Sa kuwarto ng dalaga.
She was thinking about Nash when her phone rings. Nagulat pa siya ng makita ang pangalan nito sa screen. Wala sana siyang balak sagutin iyon pero ilang beses itong tumawag kaya pinasya niyang sagutin na rin.
“Hello?” mahina niyang tugon.
“Hi. Kumusta?”
“Okay lang naman. Eto, graduating na. Ikaw, kumusta?”
“I’m fine. I’m doing good in college.” Anang binata.
Gustong itanong ng dalaga ang tungkol dito at kay Margarette subalit hindi niya alam kung paanong sisimulan ang tanong. Nahihiya naman siya.
“By the way, kumusta naman kayo ni Marco?” Tanong nito sa kabilang linya.
“We’re okay. We’re friends.” Maiksing tugon ng dalaga. Hindi niya maintindihan yung kakaibang kaba na nararamdaman niya ng mga oras na iyon. Parang tinatambol yung dibdib niya at parang gustong kumawala ng puso niya.
“Friends? You mean, wala na kayo?” May pagtatakang tanong ng binata.
“Well, honestly, hindi naman talaga naging kami. It was all just an act.” Anang dalaga.
“Tama ba yung narinig ko? Hindi naging kayo? As in hindi mo siya naging boyfriend? As in never ka niyang niligawan at never mo siyang sinagot?” Sunod-sunod na tanong nito.
“Yeah. We’re just friends.”
“I thought bf mo na siya. That’s what you said.” Naguguluhang tanong ng binata.
“That’s what I decided to say nung nagkasalubong tayo.” Nagulat ang dalaga sa sinabi niya kaya bigla siyang nag-isip ng maidadahilan. “I mean, sinabi ko yun para soplahin si Margarette. Ang arte niya kasi. Anyways, that doesn’t matter. Why would I have to explain myself to you.” Mataray na wika ng dalaga.
“Well, that’s because you need to clear this thing. Why would you say that he is your boyfriend in the first place?” nagagalit na wika ng binata.
“And so?”
“That’s all you have to say, and so?” Naiinis na wika ni Nash.
“Bakit ka ba nagagalit? And bakit ba ang dami mong tanong? Ano ka, investigator? Makapagtanong ka naman, parang napakalaki ng kasalanang ginawa ko. I need a lawyer to answer all your queries."
“C’mon Alex. Can you be a little serious this time?”
“Bakit, mukha ba akong nagpapatawa?”
“Cut it out Alex.”
“Why would I? Can we just stop this nonsense talk? Matutulog na ako.”
“Diyan ka magaling. You always give alibis tuwing makikipag-usap ako ng seryoso.” Waring may hinampong wika ni Nash.
“Ano ba ang dapat nating pag-usapan?”
“Marami. We need to talk about the two of us.”
“The two of us? Bakit, ano bang meron sa ating dalawa?”
“Alex, alam mo naman kung ano ang ibig kong sabihin di ba?”
“Nope. I don’t know what you’re talking about Nash. Maybe nahihibang ka na kaya kung ano-anong nasasabi mo. Maybe we can talk some other time.”
“No. We need to talk about it now.” At ini-end ng binata ang call.
“Kita mo tong kumag na to. Talk about it now tapos pinatayan ako ng phone. Tama ba naman yun? Kakainis.” Nangigigil na wika niya. Aish! Sabay hawak sa dibdib niya. Until now kasi, hindi pa rin tumitigil sa pagtibok ng mabilis yung puso niya. Hindi niya alam kung excitement ba yung naramdaman niya nang marinig niya ang boses ng binata or galit dahil bakit ngayon lang ito nagparamdam sa kanya. Grrrr!!!
Sa inis ng dalaga ay pinagsusuntok niya ang kanyang malaking unan at pinaghahampas iyon sa kama. Maya-maya ay narinig niyang nagri-ring ang kanyang phone.
Hindi niya sana iyon sasagutin pero panay ang ring kaya napilitin siyang sagutin.
“Oh bakit?” waring galit na sagot ng dalaga.
“Puwede ka bang lumabas sandali?”
“Gabi na, bakit ako lalabas? Di ba puwedeng bukas na lang?”
“Nandito ako sa labas ng gate. Puwede ba tayong mag-usap? Kahit saglit lang.”
“Gate?” tanong ng dalaga at saka sumilip sa bintana. Nakita niyang nakatayo sa labas ng gate nila ang binata. Kumaway pa ito ng mapansin na nakasilip siya.
“Umuwi ka na. Gabi na. Tulog na mga tao dito.”
“Hindi ako uuwi hanggat hindi mo ako kinakausap ng personal. Pag di ka lumabas, sisigaw ako dito.” Anang binata.
“Aishhh... Ano bang kailangan mo? Umuwi ka na kasi.”
“Lalabas ka ba o sisigaw ako ng malakas para magising yung parents mo at kuya mo pati na yung mga kapitbahay niyo at pati na rin yung mga bubwit at mga pipit?”
