The Lost Princess (VOLTOOID!)

Hoofdstuk 46

'Die jongen zei... Ik weet niet ofdat ik dat eigenlijk moet zeggen.' Elena kijkt me nadenkend aan. Ik weet ondertussen alles van haar. Ze is 14 jaar oud, fan van Ariana Grande, houd van paarden net als ik en van sporten, ze heeft geen vriendje en vind niemand leuk. Heeft ze allemaal bereidwillig verteld, hoor! 'Bedoel je Lars?' Ik kijk haar vragend aan. Ze knikt bevestigend. 'Ja, Lars.' Ze krijgt een grijns op haar gezicht. 'Wat zei hij?' 'Oeh! Je wilt het weten! Vind je hem leuk? Zeg dan? Zeg het!' Ik krijg een rode kleur, Elena springt overeind en begint te gillen. 'Vatoria vind iemand leuk!' 'Sukkel, hou je mond!' sis ik en Elena grinnikt. 'Nou dat is dan wederzijds. Ik vroeg of dat hij jou vriendje was en toen zei hij: "Nee, maar dat zou ik wel willen." Moehaha!' Ze ligt dubbel van de lach en opeens schiet me iets te binnen. Hij wilde me spreken. 'Wat is er?' Vragend kijkt Elena me aan. 'Nee, niks. Of nou ja... Lars wilde me spreken.' Elena springt overeind. 'Nou, gaan dan! Go, go, go!' Ze duwt me mijn kamer uit en trekt het elastiekje uit mijn haar waardoor mijn zwartbruine krullen over mijn schouders vallen. 'Go!' Ik kijk haar een beetje onwillig aan. 'Euhm, oke.'

Ik tik Lars op zijn schouder. Hij draait zich om en glimlacht als hij mij ziet. 'Staat je goed, dat losse haar.' Ik glimlach even. 'Dankje. Euhm. Je wilde me spreken?' Lars knikt, pakt mijn arm en sleurt me mee naar buiten. 'Mensen! Wat heeft iedereen met ontvoeringen vandaag!' klaag ik. 'Ik klaag je aan hoor!' dreig ik vervolgens lachend. Hij schudt lachend zijn hoofd. 'Doe je toch niet.' Ik grinnik. 'Klopt.' Hij sleept me mee naar...het strand? Man, jippie, gaan we klef doen?

Eenmaal op het strand, wat trouwens kapot mooi is, staat hij stil en ploft in het zand. Ik ga maar naast hem zitten en wacht af. Wat gaat er nu komen? Een hele tijd is het stil en staren we naar de golven. Ik blijf hier zitten. Al moet ik hier honderd dagen zitten, ik blijf hier zitten totdat hij wat zegt. Uiteindelijk zucht hij en kijkt me nadenkend aan. Hij slikt even en scheld binnensmonds, wat dus niet goed lukt want ik hoor het. Ik schiet in de lach en laat me achterover vallen. 'Zeg het nou maar gewoon!' Hij grinnikt even en kijkt me vervolgens recht aan. Heb ik je trouwens al vertelt dat hij gouden ogen heeft?

'Dat wat er gebeurde in het bos...' Hij kijkt me aan. 'Sorry daarvoor.' Ik kijk hem verbaast aan. 'Waarom sorry? Ik bedoel, waarom moet je daar sorry voor zeggen? Ik vond het oke en...' Lars onderbreekt me. 'Oke?' Ik gooi hem lachend achterover. 'Wat moet ik dan zeggen? Geweldig? Vreselijk goed?' Lars schudt verbaast zijn hoofd. 'Nee, maar ik dacht juist dat je boos op me was.' 'Boos? Waarvoor? Voor wat er in het bos gebeurde?' Hij knikt een beetje en ik ga op mijn knieën voor hem zitten. 'Zeg dat nooit meer. Het was...perfect.' Gadverdamme, dat klinkt....klef! Damn, ik ben vies! Er verschijnt langzaam maar zeker een glimlach op het gezicht. 'Perfect.' Hij grijnst en staart me aan. Langzaam komt hij dichterbij. En toen gebeurde het. Vuurwerk ontploft in mijn lichaam en warmte verspreid zich. De tijd lijkt stil te staan en veel te snel trekt Lars zich terug. Hij lacht verlegen en heel schattig. Ik druk nog een kus op zijn lippen en leg dan mijn hoofd op zijn schouder. Dit moment mag nooit, maar dan ook nooit meer aflopen.

Hand in hand komen we terug bij het kasteelpaleis. Elena komt naar buiten. 'Sukkelinnen! We gaan eten.' Dan valt haar blik op onze handen en begint ze breed te grijnzen. Ze trekt me naar zich toe. 'Ik wil zo meteen álles horen!' fluistert ze en duwt me dan weer terug. 'Mee komen! We gaan eten!'

'Vatoria?' Ik kijk vragend naar mijn moeder. 'We hebben contact gehad met je pleeggezin en ze komen hier heen.' Ik spring op en sla mijn armen om haar heen. 'Echt?!' Wauw!' Ik spring heen en weer en vlieg door de eetzaal. 'Yes! Yes! Yes!' Dan knijp ik mijn ogen tot spleetjes en kijk naar Elena. 'Heh heh, ik ga jou koppelen met Chris.' Ze kijkt me vragend aan. 'Oke?' Kiki, Noortje, Floortje, Milou en Lars liggen dubbel van de lach. Kiki hangt over de tafel heen. 'Die is mooi.' Elena's gezicht is goud waard, dat zweer ik je. 'O ja, Vatoria. Jij mag een naam voor dit eiland verzinnen.' zegt mijn vader. Noortje en Milou schieten overeind. 'Echt? Wow!' Ik denk diep na. 'Je hoeft het niet gelijk te zeggen, hoor.' Ik knik. 'Ik weet het al. Het wordt: Chikondi!' Ik knijp in Lars zijn hand en leg mijn hoofd op zijn schouder. Beter dan dit kan de vreselijke zoektocht niet eindigen. Ik heb mijn ouders terug, nieuwe vrienden gemaakt, een nieuw huis, mijn pleegouders komen hier heen en ik heb een vriend! Ik ben, denk ik, het gelukkigste meisje op de hele wereld en van het universum.

Einde

Haha ik denk dat op dit moment iedereen die dit leest zit te kijken van: HE? WAT VERZINT ZIJ NOU VOOR EEN ACHTERLIJKE NAAM?! Haha, Chikondi is love in het chichewa. Die taal spreken ze dus op dat landje waar Marit dus nu zit. Maar goed!

Ik wil iedereen die me heeft gesteund in het maken van dit boek ENORM erg bedanken! Jullie hebben heel veel voor me betekend. Alle lieve lezers: super erg bedankt!

Sommige mensjes hebben misschien wel een klein beetje door dat ik dit boek heb afgeraffeld. Maar ik ben bezig met een nieuw boek dat, hopelijk, snel online komt! Ik verklap nog niets, lekker puh!

Nog een keer enorm erg bedankt voor alles!

Loves en een miljoen xxxxxxxxxxxxxxxxx

Evaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa