Ronscall One Shots

17. Punk! Pascal, Pastel! Ronald

Want Punk en Pastel verhalen zijn gewoon cute.

Pov Pascal
Nee, ik ben niet een slecht persoon. Mensen zien me er misschien voor aan maar ik ben het niet. Ja mijn haren zijn misschien wit, ja ik heb oorbellen, een lip-, wenkbrauw- en neuspiercing, en nog een paar piercings in mijn oor. Tuurlijk heb ik ook een paar tattoos. Maar ik ben niet slecht. Ik rook misschien, maar dat maakt me nog geen slecht persoon. Ik hou ervan om te gamen, ik ben eigenlijk gewoon een grote nerd, maar mensen geven me nooit de kans. Mensen willen me nooit beter leren kennen. Iedereen denkt altijd meteen al dat ik ze pijn zal doen, en dat terwijl ze me niet eens kennen. Ik vind het niet erg, ik hou ervan om alleen te zijn, minding my own business. Waarschijnlijk denken mensen dat ik cocaïne handel, dat ik het gebruik, of, whatever. Maar dat doe ik niet, ik ben niet gek. Ik heb het wel eens gebruikt als ik eerlijk moet zijn, maar dat was op een groot feest. En dat terwijl ik 14 was. Vroeg begonnen en vroeg afgeleerd zeg ik dan maar. Mensen op deze school weten weinig van me. Tuurlijk, ik heb, heel misschien, wel eens een kind bedrogen voor geld. Maar kom op, niet iedereen is perfect. Behalve één iemand, Ronald. Ronald is een oude vriend van me, soortvan. In tegen stelling tot mij heeft hij juist allemaal vrienden. Iedereen mag hem en elk meisje zou wel met hem uit willen gaan. En dat alleen maar omdat hij er zo schattig uit ziet. Ik blame ze niet, Ronald is ook hartstikke schattig en ik zou ook met hem uit willen gaan. Ik heb twee klassen met hem, waar ik blij mee ben want dan kan ik dichterbij hem zijn. Hij heeft bijna elke dag wel bloemen in zijn haar, of het nou een krans is of een speld. Zijn kleding is allemaal licht gekleurd, lichtblauw, lichtgeel, lichtroze. Mijn favoriet is lichtroze. Hij heeft een hele schattige lichtroze trui met kleine witte bloemetjes erop. Vaak draagt hij dit met een lichtblauwe broek en een muts én bloemenkrans. Waarom ik dit uit mijn hoofd weet? Heel misschien heb ik al mijn hele leven een crush op hem. Als kinderen waren we beste vrienden. Hij vertelde mij altijd hoe cool hij de punk style vond en hoe goed het mij zou staan. Dat is de reden dat ik mijn haar had geverfd en oorbellen had genomen. Ronald was er dol op, maar zijn ouders vonden het eng, het zou een slechte invloed op hun lieve zoon hebben. Ik heb toen de laatste twee jaar van de basisschool niet meer met hem gesproken. Toen we op de middelbare kwamen zag ik hoe erg hij ook was veranderd. Desondanks zijn glimlach en nieuwe schattige outfits zag ik dat hij verdrietig was. Ik heb hem gevraagd wat het was, je had zijn blije gezicht moeten zien toen ik tegen hem praatte. Maar dat gezicht veranderde al veel te snel in boosheid. "WAAROM LIET JE ME IN DE STEEK, JE WAS MIJN ENIGE VRIEND!!" schreeuwde hij naar me. Ik weet het nog precies. Tranen ontsnapten zijn karamelachtig bruine ogen. Mijn hartje brak om hem zo te moeten zien. We hebben sinds toen niet meer echte gesprekken gehad. We zaten de eerste drie jaar niet in dezelfde stamklas, en het afgelopen jaar hebben we alleen Frans en Economie samen gehad. Nu hebben we weer alleen Frans en Economie samen. Ik vind het niet erg. Waarschijnlijk is hij nog steeds boos op me. Na vier jaar. Maar ik wil het echt met hem goed maken, hem laten weten dat ik hem leuk vind. Hem laten weten dat hij nog steeds heel veel voor me betekend.

