέρα, γυρίζονταςτις βρύσες για να ρυθμίσει το ζεστό με το κρύο νερό. Άφησε το νερό νατρέχει ώσπου γέμισε την μπανιέρα έως το επιθυμητό σημείο. Γύρισε καιάνοιξε το ντουλαπάκι που βρισκόταν δίπλα του και έβγαλε από μέσαένα ροζ κουτάκι με κόκκινο καπάκι για κάλυμμα. Το άνοιξε και έριξε μιαμικρή ποσότητα μέσα στο νερό.«Τι είναι αυτό;»«Άλατα μπάνιου με πέρλες. Θα μαλακώσει και θα καθαρίσειτις πληγές σου.» Η Emily τον κοίταξε μέσα από τις κουρτίνες τωνμαύρων μαλλιών της απορημένα. Ακόμα και τώρα δεν μπορούσε ναπροσδιορίσει τη συμπεριφορά του απέναντί της.
