Κεφάλαιο 8ο
Θάνατος.Κάποιοι ακούγοντας αυτήν τη λέξη νιώθουν μια παγωμένη ανατριχίλανα διαπερνά κάθε χιλιοστό του κορμιού τους, σαν χιλιάδες μικρέςκαρφίτσες να τρυπάνε το δέρμα τους. Άλλοι νιώθουν ανακούφισηπιστεύοντας πως ο θάνατος θα τους προσφέρει αυτό που η ζωήτους αρνήθηκε: γαλήνη! Ένα ελάχιστο ποσοστό πιστεύουν πως οθάνατος είναι η αρχή μιας νέας ζωής, ενός καινούργιου ταξιδιού στηναπεραντοσύνη.Τι πιστεύω εγώ; Πιστεύω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη γλύκα από τονα πεθαίνεις στην αγκαλιά αυτού που αγαπάς.
Flashback, 15 years back
«Δεν με νοιάζει πόσο έχεις μπλέξει, αλλά εμάς δεν θα μας παρασύρειάλλο η μπάλα, κουράστηκα, κουράστηκα να είμαστε τα θύματα απόδική σου αμέλεια. Σε αγαπάω, αλλά δεν αντέχω άλλο! Δεν αντέχουμεάλλο!»Η νεαρή γυναίκα άκουσε το δυνατό κρότο της πόρτας καθώς έκλεινεμπροστά στο πρόσωπό της.Τα δάκρυά της δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν άλλο... άρχισαν νακυλάνε σαν μικρά διαμάντια από τα πράσινα μάτια της βρέχοντας τιςμακριές βλεφαρίδες της.Λύγισε τα γόνατά της και έκατσε στο πάτωμα... έφερε το χέρι τηςστο στόμα της για να μην ακούγεται το δράμα της από το μικρό αγοράκιπου έπαιζε στο διπλανό δωμάτιο.
Τέλος flashback.
O Harry καθόταν στην ανοιχτή βεράντα του σπιτιού του κρατώνταςένα παγωμένο ποτήρι βυσσινάδας ενώ παρακολουθούσε τα λαμπεράαστέρια να πέφτουν που και που από αυτό το μαύρο πάπλωμα πουαπλωνόταν πάνω από το κεφάλι του.Έγειρε το σώμα του προς τα πίσω και βολεύτηκε καλύτερα στηνσκαλιστή ξύλινη καρέκλα. Ο αέρας ήταν δροσερός, όμως δεν έκανεκρύο. Φορούσε ένα λευκό ανοιχτό πουκάμισο και μια μαύρη φόρμα. πουτην είχε ανεβάσει μέχρι το γόνατο για να δροσίζεται. Οι πατούσες τουήταν γυμνές και ακουμπούσαν στο κρύο ξύλινο δάπεδο της βεράντας.Ένα τρίξιμο από το ξύλο του πατώματος τον έκανε να γυρίσει τοκεφάλι του και να δει την Emily, που είχε ήδη σηκωθεί από το κρεβάτικαι τυλιγμένη με τη λιλά κουβέρτα της περπατούσε κουτσαίνοντας.Τον κοίταξε με κουταβίσιο βλέμμα για να την βοηθήσει να κάτσει.Αυτός με τη σειρά του σηκώθηκε και με μια γρήγορη κίνηση την σήκωσεστη δυνατή αγκαλιά του. Η Emily πέρασε τα χέρια της γύρω από τολαιμό του και τον κοίταξε με ελπίδα. Ο Harry δεν ανταπέδωσε όμωςτο βλέμμα της, αντιθέτως όμως φάνηκε να το αποφεύγει. Την άφησεπροσεκτικά στην καρέκλα που ήταν ακριβώς δίπλα από τη δικιά του καιπήγε στην κουζίνα.Επέστρεψε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα με ακόμα ένα παγωμένοποτήρι βυσσινάδας και της το πρόσφερε.«Ευχαριστώ! Από πού την αγοράζεις; Είναι διαφορετική από τιςάλλες… Πολύ ωραία!»«Δική μου δημιουργία.»Η Emily στραβοκατάπιε και άρχισε να βήχει επανειλημμένα.«Πλάκα μου κάνεις… πώς;»«Δεν είναι δύσκολο! Κάθε φορά που κατεβαίνω στην πόλη αγοράζωαπό το μανάβικο τα πιο φρέσκα βύσσινα και όταν έρχομαι εδώ ταστίβω με ένα ειδικό μηχάνημα. Ύστερα καθαρίζω το χυμό με ένα άλλομηχάνημα και προσθέτω κάποιες χρωστικές ουσίες για πιο γλυκιάγεύση. Αυτό είναι όλο.»Η κοπέλα δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί βγάζοντας ένα πνιχτόγελάκι.«Γιατί γελάς;»«Τίποτα, τίποτα... Απλά να… Μάγειρας είσαι, χυμοποιός είσαι… Τιάλλο είσαι;»Ο Harry την κοίταξε με αυστηρό και ταυτόχρονα ειρωνικό υφάκι.«Ααα… Ναι, σωστά, παραλίγο να το ξεχάσω!»Αυτός ξεφύσηξε και έκανε έναν περίεργο μορφασμό γυρίζοντας απότην άλλη.«Πώς την λένε;»Ο Harry γύρισε σχεδόν απότομα το κεφάλι του προς αυτήν με τούτητην ερώτηση που του έκανε.«Ποια;»«Αυτήν που στόλισε το πίσω μέρος του σβέρκου σου με το μωβσημάδι.»«Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά.»«ΟΚ, ΟΚ, ηρέμησε, απλά μου φάνηκε περίεργο.»«Ποιο;»«Που επέτρεψες σε κάποια να το κάνει... Πρέπει να είναι κάποια πολύσημαντική και εντυπωσιακά ωραία για να τραβήξει τόσο την προσοχήσου και προπαντός για να την αφήσεις να σου κάνει κάτι τέτοιο.»Αυτός σηκώθηκε από την καρέκλα και την έσυρε κολλώντας την μετην καρέκλα της κοπέλας. Γύρισε το κεφάλι του προς το δικό της καιάπλωσε το χέρι του λυγίζοντας τα δάχτυλά του προς το εσωτερικό τηςπαλάμης του, χαϊδεύοντας το πρόσωπό της για άλλη μια φορά.Κάρφωσε τα σμαραγδί μάτια του με τα δικά της και χωρίςπροειδοποίηση την έπιασε από το σβέρκο τραβώντας το λαιμό τηςστα χείλη του και κολλώντας τα πάνω στο λευκό δέρμα της άρχισενα ρουφάει με πόθο. Το ρουφούσε, το πιπιλούσε με τη γλώσσα τουκαι το δάγκωνε με τα δόντια του, αφήνοντας κυκλικά σημάδια στοσυγκεκριμένο σημείο.Το αριστερό χέρι της Emily στηρίχτηκε μαλακά στο λυγισμένοαγκώνα του χεριού του, εκείνου που κρατούσε σφιχτά το πίσω μέροςτου σβέρκου της. Το κεφάλι της είχε γείρει πίσω, καθώς βαριές ανάσεςέβγαιναν από τα χείλη της. Τα δόντια του τράβηξαν ελαφρά το δέρματης, καθώς απομάκρυνε τα χείλη του από το λαιμό της.Ανέβηκε προσεκτικά προς τα χείλη της. Η Emily κατέβασε το κεφάλιτης κοιτώντας τον αχόρταγα. Ο Harry έβγαλε την άκρη της γλώσσαςτου και με δεξιοτεχνία έγλυψε την άκρη των χειλιών της. Αυτό τηνσόκαρε αφάνταστα.Παρ’ όλο αυτά η κοπέλα έσκυψε να τον φιλήσει όμως, για άλλημια φορά αυτός τραβήχτηκε χαμογελώντας. Σηκώθηκε πιάνοντας τοποτήρι του στο αριστερό του χέρι και χαμογέλασε ειρωνικά.«Είχες άδικο… Είσαι η μόνη μαριονέτα μέσα σε αυτό το σπίτι.»Αφήνοντάς την άναυδη εξαφανίστηκε από το οπτικό της πεδίομπαίνοντας στο σπίτι.Αυτό παραπάει, δεν μπορεί να γίνεται κάθε φορά το ίδιο. Η Emilyπροσπάθησε να σηκωθεί στηρίζοντας τα χέρια της στην καρέκλα, όμωςέχασε την ισορροπία της και έπεσε βαριά στο κρύο πάτωμα. Ο Harryακούγοντας το γδούπο από μέσα έτρεξε σχεδόν αμέσως και την σήκωσεστην αγκαλιά του μετακινώντας την άμεσα πίσω στο δωμάτιό της.
