Ronscall One Shots

4 In love...

- Ronald
Pascal, de schattigste en leukste jongen die ik ooit heb ontmoet. De grappigste en liefste vriend ooit. Hoelang zijn wij al vrienden? We kennen elkaar al langer door alleen youtube, maar we namen niet met elkaar op ook omdat hij een streamer was. Ik denk dat we iets van een jaar geleden begonnen zijn met regelmatig met elkaar opnemen. We hadden een klik, we waren gewoon voorbestemd om vrienden te worden. Altijd als hij erbij was moest ik lachen. Lachen was gewoon wat wij altijd samen deden. Als hij bij mij was, durfde hij alles. Hij was minder verlegen en durft de idioot, de ritart, uit te hangen waar iedereen bij is. Wat mij weer liet lachen. We gameden samen, we staan allebei bekend als noobs dus het klikt wel. En we zijn allebei Nederlandse PewDiePie's. De andere jongens plaagden hem altijd een beetje, ik was de enige die hem helemaal serieus nam en dat niet deed. Het is cute hoe hij voorzichtig doet met zijn hamster Kevin. Die Kevin op avontuur video's van hem zijn geweldig, net als al zijn andere video's trouwens. Ik kijk altijd uit naar het moment dat hij weer bij mij langs komt, of ik bij hem. Bijna elke week spraken we wel af, meer dan de andere jongens met elkaar. Dan begroette ik hem en nam ik hem in een warme knuffel en hield ik hem net iets te lang tegen mij aan. Als ik hem los liet stond er een vrolijke blos op zijn bleke wangen. Ik mag hem echt heel erg, te erg. Des te langer we vrienden waren des te meer ik me aan hem begon te hechten. Ik nam hem dichterbij me, ik beschermde hem. Ik fluisterde hem in zijn oren dat hij bij mij altijd veilig was. Ik wilde niets liever dan hem door zijn haar woelen, zijn hand vasthouden en mijn lippen op die van hem drukken. Alleen altijd als ik net te dichtbij kwam duwde hij mij zachtjes weg. Hij gaf mij een blik van: Nu is het genoeg. Ik keek gekwetst de andere kant op. Elke keer als we afspraken wist ik dat ik de dagen er na slecht zou slapen , piekerde, en mijn hart weer zou breken. Maar alsnog blijf ik ja zeggen. Ik wil hem bij mij hebben, hem zien. Dat is alles wat ik wil. Maar ik wil niet dat hij die grapjes weer maakt, ik haat die grapjes, ik haat ze! Over meiden, ze 'doen', welke er knap zijn.. Ik zei soms ook wat, maar als ik de opnames terug kijk hoor ik hoe nep het klinkt. Ik gooi het toch online zodat niemand zou denken dat ik homo was. Sommige mensen hadden het wel door, fangirls... Ronscall werd een populaire ship en Pascal lachte er gewoon om. Hij vond het onzin. Hij durfde overal open over te praten tegen mij, ik weet alles over de meiden die hij leuk vond. Misschien moest ik hem vertellen wat ik voor hem voelde, maar ik wist bijna zeker dat hij niet hetzelfde voor mij voelde. Ik was gewoon een vriend. Hij zou zich alleen maar schuldig gaan voelen. Mijn tranen blijven mijn tranen, en voor de rest ben ik een blije jongen zoals ik dat in video's zeg. Misschien zijn er wel fans met liefdesverdriet, hopelijk kan ik die troosten. Ik blijf lachen, als ik andere mensen entertain dan voel ik mezelf ook beter. Even niet aan alle andere dingen denken..

Op een dag kwam Pascal weer bij mij langs, hij was niet alleen. Er was een meisje, een chick hoe hij het zou zeggen, bij hem. Ze was bijna even groot als hem. Ze hielden handen vast. Pascal had een grote lach op zijn gezicht, ik zag hoe gelukkig hij was. Hij vertelde mij dat hij eindelijk een vriendin had, ze heet Rachel. Ik stond als versteend en ik voelde tranen opwellen. Ik smeet de deur dicht in zijn gezicht zonder een woord te zeggen en holde de trap op naar boven. Ik liet mezelf vallen op mijn bed en huilde warme tranen in mijn kussen. Ik was te laat, ik was te laat. Pascal had al een ander, mij had hij niet meer nodig. Nadat ik heel erg lang had liggen huilen besloot ik op Twitter te gaan kijken. Foto's van Pascal met het meisje. Niet zoals wat Link stuurde, dit was echt. Het stak in mijn hart. Ik keek op Instagram, nog meer. Nee, nee.. Ik gooide mijn telefoon kwaad weg. Hij kwam neer op de grond en er zat een barst in. Ik ging zitten op mijn bed en beet op mijn lip totdat ik bloed proefde, wat ik Pascal altijd vertelde niet te doen. Het is een droom, een fucking droom! Knijp jezelf en je wordt wakker. Ik zette mijn nagels in het vel van mijn arm en kneep, toen ik losliet was mijn huis helemaal rood en ik zag zelfs een beetje bloed. Het is realiteit, dit is echt. Ik pakte mijn kapotte telefoon weer op en blokkeerde Pascal overal waar ik kon. Ik moet over hem heen komen, hij is voorbij. Ik ben beter dan dat, de hele tijd blijven hangen bij één jongen die mij toch niet nodig heeft! En ik hem ook niet. Maar heel goed ging het ook niet. Twitter werd volgespamd met de vraag of er iets was gebeurd tussen mij en Pascal, we waren altijd al een populair duo in opnames. Ik was minder vrolijk in video's en besloot een upload dag weg te halen, later werden dat er drie. Alle fans maakten zich zorgen over mij, en over Pascal. Volgens Twitter was Pascal ook minder vrolijk, iedereen vroeg zich af wat er was gebeurd en of het iets met zijn vriendin te maken had. De gene die gelijk hadden waren de Ronscall fans, gestoorde meisjes die meestal veel te veel door denken en elke blik verliefd vinden. Maar voor één keer kon ik ze niet ongelijk geven. Ik negeerde de berichten.
Naar verloop van tijd ging het zelfs beter. Mijn upload schema ging weer terug naar normaal en ik kon weer vrolijk zijn. Ik hoorde soms nog wat van Pascal, alleen ik schudde het meteen van mij af. Niet aan denken, niet aan denken. Ik probeerde te gaan daten met meiden maar het lukte niet, Pascal bleef in mijn hart. Ik was weer redelijk gelukkig, maar ik voelde nog de kou, een leegte. Ik mis hem, na een half jaar nog steeds.