The Sneaker Girl

3. Schoolwork Vs. Friends And Coffee

halloo!!,

hier is dan hoofdstuk 3! misschien viel je het al op, maar er staan overal datums voor, want anders snap je er straks niets meer van want het is zo al aardig ingewikkeld. dit hoofdstuk is geschreven vannuit Georgie, een actrise van rond de 16 uit Engeland. meer zal ik maar niet zeggen :P hoofdstuk 4 ligt ook al klaar dus die zal ik snel posten :) commentaar is zoals altijd erg welkom! :)

veel leesplezier xx :)

Februari 2010

[<><Georgie’s P.O.V><>]

Ik rukte mijn nachtkastje open om op zoek te gaan naar mijn knal roze nagellak, maar die was er niet.

Grr…. Bromde ik in me zelf, dan die lichtroze maar gebruiken. Rustig begon ik mijn teennagels te lakken.

Opeens bedacht ik me dat ik wel heel goed was in geschiedenis leren. Ik grinnikte bij de gedachte. Mijn moeder zat nu waarschijnlijk beneden in haar eentje thee te drinken, denkend aan haar allerliefste dochter die fanatiek voor school aan het leren was.

Dat was nou juist het probleem, mijn moeder wou dat ik mijn school af zou maken. Het enige wat ik wou was acteren, leuke dingen doen en modellen werk. Mijn moeder dacht daar helaas heel anders over. De laatste keer dat ik een show had gelopen noemde de ontwerper mij een groot talent. Ik vond dat natuurlijk prachtig. Toen hij mij uitnodigde voor zijn volgende show en ik ja zei kon ik de volgende dag de wind van voren verwachten.

‘’nonsense!’’ had ze geroepen, ‘’you are not going to Paris! Think about your school!’’

Ik kon me nog precies herinneren hoe ik toen de ontwerper op had moeten bellen van mijn moeder en in mijn verschrikkelijk slechte Frans uit had moeten leggen dat ik naar school moest. Aan de andere kant bleef het toen even stil waarna de man had gezegd dat hij dan maar iemand anders zou gaan zoeken, in ieder geval, dat heb ik er van verstaan.

School, school, school. Mijn moeder kan niks anders zeggen. klein probleempje : ik wil niet naar school. Want als ik klaar ben met deze opleiding ga ik toch acteren en/of modellen werk doen en dan heb ik toch niks aan een of andere opleiding.

Daarom had ik me voorgenomen mijn moeder alles zo moeilijk mogelijk te maken, en nu zal je denken. Hoe wil je het je moeder nou moeilijk maken? Nou, dat is wel een hele taak hoor. Het is namelijk sinds een paar maanden mijn moeders grote levensdoel om mij op school te houden. En ik probeer haar droom elke dag in zo klein mogelijke stukjes te krijgen.

Daarbij behoord dus ook, schreeuwen tegen leraren, het biologie lokaal vergassen door de gas kraan open te laten staan (ik volg overigens helemaal geen biologie) en de muur bekalken met verf in plaats van het prachtige witte papiertje dat ik gekregen had. Ik heb alleen nooit gesnapt waarom mevrouw Dalloway zo boos werd, als ik mijn papiertje al gebruikt heb om een vliegtuigje mee te vouwen, hoe moet ik er dan ooit op verfen?Ik had die dag nog een briefje in de leraren kamer (waar ik met goede smoes binnen was gekomen) achtergelaten, met daarop de tekst: ‘’for the porter : please buy some anti-stress pills for Mrs. Dalloway. She has lately sufferd from tantrums. Especially in the direction of innocent students. Greetings, a victim’’

De volgende dag was ze opeens ''ziek'', een paar meiden uit mijn klas zeiden toen dat ze vast overspannen was, een goede reden voor een feestje dus. Het feestje is alleen nooit doorgegaan, want de volgende dag stond ze weer voor de klas. Ik heb haar toen natuurlijk wel verwelkomt met een symbolisch potje antistress pillen. Nu ik er over nadenk, mijn moeder kan die eigenlijk ook wel gebruiken.

Door al deze dingen en natuurlijk de rest van mijn gigantische lijst ben ik al ontelbaar keer er uitgestuurd en geschorst. Hartstikke leuk al die briefjes natuurlijk. Misschien nog eens leuk om mijn kamer mee te behangen. Maar voor nu hang ik ze gewoon boven mijn bed, als mijn moeder binnen komt krijgt ze altijd de nijging om ze van mijn muur af te scheuren. En als ze dat doet word ik echt heel kwaad, want niemand, endan ook helemaal NIEMAND komt aan MIJN briefjes!