The Sneaker Girl

8. How To Travel To London With Four Idiots (Part 2)

Zo! dat is dan weer hoofdstuk 8! oftewel, het tweede stuk van hoofdstuk 7. dit stuk is een beetje lang, maar anders zou ik wat officieel een hoofdstuk was opdelen in drie, en dat is een beetje veel geloof ik :). maarja, commentaar is altijd welkom! :) veel plezier met lezen!

‘’ding, dong’’ de trein begon weer te rijden

Lizz keek zoekend om haar heen ‘’wacht. Waar is Quinten?!’’

‘’JE GAAT ME TOCH NIET ZEGGEN DAT WE HEM KWIJT ZIJN HÉ?!’’

Lizz knikte rustig, alsof er niks aan de hand was. Snapte ze dan niet dat dit de reden zou zijn voor WO 3 of nog erger, de ondergang van de wereld!?. ‘’neee’’ ik liet mijn hoofd op de tafel zakken alsof ik zwaar depressief was

Jasper wou het weer eens dramatisch aan pakken door zijn armen in de lucht te gooien en te schreeuwen, of zoals ik het op zou vatten, smeken : ‘’Waarom Quinten? Waarooom?’’

Nadat hij klaar was met zijn smeekpoging om Quinten hier op magische wijze heen te transporteren greep hij zijn mobiel en probeerde Quinten te bellen maar die nam zoals gewoonlijk niet op. Als hij dan toch nooit opnam had hij die iPhone ook wel aan mij kunnen geven. maar ja, zo slim was Quinten nou weer net niet.

‘’bzzzz bzzzz’’ mijn telefoon begon te trillen. Snel greep ik hem uit mijn zak en nam op, ja hoor. Quinten.

‘’waar zijn jullie?’’ ik hoorde aan zijn stem dat hij een beetje in paniek was

‘’in de GOEDE trein’’ antwoordde ik

‘’o’’ was het enige wat ik terug kreeg

‘’ik weet niet hoe, maar je ziet maar dat je om 9:00 in Hoek van Holland bent’’

Ik hoorde dat hij twijfelde, maar hij was Quinten. DE Quinten. De jongen met blond haar dat zo blond was dat het bijna wit leek en zijn bijna zwarte donkere bruine ogen, de jongen die echt alles voor elkaar kon krijgen bij ieder persoon met normaal functioneerde hersenen, Lizz, Jasper en ik niet inbegrepen dus.

‘’oké, ik zie wel dat ik er dan ben’’ toen hing hij op, niks geen doei of dag, maar alleen maar: ik zie wel dat ik er dan ben.

Een half uur later stapten we uit, en ja hoor. Op een bankje zat Quinten met, wacht eens even waren dat nou? Ja Marit, het zijn serieus muffins!

Lizz had het blijkbaar ook al gemerkt wat die rende op hem af terwijl ze schreeuwde: ‘’Delen Quinten!’’. Quinten leek dat goed te begrijpen want we kregen allemaal een muffin.

‘’hoe heb je dit nou weer voor elkaar gekregen?’’

Quinten lachte sneaky ‘’gewoon je weet wel, de conducteur versieren’’

We keken hem met grote ogen aan. Hij schudde zijn hoofd ‘’nee, geen kerel jonge!’’. Het was zo’n vrouw van in de 20 en ik heb haar gewoon gezegd dat ik per direct naar Londen moest want daar woont mijn o zo zieke tante die ik trouwens helemaal niet heb’’

‘’Quinten je mag daar niet mee spotten’’ zij ik zwaar beledigd.

Hij gaf me een nogal rare blik ‘’ je lijkt net mijn moeder’’

‘’enuh die muffins?’’

‘’die heeft ze voor mij gekocht omdat ze mij zo zielig vond’’ zei hij triomfantelijk

‘’en dan koopt ze er ook nog direct 4?’’ vroeg Lizz achterdochtig.

Trots knikte Quinten ‘’voor mijn 3 neefjes’’ het laatste zij hij met een knipoog.