Maybe Love

XII

CHAPTER TWELVE:

HOPE & ASSUMPTIONS

***

YO'S
POINT OF VIEW

MEMBER pala si Pha ng isang banda na binuo ng college nila para sa competition. Siya ang drummer. I didn't know na marunong pala siyang mag-drum at wala rin namang nabanggit sa akin dati si Pring. Pero bakit ko ba kailangan malaman? Ni wala nga kaming interaction ni Pha na hindi Pring-related. Lahat tungkol sa bestfriend ko at kung gaano niya kamahal ito.

   My heart was pounding so damn hard when my name was called. Nanginginig ang mga tuhod ko habang naglalakad. Kaya ko 'to. I couldn't keep on doubting myself. May talent ako. I just have to believe in myself. Hindi ako mapapahiya kung hindi ko ikakahiya ang talent ko. This was a brave move that's my I was tensed. Pero kaya ko... alam kong kaya ko.

   Habang kinakabahan, isang idea ang naisip ko. Nakita ko ang isang guitar na hawak ng isang contestant na naunang tinawag sa stage. I approached him.

   "Uhmm, hi," I greeted him nervously.

   "Hello."

   "How was it? Natanggap ka ba?"

   "Yes. Nakakuha ako ng three yes-es sa mga judge."

   "That's good to hear. Congrats!"

   "S-salamat." I know nawi-weirduhan siguro siya sa'kin. Hindi kami magkakakilala but I was talking to him na parang matagal na kaming magkaibigan. Hashtag feeling close ako. But what could I do? I needed help.

   "Ahh, ano kasi, I want to ask a favor sana from you."

   "Favor? Ano 'yon?"

   "Can I borrow your guitar?"

   Matagal siyang tumahimik.

   "Promise, I'll return it to you after kong mag-audition."

   "Uhh... s-sure." Tila nagtataka pa rin siya habang inaabot ang guitar niya sa'kin.

   "Thanks. I really appreciate your help."

   Umupo ako sa isang gilid and started strumming the guitar. Matagal na akong hindi nag-gigitara. In fact, hindi naman talaga ako magaling. Medyo marunong lang. Si Kuya Beam talaga ang magaling at tinuruan lang niya ako. Hindi ko naman in-expect na magagamit ko pala. May isang kanta akong kayang-kayang tugtugin. Ayoko kasing mag-rely sa surprise song na sinasabi nina Ming at Kit. I was already nervous about the whole audition thing and I couldn't afford to mess up. Kailangang alam ko kung ano ang gagawin ko sa stage. Ayokong mag-panic doon. What if hindi ko pala kabisadung-kabisado ang ipapakanta nila sa'kin? I trust them. Alam kong hindi nila ako ipapahamak but I have to be sure. Malaking bagay iyong gagawin ko.

   I was relieved nang nagawa kong tugtugin ang buong kanta nang hindi nagkakamali. Now, I just have to calm down. Kaya ko 'to. Hindi ako magkakamali. Hindi ko ipapahiya ang sarili ko. I just have to believe in myself.

   "Yo, it's your turn!" tinawag ako ng isang female staff. Kabadong nginitian ko siya at tumayo.

   Nanginginig ang tuhod ko habang naglalakad. Pati ang mga kamay kong may hawak na gitara ay nanginginig rin. Huminga ako ng malalim nang makaakyat  ako sa stage. Maraming tao ang nasa harap ko. Pero mas kinabahan ako sa tatlong judges na mukhang istrikto. Napansin ko naman ang pagkabigla sa mukha nina Ming at Kit when they saw na may hawak akong guitar. Nginitian ko lang sila and I knew na na-gets nilang may sarili akong diskarte.

   "Good morning," I greeted everyone. May isang microphone na nakatapat sa bibig ko at may isa ring nakatapat sa gitara. Good thing at mabilis kumilos ang mga staff. "I'm Yo and I'm going to perform an acoustic version of the song Stone Cold."

   I started strumming the guitar. Pumikit ako at dinamdam ang mensahe ng kanta. Ilang sandali lang, I felt like I was floating on a different world. I was drowned in every word of the song. Hinayaan ko lang bumuka ang bibig ko at kumanta. I had no control of my own voice anymore. It was already my heart pouring out everything through music. Ramdam na ramdam ko ang emosyon ng kinakanta ko. It felt good. It felt so good. This was what I loved about music. It allows me to be true to myself. It gives me the perfect opportunity to express what's inside my heart and mind. It's a very artistic and beautiful way of expressing yourself.

   When I opened my eyes, nakita kong nakatayo ang mga tao. Nagpalakpakan sila. Nag-thumbs up pa sina Ming at Kit sa'kin, proud na proud. Pero ang mas nakakuha ng atensyon ko ay si Pha. Nakatayo siya sa baba ng stage. Hindi siya pumapalakpak pero sobrang laki ng ngiti niya. He looked so amazed and proud of me. At iyon ang pinaka-nagpasaya sa'kin. Mas napasaya ako ng ngiti niya kaysa sa tatlong YES na natanggap ko mula sa judges. Parang tanga, 'no?

   "Thank you," sabi ko sa judges at sa lahat ng pumalakpak sa'kin bago bumalik sa backstage.

   Nakahinga ako ng malalim at ngumiti. Yes! Nagawa ko! I conquered my fear and ended up victorious. Ang saya!

   "Hey." Someone tapped my shoulders. Nang lingunin ko kung sino iyon, nag-wild na naman ang puso ko. Shit. Si Pha. "Ang galing mo kanina."

   "S-salamat."

   "Sobrang talented mo pala sa pagkanta. Dapat matagal mo na 'yang shi-nare sa mga tao. Sayang."

   "Ahh... he-he. Hindi naman. Ano kasi, napilitan lang talaga ako. Napasubo ako dahil sa mga classmates ko, eh."

   "Whatever. Ang galing mo pa rin. I hope this is the start. You seriously have to share your talent. 'Wag kang madamot. Ang ganda ng boses mo, eh. Iparinig mo naman."

   "T-thanks."

   "Hey, I have a proposal. 'Pag natanggap ang band namin sa audition, ililibre kita ng dinner tonight."

   "T-talaga?"

   "Yup."

   "Sige ba."

   Maybe it was my lucky day. Natanggap ang banda nina Pha sa audition and we're having dinner tonight. Just the two of us. Should I call it a date?

   Haaay! There I was again. Naga-assume at umaasa na naman. Yup, NA NAMAN.

   I'm really hopeless.