human | ashton irwin

2 - roos

Het nu mei 2014. Het is zo'n lente met veel zon, warmte en gezelligheid. Gewoon wat je van de lente kan verwachten. Ik ben gisteren achttien jaar geworden, de eerste verjaardag die ik zonder Yente vier. Nu ben ik volwassen, mag ik autorijden en legaal drinken.

Vandaag was de laatste dag op de middelbare school voor mij, voor altijd. We hebben nu twee weken meivakantie en dan beginnen de examens. De grote gevreesde examens. De eindtoetsen waar de leraren je in de eerste klas al voor waarschuwde. Als je niet oplette, haalde je je examen niet. Dus je kon beter maar opletten.

En ik geef toe: dat leren is inderdaad een hel van een klus. Het hele schooljaar lang, totdat dat met Yente gebeurde, heb ik vol vertrouwen naar deze tijd toegeleefd. Nu weet ik het niet zo meer. Maar ik weet zeker dat als ik dit eenmaal heb gehaald, ik weg ben uit Amsterdam. Er liggen nou eenmaal teveel pijnlijke herinneringen door dit hele gebied heen. Na het drama van die vrijdagnacht doet alles hier in de stad me denken aan het verleden, en aan Yente.

Ik kan niet normaal de deur uit of ik voel me alweer vreselijk. De supermarkt, de school of gewoon de achtertuin: overal heb ik wel wat met mijn zusje meegemaakt. En als die herinneringen naar boven komen drijven wil ik het liefst in een hoekje wegkruipen. Ik wil niet nog mijn hele studententijd in Amsterdam rond moeten lopen.

Iedereen (lees: mensen op school) vraagt continu hoe het met me gaat. Of ik wil praten, een dagje weg wil en oh, als je hulp nodig ben ik er voor je hoor! Zelfs als ik het voor een klein moment even vergeet, kom ik iemand tegen die een praatje met me maakt en op een gegeven moment zegt 'Joh, trouwens gecondoleerd nog hè!'. Ja, bedankt voor het me er tussen neus en lippen door aan herinneren dat ik me kut voel.

Overal in Nederland waar ik een toekomst zou kunnen beginnen, gaan mensen heen die van mijn bestaan afweten. Die zal ik gegarandeerd tegenkomen en zullen al diezelfde vragen weer gesteld worden, mijn leven lang. Daar heb ik niet veel zin in, dus ik ga weg. Ver weg. Zelfs weg uit Nederland.

Ja, ik weet eindelijk wat ik wil gaan studeren. Het was verschrikkelijk om na te denken over mijn toekomst, de keuzes die ik nu maak kunnen een verschil zijn van leven of dood. Maar ik ben er uit, en ik ga naar New York om journalistiek te studeren. Vanaf de tweede week van de zomervakantie. In een van de zoveel opwellingen waarin ik me afvroeg wat ik überhaupt met mijn leven aanmoest bedacht ik me het.

Wat ik ga doen is een combinatie van twee dingen die me altijd al wel trokken. Als eerste dus journalistiek, omdat ik al toen ik klein was eindeloos teksten en verhalen kon schrijven, en altijd al op nieuwe roddels en nieuwtjes uit was. Die aantrekkingskracht is me altijd bijgebleven, en nu ga ik het dus gebruiken. Mijn liefde voor New York kwam een beetje toen het internettijdperk voor mij aanbrak.

Altijd als ik plaatjes keek van die stad met al die lichtjes, of een film keek die zich daar afspeelde: ik werd er gelukkig van. Ik werd gedrapeerd in een soort magisch gevoel dat me zei dat alles goed was en ik gelukkig moest zijn. Ik heb er nooit echt aan gedacht om er daadwerkelijk te gaan wonen, maar aangezien mijn leven nu toch al een puinhoop is en ik net zo goed helemaal overnieuw kan beginnen, doe ik dat maar aan de andere kant van de wereld.

Ik snap nog steeds niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar ik huur voor twee jaar een kleine, krappe, maar oh-zo leuke zolderkamer in een appartementencomplex (voor studenten) midden in de stad. Vlak bij het Central Park, middenin Manhattan. Ik moet mezelf nogsteeds in mijn arm knijpen om te beseffen dat het echt is. Zover ik gehoord heb zijn woningen in dit overmatig populaire stadsdeel niet te betalen.

Mijn ouders hebben er best even over na moeten denken, maar ze hebben er uiteindelijk mee ingestemd. Ze zijn niet heel blij dat ze nu bij wijze van spreken geen kinderen meer hebben. Maar ze hebben me thank god zelf laten kiezen. Ze wilden me niet tegenhouden in mijn keuzes die mijn toekomst gingen beslissen, en gaven me de vrijheid om opnieuw te beginnen. Dat was letterlijk hoe ze het zeiden.