The Lost Princess (VOLTOOID!)

Hoofdstuk 6

Pov onbekend.

'Majesteit! We krijgen een signaal binnen uit Nederland.' 'Dat is de buitenwereld!' 'Inderdaad, en het signaal wijst er op dat dit een signaal van een koninklijk juweel zou moeten zijn.' 'Wát zeg je?!' 'Het is een signaal van een koninklijke ketting.' 'Weet je dit zeker?' 'Zeer zeker. En het signaal komt steeds vaker binnen.' De man staart voor zich uit. Zou ze dan toch nog leven?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pov Marit

Ik zit een beetje rusteloos en verward op mijn bed. Wat is er nou allemaal gebeurd?! Het ene moment is mijn leven nog stabiel. Naar school, paardrijden, les geven en nu ben ik opeens een... prinses?! Dat geloof je toch zelf niet! En ik kan mijn ouders toch niet missen! Ga ik opeens bij vreemde mensen wonen, zie je het voor je! Ik niet.

Ik sta op en loop naar de keuken toe maar mama zit. 'Hoi.' 'Hallo! Is er iets?' Ik schud mijn hoofd. 'Waar is papa?' 'Buiten, hij doet nog wat voorbereidingen voor die wedstrijd van morgen, weet je wel. Ga jij mee?' Ik knik. 'Heb ik wel zin in ja.' 'Huiswerk al gedaan?' Ik knik. 'En anders doe ik dat in de vrachtwagen.' Mama knikt en ik loop naar buiten. In gedachten loop ik naar de stallen toe. 'Hoe ga ik mijn ouders eigenlijk vinden? Ik kan niemand mee nemen! Papa en mama moeten hier blijven voor de manege, en Chris is nog geen 18 en ik ga echt niet Karen mee nemen, want dan ben ik verantwoordelijk voor haar en daar heb ik dus geen trek in. Ayee, shit. En nu?

Nadat ik heb gereden en Tessa heb terug gebracht, bel ik Kiki op.

'Helloo! YO wist je dat mcdonalds dus echt focking lekker is! Dat was het. En nu jij!'

Ik knipper even met mijn ogen.

'Uhm, nou... Dat is wat ze noemen, hoe heet dat ook al weer, raar!'

'Moet jij zeggen.'

'Ik voel me geliefd.'

'Waarom bel je?'

'Ik heb hulp nodig, dus ik kom zo naar je toe, oke?'

'Heb jij hulp nodig van Kiki? HET IS EEN WONDER, DAMES EN HEREN! IK HERHAAL: HET IS EEN WONDER!'

'Ik wil je graag bedanken voor de piep die ik nu in mijn oor heb. Ik voel me gezegend.'

'Kom nou maar, ik zie je zo.'

'Oke. See ya.'

'See ya.'

Ik hang op en ga naar beneden. 'Ik ga naar Kiki. Weet niet hoelaat ik thuis ben.' Deel ik mee. Mama knikt. 'Prima, aub wel thuis zijn voor het eten.' 'Wat eten we?' 'Broccoli.' 'Of te wel, pizza. Ik wil Hawaï.' Ik grinnik als mijn moeder een verontwaardigd gezicht trekt en ren vlug de keuken uit.

'Een goedemiddag, waarom duurde dat zolang.' Kiki hangt uit en het raam en schreeuwt door een megafoon. Ik herhaal: een megafoon. 'Hoe kom je daar nou weer aan?' 'Cool ding he? Heb hem gekocht in de kringloop.' Ik zet mijn fiets neer en loop naar binnen. 'Hallo, mevrouw van Driel.' 'Hi Marit! Kiki is upstairs!' Kiki's moeder is Brits. Haar vader is Nederlands. Haar moeder praat veel engels maar kan gelukkig wel Nederlands verstaan. Ik knik en loop de trap op. 'Hey Marit!' tettert Kiki met de megafoon in mijn oor. 'Ahh! Waarom doe dat nou weer!' Ik kijk haar boos aan. 'Grappig dacht ik. Doet het echt pijn?' Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd.

'Mooi. Nou. Vertel.' Ik zucht. 'Je valt wel met de deur in huis he?' Kiki haalt haar schouders op. Ik plof op haar bed en leg de situatie uit. Kiki staart me voor een volledige minuut aan. 'Holy de frietkraam. Dat is insane!' Ik knik. 'En confusing.' 'Snap ik. En nu?' 'Weet ik niet, ik wil dus graag mijn ouders zoeken, maar ook weer niet, snap je?' 'Niet echt.' 

Ik zucht diep en voel zonder er over na te denken aan mijn ketting. Hij licht gelijk op. 'He! Denk jij dat die ketting iets te maken heeft met jou ouders? Dat hij daarom heel de tijd oplicht? Misschien is het wel een soort traceerapparaat dat signalen doorgeeft ofzo.' Ik kijk Kiki stom verbaast aan. 'Waar komt die theorie opeens vandaan?' 'Ja, sorry. Ik heb net een film gekeken waar dat in gebeurde.' 'Ah, welke?' 'Ja, die ene, weet je wel, dan doen ze dat in zijn rugzak en dan willen ze hem vermoorden enzo.' 'Oh niet gezien, was hij... Wat zijn we eigenlijk aan het doen? We hadden het over de ketting. Die theorie van jou, die zou nog best wel eens waar kunnen zijn.' Het voelt een beetje naar dat ik misschien een traceerapparaat om m'n nek heb. 

'Hij lijkt ook wel magisch ofzo. Ik ga stuk, wat zeg ik nou weer? Hahaha! Magie bestaat niet, hallo Kiki, wordt wakker.' Ze slaat tegen haar hoofd aan en ligt dubbel van de lach 

'Mijn god, dit kind heeft echt te veel energie' denk ik. 'Wat zou ze op hebben?' Ik kijk om me heen  en zie een bak met suikerspin staan. 'Ahh, dat verklaart het.' 

'Waarom eet jij zoveel suikerspin, als je weet dat je daar mega druk van wordt?' 'Omdat het lekker is!' schreeuwt ze door de megafoon. Opeens wordt ze stil en gaat met een heel bedenkelijk hoofd op de rand van haar bed zitten. Dan springt ze op. 

'Laten we...' 

Een lange stilte valt. 

'...op zoek gaan naar je ouders.' 

'Hoe?' 'Nou, als dat ding om je nek echt een traceerapparaat is, zouden we kunnen achterhalen waar dat signaal heen gaat, toch? Lijkt mij.' 'Heb je dit gezien in een van je misdaad films?' Kiki knikt. 'Natuurlijk, wat dacht je dan? Dat ik zelf zo slim was?' Ik grinnik. 'Maar. Daar zit wat in. Noortje zou dat vast wel kunnen, toch? Lijkt mij.' Kiki springt overeind en klapt in haar handen. 'WIJ GAAN OP REIS! YES!'