Missing Pie

#7

Zrobiłyśmy to! Zrobiłyśmy to po raz 3! Powoli dochodziło do mnie co się stało, gdy tkwiłam w objęciach Mileny, a reszta dziewczyn rzucała się na nas. Na trybunach byli tylko rodzice Hansena, Sjostrand i Kamil. Bartek, Hansen i Max znajdowali się na swoich treningach.
Gdy już zszedł z nas cały ten szał po wygranej i uspokoiliśmy trochę emocję udałyśmy się w stronę naszych znajomych. Natychmiast wpadłam w ramiona Kamila.
-Brawo. Wiedziałem, że tak będzie.
Potem gratulował mi Sjostrand, który
jak zwykle mówił coś o imprezie, a na końcu zostali mi rodzice Hansena, którzy na tej imprezie służyli mi wsparciem jak moi właśni, którzy nie mogli przyjechać do Rio.
-Gratuluję. - Senior Hansen poklepał mnie po plecach, co jak na niego było wielkim wyczynem, gdyż nie był on szczególnie wylewny w okazywaniu emocji i dotykaniu innych ludzi oprócz swojej żony i Mikkela.
Jego mama natychmiast szybko mnie przytuliła.
-Mikki przed meczem do mnie dzwonił i kazał Ci powiedzieć po meczu, że wiedział, że wygrasz i że bardzo się z tego cieszy.
-Dziękuję. -Powiedziałam i powoli ruszałam w stronę szatni, bo wołał nas trener.
Od zakończenia meczu do zakończenia ceremonii wręczenia medalów minęły 3 równe godziny nim wyszłyśmy przebrane z szatni, szybko pojechałyśmy do polskiego apartamentowca, żeby sie przebrać i z całym sztabem ruszyłyśmy na miasto się bawić i świętować. Jak zwykle po tego typu imprezach obudziłyśmy się w porze obiadowej. Wylot mieliśmy dopiero w poniedziałek wieczorem, co oznaczało, że jeszcze dziś każda z nas wyjdzie gdzieś świętować ze swoją rodziną, ale już dużo skromniej, jeśli chodzi o ilość alkoholu. Dziś mogłyśmy robić co nam się żywnie podoba i nikogo to nie obchodziło, dopóki nie spóźnimy się na lotnisko.
Ja gdy już się ogarnęłam postanowiłam pójść razem z Sjostrandem na mecz o 3 miejsce mojego brata. Gdy już siedzieliśmy na trybunach zapytał:
-A co z twoim chłopcem chyba też gra teraz mecz.
-Wiesz wolę piłkę ręczną. Zresztą to nie jest mój chłopiec.
-Jesteś okropna.
-Nie będziesz mu kibicować?
-Będę na odległość. Wysłałam mu już smsa.
-SMS czyli świadectwo miłości XXI wieku.
-On będzie dziś wolał żeby jego koledzy z nim świętowali, albo tak jak po półfinale będzie chciał to przetrawić sam. Wiec po co ja mu? A wolę kibicować bratu.
-Nie ma to nic wspólnego z Hansenem?
-Dlaczego miałoby mieć?
-Wiesz dla wielu gazet już dawno jesteście parą.
-Głupi jesteś. Wgl jak możesz tak myśleć?
-Bo ostatnio dzieją się między Wami dziwne rzeczy.
-Skończ z tym Hansen ostatnio przyznał się, że mnie nigdy nie kochał.
-A ty go kochałaś?
-Tylko jak byłam młoda i głupia. Teraz nie wyobrażam sobie życia bez niego jako przyjaciela, ale to tyle.
-Skoro tak sądzisz to dobrze, słabo w sumie kojarzę tego Maxa, ale wydaje się spoko.
-Jest spoko. Mówię Ci.
Niestety Polacy przegrali mecz o 3 miejsce, a ja nauczona doświadczeniem grzecznie zostałam na trybunach i oczekiwałam meczu o złoto, przeglądając social media zobaczyłam że amerykanie wygrali. Wysłałam tylko Maxowi krótkiego smsa z gratulacjami. On zrobił tak samo wczoraj i z góry wiedzieliśmy ze nie zobaczymy swoich meczów o medale.
Mecz o złoto zakończył się za to wygraną Hansena i razem z Sjostrandem szaleliśmy na trybunach razem z państwem Hansen i moim bratem. Po kilku minutach bohater dzisiejszego dnia znalazł sie przy nas i najpierw wtulił sie w swoich rodziców, a potem mocno mnie ścisnął tak ze zaczęłam unosi się w powietrzu i schował głowę w moja szyje i włosy.
-Mówiłam, ze tak będzie.-Powiedziałam głaszcząc go po włosach i szepcząc do jego ucha.
-Dzięki skarbie.- Powiedział jeszcze cicho i rozluźnił swój uścisk żeby zbić piątkę z chłopakami.
-Mam nadzieję że widzimy się wieczorem na imprezie.-Powiedział do nas i zszedł znów na parkiet.
Spojrzałam tylko w stronę Sjostranda a on tylko kiwał głową.
-O co Ci chodzi?
-Mi? Ależ o nic. My przecież też się tak tulimy.
-Jakbyś zdobył złoty medal na igrzyskach to byłoby tak samo...-Powiedziałam i uwiesiłam się na jego szyi.
-Mówił Ci już ktoś że jesteś wariatką?
-Pytasz a wiesz.