The Sneaker Girl

17. Jerry Walker

een beetje een tussen hoofdstuk, Danny's geschiedenis :)

[<><Danny's P.O.V><>]

Ik was 15, net zo oud als Lizz nu is, toen ik de opdracht kreeg een essay te schrijven over mijn toekomst. Twee weken te laat leverde ik ‘’beter worden als Jerry Walker‘’ in. Destijds vond ik dat ik recht had op die extra 2 weken, om het simpele feit dat ik niet zoals alle anderen een voorspelling maakte die uit kon komen, maar een plan dat uit zou komen. Mijn essay werd de uitwerking van een plan, het plan om een geslaagder persoon te worden als Jerry Walker.

Jerry walker haatte mij, ik haatte hem. Het was als een soort wisselwerking die nooit op zou houden. Hij was beter als ik, in bijna alle opzichten. Hij kwam uit een rijke familie, zijn vader was bankier en Jerry had alles wat zijn hartje begeerde. Ik daarin tegen was niet van de allerbeste komaf. Niet dat ik het slecht had hoor, maar op school moesten ze me niet. Ik was dat Hard joch, niet iets om trots op te zijn. Ik snapte eerst niet waarom Jerry Walker zo’n hekel aan me had, hij had me ook gewoon kunnen negeren, maar toen ik 15 was snapte ik het perfect.

Ik was slimmer als hem, en knapper, dat ook.

Hij kon het niet uitstaan dat ik de vraag snapte terwijl hij dat niet deed. Zijn verstand kon er niet bij dat ik, als uitschot van de maatschappij, slimmer was als hij. Zijn vriendinnetje vond me leuk, ik mocht haar niet. Ik kon het niet uitstaan dat hij, de idioot die hij was het hoe dan ook verder zou schoppen als ik. Hij had het geld dat ik niet had.

Het moment waarop ik me dat realiseerde was de omslag. Het was tijdens wiskunde geweest, ik had een hele les geprobeerd mijn potlood in het plafond te schieten. Op het moment dat ik me realiseerde dat ik altijd ondergeschikt zou blijven aan Jerry Walker bleef het potlood in het plafond zitten. Ik moest beter worden als hij, ik moest mezelf bewijzen, ik moest laten zien dat het ook kan, zonder rijke pappie.

Een week nadat ik mijn laatste potlood was verloren in het plafond van het wiskunde lokaal kreeg ik de opdracht voor de essay. Ik zwoor een hoger cijfer te halen dan Jerry, en belangrijker, dat ik op onze reünie beter was als hij, dat ik hem 15 jaar nadat we geslaagd zouden zijn recht in zijn gezicht uit kon lachen. Ik moest beter zijn, beter als Jerry Walker.

Ik omschreef mijn toekomst als een werkstuk. Je begint met het beantwoorden van de deelvragen, alleen zo kan je je hoofdvraag beantwoorden. Hoe word ik beter als Jerry Walker? De hoofdvraag had ik dus al. Het moeilijke was het vinden van de juiste deelvragen, en natuurlijk het antwoord vinden. Wanneer ben je een geslaagd mens? Ik begon met schrijven.

Punt 1. rijk worden

Punt 2. succes hebben

Punt 3. geluk vinden

Punt 4. kennis hebben

Hoe word je rijk? Door hard werken. Werken dus, ik had een baan nodig. Mijn vader gaf me een lijst met 100 beroepen, begin maar met doorstrepen. Ik deed er 3 dagen over. 3 dagen om uit te vinden dat er 3 beroepen waren die Jerry nooit zou krijgen. Mijn toekomst kende vanaf die dag nog maar 3 mogelijke wegen.

Na 2 dagen had ik nog niks weggestreept, ik besloot dat het tijd was voor een pauze. Die pauze was achteraf het echte werk. Mijn vader keek tv, het journaal, iets over een of andere gek die de premier aanklaagde. Niet veel later startte er een film, ‘’Jaws’’ van Steven Spielberg.

Toen wist ik het. Ik streepte 98 beroepen door en zette er 1 bij.

Premier, advocaat, filmmaker. De laatste erbij geschreven. ''Jaws'' was mijn favoriete film, en toen ik hem nu weer zag wist ik wat ik met mijn toekomst ging doen. Premier was niet alleen voor Jerry, maar ook voor mij te hoog gegrepen. De mechanische haai uit ''Jaws'' had de naam Bruce gekregen, vernoemt naar de advocaat van Steven Spielberg. Premiers maken beloftes die ze niet nakomen, dat wou ik niet. Ik wou ook niet vergeleken worden met een moordende haai, want daar had deze Bruce blijkbaar veel van weg. Jerry zou dat ook nooit lukken, hij was alles behalve eerlijk, laat staan rechtvaardig.

‘’dad’’ mijn vader keek op van de tv, ik zat in kleermakerszit op het tapijt met mijn lijstje op schoot ‘’I wanna be a movie producer’’

Hij lachte een keer, schudde zijn hoofd waarna hij weer naar het scherm keek. Ik wist wat me te doen stond. Ik zou een filmmaker worden, producer om precies te zijn. Ik wou niet vergeleken worden met een mensetende haai. Nee, ik ging iets veel beters doen. Ik ging er net als Steven Spielberg voor zorgen dat 15- jarige tieners wisten wat ze met hun leven moesten doen.

Jerry zou dat nooit lukken, voor zoiets had je talent nodig. Talent is niet te koop, en alles wat niet te koop is, is niet voor Jerry Walker voorbestemd. Hij mocht punt 1 hebben, dan nam ik de andere 3. 3 tegen 1.

Ik kreeg een 1 voor mijn essay, voor het beledigen van een medestudent. Jerry kreeg een 3, onvolledig en slordig geschreven. 3-1, voor Jerry. Ik stond achter.

Mijn vader vond mijn essay prachtig. Hij lijstte hem in en hing hem vol trots boven de openhaard. 17 jaar later hing hij daar nog steeds.

3 jaar later, toen ik 18 was, net zo oud als Flynn en Skandar (bijna) nu zijn, ging Jerry naar Cambridge en bleef ik achter. Het duurde niet lang voordat ik mijn eigen ruiten ingooide en mijn toekomst plan zoals die in mijn essay stond verleden tijd was. Maar ik plakte mijn ruiten weer aan elkaar. Mijn toekomst was niet als een werkstuk met hoofd en deelvragen, maar als een groot raam. Af en toe werd er een steen tegen aan gegooid, soms deed ik dat per ongeluk zelf. Maar ik veegde de scherven weer bij elkaar en gebruikte zoveel lijm en plakband als nodig was om hem weer heel te maken. Mijn raam was dan wel gebarsten, bekrast en gespleten, ik had een raam, het was dan wel moeilijk om er doorheen te kijken door alle ducktape, het raam was er. Dat raam had Jerry Walker niet. Want als je te lui bent om je scherven weer bij elkaar te rapen en aan elkaar te plakken, houd je een leeg gat over. Als het dan begint te regenen, regent het naar binnen, bij mijn raam sijpelde er alleen water langs de barsten. En dat kleine beetje water, was genoeg ellende voor mij alleen.