Ik stap eindelijk uit bed nadat ik veel te lang ben blijven liggen piekeren. Ik kijk even op mijn klok, ik heb nog tijd genoeg om me klaar te maken voor school. Ik loop naar de badkamer en kleed me uit, dan stap ik onder de douche en laat ik het water warm worden. Als het water warm is was ik mezelf snel en stap ik weer onder de douche vandaan. Ik droog mezelf af en loop met de handdoek naar mijn eigen kamer. Waar ik me aankleed. Ik doe een klein beetje gel in mijn haren en doe ze goed. Dan pak ik mijn zilveren ringetjes oorbellen en doe ze in. Ik doe aan mijn linkeroor twee oorpiercings en door mijn onderlip eentje aan de rechterkant. Ik kijk in de spiegel. Mijn wenkbrauw piercing zit ook nog goed, ik heb ermee geslapen. Ik maak met een oogpotlood een dunne lijn om mijn oog heen. Ik doe het voorzichtig. Als ik klaar ben leg ik het potlood terug in mijn make-up doosje. Ik glimlach naar mezelf in de spiegel en loop dan met mijn al ingepakte tas naar beneden. "Hey Pascal, vroeg naar school zo te zien?" vraagt mijn broer die op de bank zit met zijn laptop. "Ugh ja, jammer genoeg wel." zeg ik terug. Ik pak een krentenbol uit de kast en pak dan mijn fiets- en huissleutel, dan doe ik mijn jas en schoenen aan. Ik neem een hap van mijn krentenbol terwijl ik de achterdeur open maak. Nog een hap wanneer ik de deur weer achter me sluit en wanneer ik op mijn fiets stap heb ik mijn krentenbol op. Heel wat meters voor me zie ik ineens iemand met lichtroze jas fietsen. Meteen weet ik dat het Ronald is. Ik vertraag mijn fietstempo zodat ik hem niet inhaal en blijf achter hem fietsen. Bijna val ik omdat we ineens op een gladde weg komen. Maar ik hou mezelf overeind. Voor me hoor ik wel een fiets vallen, samen met Ronald. "AH FUCK." hoor ik hem schreeuwen, waarvan ik schrik want toen hij nog een kind was schelde hij nooit, maar ik ook niet en nu wel dus het zal wel aan de leeftijd liggen. Snel stap ik van mijn fiets af en loop ik door naar hem. Hij probeert overeind te komen maar zijn benen liggen vast onder zijn fiets. "Hulp nodig?" vraag ik met een zo lief mogelijke glimlach. Ronald kijkt op naar me en zijn blik wordt verdrietiger. "Dus nu praat je wel tegen me?" zegt hij zacht. Ik til zijn fiets op maar stop wanneer ik een "Au shit" van Ronald hoor. Ik kijk Ronald bezorgd aan, hij bijt op zijn lip en kijkt dan verslagen naar zijn benen. Ik kijk naar zijn benen en zie dat ze in een pijnlijke houding liggen. Ik ga naast hem zitten op de grond en probeer zijn benen los te krijgen. Wanneer ik ze los heb til ik nogmaals zijn fiets op. Deze keer lukt het wel. "Bedankt." mompelt Ronald ongemakkelijk nadat ik hem omhoog heb geholpen. Ronald wilt zijn fiets oppakken van de grond maar glijdt bijna alweer uit. Ik wil hem opvangen maar ik struikel ook waardoor we samen op de grond vallen. Ondanks Ronald me waarschijnlijk nog steeds niet mag moet hij toch lachen, ik moet zelf ook lachen. "Ik heb je nooit in de steek gelaten weet je." zeg ik zacht nadat we uitgelachen zijn. Ronald kijkt me aan. "Waarom heb je dan 6 jaar lang niets meer tegen me gezegd?" "Ik... weet je dat echt niet? Je ouders die, die wouden niet dat ik nog met je om ging." Ronald's mond valt open. "Mijn ouders zeiden dat ze je hadden horen zeggen dat je me haatte, dat ik geloofde want je praatte nooit meer met me..." Ik kijk Ronald even aan en zie dan pas dat hij tranen in zijn ogen heeft. "Heb je me gemist?" vraag ik zachtjes. Hij knikt. "Natuurlijk heb ik je gemist jij idioot, je was mijn beste- mijn enige vriend!" Ik voel dat ik moet blozen. Waardoor Ronald moet lachen. "Is het de kou of moet je nou blozen?" vraagt hij. Ik wordt er nog roder van en kijk beschaamd naar de grond. Ronald kruipt wat dichter bij me en houdt mijn kin vast zodat ik hem aan moet kijken. "Aww, de punk jongen is toch niet zo stoer hè?" lacht hij. Ik sla zijn hand weg en mompel boos iets dat lijkt op "Mpf alsof jij wel stoer bent." Ronald hoorde het blijkbaar want hij kijkt me verontwaardigt aan. "Ja!! Ik ben hartstikke stoer, ieder meisje wilt verkering met me!!" Ik laat een kleine grinnik horen. "Nee da's omdat je zo schattig bent!" zeg ik. Dan besef ik me wat ik zei en sla ik snel mijn hand voor mijn mond. "Ohh, dus jij vindt me schattig?" zegt Ronald met een grijns. "Uh nee ik bedoel je pastel kleding, dat je echt heel leuk staat natuurlijk en daarom vind iedereen je zo leuk!" Ronald schudt lachend zijn hoofd en staat dan op en trekt mij ook overeind. "Ik wéét dat ik leuk ben, en iedereen hu? Vind jij mij ook leuk?" ik houdt mijn lippen stevig op elkaar, alsof ik daar antwoord op ga geven. "Kunnen gewoon naar school gaan...?" vraag ik zacht. Ronald haalt zijn schouders op en pakt zijn fiets van de grond. "Yeah, maar kan je even kijken of mijn broek vies is, want zo voelt het wel." Ik kijk beschaamd naar zijn kont, broek, of wat dan ook en zie dat het nog schoon is. "Het is nog schoon." mompel ik zacht, en dan draai ik me om zodat ik mijn eigen fiets kan pakken. "Die van jou is ook nog schoon." hoor ik Ronald zeggen. Ik kijk om en zie dat hij naar me kijkt, dan kijk ik snel terug en pak ik mijn fiets van de grond. Ik loop met mijn fiets aan de hand naar Ronald toe. "Klaar?" vraagt Ronald, en hij wilt op zijn fiets stappen. Ik pak zijn schouder beet. "Doe dat maar niet en ga lopen Ronald, straks val je weer." Hij kijkt even naar de grond en dan naar mij. "Ja, je hebt gelijk, ik ga wel gewoon lopen." zegt hij met een lach. En voor het eerst lijkt het alsof hij écht blij is. 

----------------------------------

Welp, ik weet hier niks meer voor dus neem dit verhaal maar gwn.

X Ste