Storm Siren (Greek Version)

#11 His name

Μόλις περάσαμε την θύρα αυτού του σπιτιού καθίσαμε όλοι στο τραπέζι ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα και ανακουφισμένοι που βρήκαμε νέο τόσο άμεσα ένα σπίτι για να μείνουμε και να μην κοιμόμαστε όπου να είναι στην μέση του δρόμου.

"Ευτυχώς βρήκαμε σπίτι φτηνό και επιπλωμένο για να μείνουμε" λέει χαρούμενα ο Λουκάς και γέρνει το κεφάλι του προς τα πίσω σαν να ξαπλώνει στην καρέκλα που κάθεται. Λογικά θα ήθελε να ηρεμήσει.

"Όμως μην ξεχνάμε ότι όλα τα χρωστάτε σε έμενα. Αν δεν είχα κάποιες οικονομίες στην άκρη τώρα δεν θα κοιμόμασταν κανονικά άλλα στον δρόμο σαν ζητιάνοι. Ευτυχώς που το σκέφτηκα και τα πήρα μαζί μου. " λέει ο Νέστορας γεμάτο περηφάνεια για τον εαυτό του καθώς κοιτάει τον Λούκα που κι αυτός γυρνάει και τον κοιτάει κατάματα και του λέει "Καιρός ήταν να φανείς κι εσύ κάπου χρήσιμος." Προσπαθώντας με τον δικό του τρόπο να τον πειράξει. Αλλά αυτό ίσως οδηγούσε καυγά και να εκνεύριζε τον Νέστορα.

"Λούκα λίγο πιο ήρεμα"λέει ο Ριχάρδος κάνοντας του νόημα να σοβαρευτεί και προσπαθώντας να σώσει την κατάσταση γιατί φοβήθηκε μην πληγωθεί ο Νέστορας και ο Λουκάς σοβαρεύεται κατευθείαν "Καλά καλά εντάξει πλάκα έκανα." λέει ο Λουκάς και αναστενάζει.

Στην συνέχεια κοιτάζοντας προς τα δυο υπνοδωμάτια που είχε αυτήν η οικεία "Είμαι ο μόνος που νύσταξα εδώ πέρα και νιώθω κουρασμένος μετά από αυτές τις μέρες που περάσαμε;" ρωτάει και κοιτάει τους υπολοίπους.

"Δεν είσαι ο μόνος... το κεφάλι μου βουίζει." Θέτω και αμέσως ακούμπησα απαλά το κεφάλι μου με το χέρι μου.  "Θέλω κι εγώ να πάω να κοιμηθώ. Λοιπόν εγώ πηγαίνω οποίος θέλει έρχεται" Δηλώνω και σηκώνομαι από την καρέκλα που καθόμουν καθώς πηγαίνω προς το πρώτο δωμάτιο του σπιτιού.

Αφού ξάπλωσα στο κρεβάτι μου κοίταξα το νταβάνι.. Έτσι χάθηκα στις σκέψεις μου... είχαν συμβεί τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα που έπρεπε να τα βάλω όλα σε μια σειρά στο μυαλό μου και να ας ήταν κάπως έως αρκετά δύσκολο... Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Με την ελπίδα ότι τα πράγματα ίσως μου γίνουν λίγο πιο ξεκάθαρα.

Και μέσα στις σκέψεις μου η κούραση μεγάλωνε και τα μάτια μου κάθε λεπτό που περνούσε τα ένιωθα όλο και πιο βάρια μέχρι την στιγμή που έκλεισαν και βυθίστηκα στο σκοτάδι και κάπως έτσι είχα αποκοιμηθεί χωρίς να το καταλάβω.

Όταν ξύπνησα παρατήρησα πως ο Λουκάς κοιμόταν στο πάτωμα του ίδιου δωματίου που ήμουν και εγώ και είχε βάλει μόνο ένα στρώμα από κάτω δηλαδή στο πάτωμα για να νιώθει ότι κοιμάται κάπου πιο μαλακά. Και δεν ξαπλωνε σε κανονικό μαξιλάρι αλλά στο μαξιλάρι που είχαμε σε ένα σκαμπό στην τραπεζαρία.