Overplay S4 : Who Are You

Cuárenta Y Dos.

[ J E N O's ]

Text message from: Jaemin
" Baby, aalis na kami. Ingat ka. Mahal na mahal kita."

Humigit kumulang isang oras na siguro akong nakatitig sa phone ko, particularly sa text niya na kaninang umaga ko palang natanggap. Alam kong ngayong araw na ang alis nila, pero di ko malaman kung sasama ba ako sa paghatid sa kanya o hindi.

Napapunas ako ng luha ko ng namalayan ko itong umaagos sa pisngi ko. Nitong mga nakaraan araw, ginugol ko ang mga oras ko kasama siya. Pero hindi yun magagamot ang sakit na nararamdaman ko ngayong paalis na sila.

Ayokong harangin na sila. Wala ding nangyari nung kinausap namin ni Chenle si Sir Gong Yoo. Wala talaga.

Napahinga ako ng malalim habang itinatapon ang phone ko sa higaan ko habang nagpipigil ng luha.

Mag aalas diyes na ng umaga.

Then, the door suddenly opened. Si Mama, with the food tray in her hands.

"I think, you need to eat already. Ilang araw ka ng walang gana
" She said.

Naaawa na din ako sa mama ko. Lagi na siya nag aalala sakin. Ayokong magbigay ng stress sa kanya pero anong magagawa ko. Kahit magsinungaling ako, alam niya pa din.

"Ma, wala akong gana." Tanggi ko ulit.

"Anak, sige na." Pilit niya pa.

Sasagot sana ako ulit ng biglang may kumatok kaya pumunta kami ni Mama sa may pintuan at pinagbuksan iyon.

Woah.

"Pre?" Haechan said. Kasama niya sila Mark at Minhyung, Koeun and Herin, Renjun, Jisung and Chenle.

Nagkatinginan kami ni Mama.

"Anong ginagawa niyo dito? Diko birthday, kaya diko kayo pakakainin-"

"Jeno, hindi yun ang ipinunta namin." Herin said.

"Hindi mo ba pupuntahan si Jaemin? Hindi pa sila nakakaalis." Mark continued.

"Para ano? Para pigilan sila ulit? Tanggap ko naman na aalis sila." I said.

"Bro, paano kung makita ka ng parents nila na magmakaawa sa harap ng maraming tao, sa harap ni Jaemin na ayaw mo siyang umalis. Baka mabago pa lahat ng to." Dahilan ni Minhyung.

"Ayoko ng umasa pa ulit. Makaaalis na kayo." Pasarado ko na sana ang pinto pero si Renjun na ang humarang sa pinto.

"Gusto mo bang lahat tayo mamatay sa pagkamiss sa kanya. Matagal din ang limang taon." Renjun continued.

Napatitig lang ako sa kanila.

"Siguro nga, anak. You need to try it all now again." Mama tapped my ahoulder kaya napatingin ako sa kanya.