Eternal Echoes (The Billionaire's Claim #1)

Simula

Malungkot akong napatingin sa aking mga kamay.

Naalala ko bigla ang sabi ng Doctor na meron akong amnesia dahil sa head injury at trauma na naranasan ko, at walang kasiguraduhan kung babalik pa ang aking ala-ala.

"I still don't remember anything about myself, who I am. Besides my first name, all I remember are painful memories and this baby in my womb. My hope, my strong warrior," I replied, tears streaming down my face. I bit my lip, trying to suppress the sobs that threatened to escape.

Ilang linggo na din magmula nang ma-confine ako at magising mula sa coma ngunit wala pa din akong maalala, nawawalan na ako ng pag-asa.

In terms of recovery, both emotionally and in regaining my lost memories, mabagal ang aking progress. But the good thing napapansin ko naman ang pag-heal ng mga sugat ko, at ang fetal heart rate ng baby ko ay stable sabi ni Doktora, 'yon ang pinakamahalaga para sa akin sa ngayon, ang baby ko.

Basta okay siya, okay ako.

A sudden thought about the father of my baby enters my mind.

Mahal niya kaya ako? hinahanap? o alam niya bang magkaka-baby na kami?

Ang tanong may tatay ba ang baby ko?

I often found myself wondering what I had done wrong to experience such immense suffering. I couldn't help but question if there was anyone out there searching for me, if I had a family or a loving husband who cherished and valued me. The uncertainty of my past and the possibility of having loved ones added to my contemplation.

I felt empty and inexplicably sad, sensing an incompleteness within me.

Ang dami kong tanong na walang kasagutan. Kung may kasagutan wala namang sasagot para sa'kin.

I am still fortunate that I hadn't forgotten my baby. Bagay na pinagpapasalamat ko, dahil binigyan pa din ako ng rason para piliting lumaban at magpatuloy. The love and responsibility I felt towards my unborn child gave me the strength and determination to move forward.

I gently placed my hand on my baby bump, which was still not very noticeable, maliit akong magbuntis, dahil na din sa malnourished ako. I barely ate under the control of the people who abused me. All I did was survive and endure during that time.

"Hala siya, wag ka ng umiyak! You're not allowed to be stressed because if you're stressed, the baby gets stressed too. And I have good news for you, para hindi ka na malungkot," Xia comforted me.

I calmed myself, wiping away my tears and trying to lighten my spirits. My friend was right, I shouldn't be stressed, especially ngayon na maselan ang sitwasyon ko. Kailangan kong mag doble ingat.

I didn't think I could bear it if I lost my child too. My baby was my only companion, a part of my identity that I was sure of.

Binaling ko na lamang ang atensyon sa supot na inabot sa'kin ni Xia pag dating niya kanina. "Ano pala ang good news?" tanong ko habang marahang binuklat ang plastic, na ang laman ay pastillas, yema at sampaloc mga pagkaing pinaglilihian ko.

Ngayon na lang ulit ako nakaramdam ng gana sa pagkain dahil hindi na sanay malamnan ng marami ang tiyan ko, siguro nanibago.

Lahat ng mga pagkain na kinakain ko na hindi galing sa hospital ay bigay ni Xia. Madalas ako nitong kulitin sa pagkain na gusto ko, minsan ay nahihiya ako pero makulit talaga at pipilitin ako, ang ending ay mapapapayag ako nito na bilhan.

Madami na nga akong utang sa dalaga.

"May magbabayad na ng bills mo galing sa charity, sagot na nila lahat," Xia exclaimed joyfully. Nakaramdam ako ng pagasa sa dala niyang balita.