The Fallen Freedom Of The Arietés - Dutch

{Chapter 24}

Een tijdje terug toen het nog rustiger was, voor mij dan, waren Arron en ik nog samen en zorgeloos.

Arron en ik zaten samen op een kleedje in het park. Hij wou picknicken, omdat hij vond dat we te weinig samen deden. Momenteel was hij druk voor zijn training voor de grote wedstrijd, Raphael was zo bijna zijn nieuwe vriendin geworden zo vaak zagen ze elkaar. Ik keek Arron glimlachend aan, hij was anders dan de andere mensen, zo veel meer open. Hij was soms te nieuwsgierig om bang te zijn, hij was haast te zuiver voor een mens. Maar soms leek het ook wel alsof zijn menselijkheid zijn zuiverheid opslokte en dan veranderde hij in een kil persoon. Dat had ik wel eens bij hem gezien, toen we dat incident met Wesley hadden. 

"Waar denk je aan?" vroeg hij terwijl hij me met die twinkelende ogen aan keek. "Niets bijzonders." antwoordde ik, het onderwerp 'Wesley' zou de sfeer waarschijnlijk zo zeer verpesten als wanneer je per ongeluk uitschiet met een peper en zo je hele maal kon verpesten. 

Zijn hand rustte op mijn been en met de andere voedde hij zichzelf een koude tosti. De sterke geur van ham prikkelde mijn neus en liet me bijna kokhalzen, maar ik speelde het af door drinken te pakken en mijn keel te schrapen, om de opkomende kots smaak weg te halen. 

"Hm niks gaat boven een heerlijke picknick." Zuchtre Arron tevreden. "Jep." Antwoordde ik hem en nam snel een paar slokken van de water fles. De salade die de tante van Arron, Juriana, zo goed kon maken had ik maar even laten liggen. Arron wendde zich naar me toe, "Alles oké?" Ik knikte "Ja hoezo?" Hij haalde zijn schouders op "Je ziet er niet zo fit uit." "Er is niets." Onwillekeurig schoot mijn blik over de tosti met ham, de ham die was los gescheurd door een maniak. Arron is geen maniak! Sprak ik mezelf tegen. 

Hij was mijn blik gevolgd, zijn lippen vormden een hoorbare "O." En vervolgens borg hij de ham op in een broodtrommel. Zonder verder iets te zeggen pakte hij de salade van Juriana en begon daar van te eten. "Neem jij ook een salade? Ze zijn heerlijk." Zijn ogen, nog steeds gevuld met even veel vrolijkheid als net, keken mij vragend aan. "Arron je hoeft niet voor mij dingen op te geven." Hij grinnikte, "Opgeven? Elvira-" op het moment dat hij mijn naam uitsprak kreeg ik al kippenvel, hoe kan iemand een naam zo liefdevol uitspreken? Hoe is het in Bellumes naam mogelijk? 

"Ik zal mijn leven voor jou opgeven. Een tosti stelt niets voor." Ik perste mijn lippen samen, niet wetend wat ik op zijn liefdevolle woorden en daad moest reageren. Ik besloot zijn hand vast te pakken die nog altijd op mijn been lag. "Bedankt. Arron." 

Je zou denken, dat iemand als Arron, gebroken en nagelaten aan dood, geen liefde zou kennen. Dat na het verlies van zijn moeder, nadat zijn vader in een monster was verandert. Nadat hij alle duistere kanten van de Arietés had gezien onderhand liefde had opgegeven. Ik weet niet hoe, maar ik denk dat Juriana en Will veel tijd en moeite in hem hadden gestoken om hem tegendeel te bewijzen. En ik zweer tot Lupes en Libra dat ik die taak over zou nemen. 

"Arron?" "Hm?" Zijn vork ging energiek door de salade heen, duwde alles bij elkaar maar de salade zakte toch weer in. "Ik hou van je." De vork stopte met de salade bij elkaar schapen. Arron wendde zich tot me en drukte zijn lippen op de mijne, niet voor lang, maar wel vol liefde. 

"En ik van jou." Fluisterde hij. Ik kon niets meer dan glimlachen. 

Uiteindelijk pakte ik de salade en begon ik ervan te eten terwijl Arron en ik alweer in een gesprek waren verwikkelt over hoe het kwam dat zout ijs sneller smolt. Niets meer dan koetjes en kalfjes dus, net zoals het hoort, zo zorgeloos als dat het maar kan.

- Thoughts from Ę

Hey hallo daar! Even een stukje dat terug in de tijd gaat zodat je Arron en Elvira nog iets beter leert kennen. Vergeet niet te stemmen en laat me weten wat je van het boek vind, ik ben benieuwd :)

- tot the thoughts! -Ę