Dounia...

Deel 60

2 maanden later...

"TAHER STOP NIET DOENN!" Schreeuw ik huilend naar mijn broer.
En BAM. Een kogel door zijn borstkas...

Huilend en schreeuwend ren ik naar Taher toe, biddend tot Allah dat hij dit zal overleven.

Terwijl ik een ambulance bel, ga ik met mijn vingertoppen over mijn broer zijn gezicht.
"Ik hoop dat ik je terug zie in Jannah insha allah. Maar Taher hou je sterk want je gaat niet begrijpen hoeveel ik van je houd. Onze Ouders die er nietmeer zijn. Jou kan ik gewoon niet verliezen begrijp dat dannn!" Snik ik.

Hoe hard ik ook hoop dat Taher dit haalt, iets in mij zegt dat dat niet zo gaat zijn...

Mijn hart heeft nog nooit zoveel pijn gedaan als vandaag. Dit is zo erg! Wetend dat jouw broer dood is en ondervraagd zal worden. Het ergste aan een moslim zien sterven is dat je niet weet wat zijn eindbestemming zal zijn ( het paradijs of de hel) .

Ik geef mijn broer nog een laatste kus op zijn voorhoofd terwijl ze hem in een brandcard leggen.

In het ziekenhuis word ik gestopt. Ik mag niet mee gaan met mijn broer. Nog altijd zijn mijn tranen niet op.

'Mevrouw? Hier drink maar wat water.' Hoor ik een lieve stem zeggen.
Als ik opkijk zie ik een meisje van ongeveer 17jaar me water overhandigen.
Ik glimlach lief door mijn  tranen heen naar haar.

Hikkend, snikkend gewoon alles door elkaar bel ik Walid op. Voicemail shit man. Ik bel amine op. Ook voicemail.
Oke issam neem op!

"Issamm" snik ik luid
"Dounia dounia waar ben je?" Schreeuwt hij bezorgd
"Ik ben in het ziekenhuis" zeg ik en leg af.

Rustig ga ik zitten in een stoel in de wachtkamer. Waar niemand is.
"Taherr..." ik wil hem niet kwijt. Je gaat gewoon niet begrijpen hoe hard ik aan het huilen ben. Mijn broer mag gewoon niet dood! 'Iedereen gaat dood dounia.' Zegt een stem in mij.

Jammer genoeg is dit het lot.
"Ya allah vergeef mijn broer voor zijn zonden en laat hem jannah betreden insha allah" fluister ik zachtjes.

Je vraagt je zeker af wat is er toch gebeurd? Nou laat me beginnen bij het begin...

Alles ging goed. Ik had terug een leven, een normaal leven waar je naar school gaat en dingen doet met vriendinnen. Sinds kort is Issam zeg maar 'mijn hand komen vragen' maar zo zou ik het niet noemen want hij woont in hetzelfde huis als ik. Maar hij had dus met mijn broers gepraat en toestemming gevraagd.

We hadden een klein verlovingsfeest gehouden. Het was echt gezellig die avond. Maar mohiem mijn zogenaamde vader was dit te weten gekomen en hoe ik dat weet is omdat hij Issam had gebeld.

Overal waar mijn vader is, zijn er problemen. En dat is zijn eigen verdomde schuld! Als hij zich nooit met drugs en shit bezig hield dan was er niks aan de hand. Maar door dat hij issam had gebeld hadden ze ons dus gevonden.

Een tijdje werd ik in de gaten gehouden op school. Dat was echt creapy en eng. En dat laat ons komen op gisteren.

Issam bracht me naar school, hij had eerder uit dan taher en ik. Dus taher en ik besloten na school iets te gaan eten. Na het eten had taher me naar de bios genomen. Het was echt zo gezellig! Gewoon alleen met je broer.

Terwijl we liepen naar de auto lachte we nog over de film. De tank was leeg dus stopte we bij een tankstation. Het was ondertussen 21u 's avonds.

"Taher ik ga vlug naar de toilet" zei ik.
Toen ik uit de toilet kwam schrok ik me dood! Echtwaar mijn hart klopte zo hard dat ik dacht dat hij eruit zou springen.

Voor mij, een man van 1m95, breed en helemaal in het zwart. Seriously hij had zelfs een muts over zijn hoofd waardoor ik dus niet kon zien wie dat was.

Hij pakte me vast en hield een pistool tegen mijn slaap aan. Met tranen in de ogen en een kloppend hart liep ik met hem naar buiten.
Taher was in de auto aan het lachen naar zijn telefoon terwijl ik voor zijn auto stond met een pistool tegen mijn hoofd.

Voor even zag ik mijn leven voorbij flitsen. Ik pakte mijn kans en verstopte me achter een benzinepomp.

De man van de kassa bij het tankstation had een baksteen gepakt en wou de man ermee slaan waardoor ik mijn kans had om me te verstoppen. Weglopen zou ik NEVER NOOIT doen als ik weet dat mijn broer hier nog is.

Voor mij zag ik de kassier doodbloeden op de grond. Ik wou nu gewoon in tranen uitbarsten.

Opeens werd ik vanachter vastgepakt. Gedragen naar Taher. Voor Taher zegmaar. De enge man legde zijn pistool in zijn achterzak.

Voormijn broer begon hij aan mijn borsten te komen en aan mijn achterwerk.
Tranen gleden over mijn wangen. En een zachte snik verliet mijn mond.

Taher nam een pistool uit zijn achterzak en raakte de man in zijn voet. Ik rende weer achter de benzinepomp en keek toe.

Ik zocht mijn telefoon in mijn zakken maar nee die moet ik weer in de auto laten. Ik kijk vlug en zie Taher en de man in een gevecht zitten.

Ik rende naar de auto en nam mijn telefoon. Net op het moment dat ik Walid wou bellen zag ik de enge man zijn pistool nemen.

"TAHER STOP NIET DOENN!"
En dat is hoe het dus is gebeurd...

"Dounia!" Fluisterde Issam naar me.
Ik keek op en liet me troosten door hem.
"Wat is er gebeurd?" Vraagt hij voorzichtig.
"Taher is dood" zeg ik gebroken.
Ik zie dat Issam ook begint te huilen maar zich sterk probeert te houden.

Op dit moment nu Taher dood is en mijn moeder ook. Iedereen rondom mij gaat dood...
waarom ben ik niet degene die sterft?
De tranen blijven stromen...

ik kan er niet mee omgaan dat ze allebij zijn vermoord. Niet eens een rustige dood. Ze zijn gestorven als martelaars.
Maar Allah(swt) zal hun boeten voor hun daden.