Demons Kiss

Hoofdstuk 35

Pov - Ethan

De wind waaide vlijmscherp langs mijn gezicht en mijn vleugels deden hun best me zo hoog mogelijk boven de toppen van de bomen te dragen. 

Ik vloog nu al best lang over dit rijk heen en vroeg me af of ik Dylen zou vinden. Ik hoopte dat hij Victoria nog niet had gevonden, in het beste geval niet eens wist dat ze bestond.

Al snel werden mijn angsten waarheid. Daar in de verte, bij de grote scheidingsmuur, onder de symbolische eik, lagen ze.

Ik klapte mijn vleugels dicht en met een enorme vaart schoot ik naar beneden. Ik liet me vallen door de ijzige lucht en kwam met een harde klap stevig neer op beide voeten.

'Dylan! Wat heb je gedaan!' schreeuwde ik, mijn blik zette zich vast op Victoria, die bebloed op de grond lag. 

Ik rende met een onmenselijke snelheid op haar af en zakte naast haar neer op mijn hurken. Zachtjes liet ik mijn vingers langs haar wang glijden en voelde haar nog warme huid.

Mijn vingertoppen bleven rusten op haar lippen, die ijskoud voelden. Met een mengeling van woede en angst, schoot mijn blik naar Dylan.

'Je hebt haar gekust terwijl ze stierf!' hijgde ik. Toen ik mijn eigen woorden hoorde, zakte mijn hoop weg. Hij had haar gekust precies op het moment dat ze stierf, dat moest wel, anders was de offering nutteloos geweest.

Hij had haar ziel verpest, het laatste beetje leven in haar zo hard aangevallen, dat ze haar ogen niet meer zou openen.

Als ik mens was geweest, dan zouden mijn wangen nat zijn van de tranen.

'Ja, dat heb ik inderdaad gedaan,' zei Dylen schouderophalend. Hij wilde zijn mond open doen om nog iets te zeggen, maar ik greep hem naar de keel.

Mijn scherpe donkere nagels boorden zich door zijn huid. Ik voelde het warme, zwarte bloed uit zijn aderen stromen en zag de rode glinstering van de vloeistof oplichtten in het laatste straaltje daglicht.

Vandaag was de langste en helderste dag geweest in het schimmenrijk. De enige dag dat de aardse zon dof door onze hemel scheen. Het was moeilijk uit te leggen.

'Wacht,' fluisterde Dylen schor, wanhopig happend naar adem. 'Je begrijpt het niet...'

Ik stopte met duwen, maar hield mijn handen tegen zijn keel voor het geval dat.

'Ze is niet dood, ze is alleen weg,' vervolgde hij, nu met een iets stabielere stem.

'Wat bedoel je?' Ik staarde in zijn ogen, mijn broer sprak de waarheid, ik kon het zien aan zijn blik.

'Door mijn kus heb ik al het kwaadaardige uit haar weggenomen. Exact op de laatste klop van haar hart. Ze kon geen demon zijn zonder jou in de buurt om haar kracht te geven. Als ze niet snel weg zou zijn uit deze dimensie, dan was ze allang dood geweest.'

'Dat is ze nu ook, idioot!' riep ik naar zijn hoofd. Ik smeet hem achteruit en hij struikelde over een paar boomwortels, tot hij met een klap tegen de grond smakte.

'Je begrijpt het echt niet, he, Ethan? En ik maar denken dat je je geliefde vriendinnetje wilde redden, maar je kwam maar niet opdagen. En nu ik het werk voor je heb gedaan, ben ik weer meteen de slechterik!' zei hij, zittend op de grond.