De Alpha Wolf ✓VOLTOOID✓

hoofdstuk 15

Ik wordt wakker gemaakt door een schop tegen mijn been. Kreunend word ik wakker. Ik kijk recht in de ogen van de generaal en ben direct wakker. "Goeiemorgend, schone slaapster." zegt hij met zijn irritante grijns, hij gebaart iets naar de bewakers die mijn vrienden ook wakker maken. Mijn bewaker pakt ruw mijn arm en laat me rechtstaan.

De generaal grijnst en begint weer te praten: "ben je klaar voor je verrassing?" Vraagt hij kwaadaardig. Ik hoor in de verte het gehuil van een klein kind.

Mijn hart klopt in mijn keel terwijl ik mijn hoofd schudt. Ik hoor het geluid van een rits en kijk naar rechts. Ik verstar en krijg geen geluid uit mijn keel. Uit de tent komt een vrouwelijke soldaat met een meisje van 3 jaar vast.

Ik probeer me uit alle macht los te krijgen. "Luister Kristy. Als je je dochter ooit nog wilt zien, dan zou ik maar doen wat ik zeg." zegt hij dreigend. Een eenzame traan rolt over mijn wang en ik buig verslagen mijn hoofd. "dat dacht ik al" zegt hij met een triomfantelijke blik. Hij maakt me los, maar bind zo'n speciale touwen als armbanden rond mijn pols.

Hij geeft een teken aan de vrouwelijke soldaat. De vrouw geeft mijn huilende dochter aan me. Ik druk haar dicht tegen me aan en geef huur woedend een kus op haar hoofd. Ze stopt met huilen en kijkt me aan. "Mama" ze kijkt me lachend aan met haar prachtige blauwe ogen.

Een gevoel van trots overvalt me een een paar tranen vallen op haar armen. "Mama huilen" ze wijst naar mijn tranen en ik kijk haar aan. Ze is beeldschoon, ze heeft mijn bruin haar, mijn neus en haar vaders blauwe ogen. Mijn Ophelia, Mijn beeldschone Ophelia.

Ik heb haar zo lang gezocht. Een paar maanden na mijn bevalling werd ze van me afgenomen en hebben ze haar vader voor mijn ogen vermoord. Ongeveer een half jaar later kon ik ontsnappen en heb ik haar een maand lang gezocht, voor ik bij het kamp kwam.

Ophelia legt haar hoofd op mijn schouder en valt in slaap. Met grote tegenzin geef ik Ophelia terug aan de vrouwelijke soldaat. Ze binden me weer vast aan de paal en ik laat me snikkend omlaag zakken. "je hebt geluk dat ik haar niet mag verwonden." sist hij dreigend in mijn oor. Hij vertrekt terug naar zijn tent. De vrouw loopt weg met de slapende Ophelia.

Mijn vrienden kijken me allemaal verward aan "waarom heb je ons er niets over verteld?" vraagt Sheila. Ik kijk haar met betraande ogen aan "het was te pijnlijk" ik bijt op mijn lip om mijn tranen tegen te houden."je had ons moeten vertellen over Ophelia, Kristy" zegt Mitch. "Ja ik weet het-" ik kijk op en kijk hem aan "hoe weet je haar naam?" vraag ik verward aan Mitch.

Hij kijkt me emotieloos aan "ik heb mijn mond weer voorbij gepraat, niet?" hij rolt met zijn ogen en kijkt me kil aan. Hij staat recht en verwijdert zijn touwen. "Mitch, wat doe je?" vraagt sheila.

"Is het niet duidelijk, nichtje? Ik hoor bij het leger van de zwarte wolf" zegt hij emotieloos. "Hoelang al?" vraag ik. Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan "vlak voordat jij in het kamp kwam" zegt hij. Hij was dus al vanaf het begin een verrader. Ik wil hem nog vragen waarom, maar krijg de kans niet omdat de generaal naar ons toestapt "ik zie dat onze spion is ontdekt" zegt hij met een grijns.

Mitch gaat naast de generaal staan en kijkt ons ijzig aan. Ze draaien zich om en stappen naar een tent. Ik hoor Ophelia huilen "kan je zorgen dat dat kind stopt met huilen!" roept de generaal door het kamp. "Ikke mama!" hoor ik haar roepen. Ik word woedend een weet niet wat er gebeurd.

Alles wordt omgeven door een rare waas. Ik zie mijn vrienden verward kijken. Ik zie alles weer normaal maar de grond begint te trillen. Rotsblokken schieten uit de grond, planten schieten uit de grond, de tenten waaien om, bliksem schiet uit de lucht en ik sta opeens aan de andere kant van het kamp.

Ik wrijf over de brandplekken op mijn pols en ren naar mijn vrienden. Ze kijken mij vragend aan en ik gebaar dat ik het later uitleg.

Ik loop naar de plaats waar ik Ophelia hoor huilen. Ik open een van de enigste tenten die niet zijn omgewaaid en zie haar in een wieg liggen. Ik stap naar de wieg, maar wordt tegen gehouden door de vrouwelijke soldaat. Ik zucht en begin met haar te vechten.

We rollen door de tent en slaan elkaar zo vaak we kunnen. Ik kom boven op haar te zitten en sla haar Knock out. Ik pak Ophelia en alles stopt. De bliksem, de wind, de rotsblokken,.. . Alles is terug zoals daarjuist, met een beetje meer rommel en gewonden dan toch. Ik loop de tent uit en zoek mijn vrienden.

Ik zie ze vechten met de laatste vijanden. De rest ligt dood, gewond of vastgebonden op de grond. De generaal en Mitch zijn gevlucht. Ik voel het gewoon. Mijn vrienden lopen naar me toe. Ik geef Ophelia aan Daisy en zak neer. Ik word opgevangen door Jacob voor ik in een diepe slaap val.

________________________
Ooh, never mess with the mother instincts 😂

OMG BIJNA 200 READS EN WE STAAN # 100 IN WEERWOLF(maakt een genant vreugdedansje) en daarom upload ik 2 hoofdstukken vandaag.

Het volgend hoofdstuk is in het Point of view van Jacob 😉

Laat weten wat je ervan vond, stem, reageer en volg me

Tot het volgende hoofdstuk

Xx Gallifrey-stands