Demons Kiss

Hoofdstuk 26

A/N: De foto hierboven begrijp je als je verder leest, en ja ik weet dat dit een jongen is, sorry...

A/N: Ik zit serieus nu te schrijven in een restaurant, alleen, op een vrijdagavond. Wie wil mijn kat zijn? Ik heb er nog zo'n...um...twintig nodig ofzo xp

- - - - - - -

De woede borrelde in me en ik zakte door mijn knieën. Een krachtige pijnscheut schoot door me heen en liet iedere spier in mijn lichaam verkrampen. Ik schreeuwde het uit en uit mijn ooghoek zag ik Lucas' doktersinstinct omhoog komen en hem naar me toe rennen.
Maar nog voor hij me kon bereiken, schoten er vlammen rond me uit de grond, zodat ze me in een cirkel omringden.
Bij een volgende verkramping, gevolgd door een luid gekrijs, schoten de vlammen de lucht in. Ik was omringd door een zee van vuur en leek geïsoleerd met mijn demon.

Mijn huid tintelde en ik voelde mijn vingers verbranden. Toen ik neer keek naar mijn handen, ontstonden er kleine vlammetjes onder mijn nagels.

Langzaam werden ze groter en verspreidden zich over mijn hele huid, in een kring gleden ze rond mijn arm en bleven verder kruipen. Het was alsof ik levend verbrand werd, maar toen de vlammen mijn vingertoppen achter zich lieten, om verder over te gaan naar mijn knokkels. Waren mijn vingers niet rood, maar zwart.

De vlammen veranderden mijn huid naar een zwart vel. Net boven mijn ellebogen stopten ze en doofden, om aan mijn tenen opnieuw op te lichtten.

Ze doofden weer uit, net onder mijn knieën dit keer en lieten iedere keer als ze doofden een elegante krul achter op mijn huid. Het leek net alsof iemand op me had geschilderd.

Plotseling schoot het brandende gevoel naar mijn heupen, en al mijn kleding verschrompelde tot zwart as, dat naast me neer dwarrelde op de ijskoude aarde.

Toen ik neer keek naar mijn naakte lichaam, zag ik dat de vlammen krullen maakten op mijn buik. Ik voelde ze omhoog cirkelen naar mijn zij en vervolgens op mijn rug. Door de beweging die ze maakten, zag ik de tekening in mijn gedachten. Toegeven, was het prachtig, ik zou zo in een museum kunnen. Een museum voor naakte mensen dan wel, of beter gezegd, demonen.

De vlammen haakten zich in mijn schouders vast en sloegen als een deken over ze heen. Precies op mijn sleutelbeen doofden ze uit met een laatste krul.

Ik had de hoop te snel opgegeven, want plotseling schoot er een ijzige pijn door mijn hoofd heen, de vlammen...de vlammen verbrandden mijn ogen.

Zo hard krijsend als ik kon voelde ik mijn hele lichaam nu sidderen en beven. De hitte van de cirkel van vuur rond me, sloeg op mijn huid en ik rook hoe de toppen van mijn haren aan het verbranden waren.

Mijn zicht kwam terug en twee rode ogen keken me vanuit de vlammenmuur aan.

Hij lachte, hij straalde, een vlaag van trots trok over zijn gezicht. Dit was dus altijd al zijn bedoeling geweest. Hij hield helemaal niet van me, hij wist dat ik krachtig was vanwege mijn jagersachtergrond. Daar had hij het altijd al om gedaan.

Maar wat boeide het? Ethan had waarschijnlijk toch niet eens door hoe krachtig ik was. Maar daar zou hij beslist nog van proeven, de leugenaar.

‘Je ogen,’ zei hij. Ik zag hoe hij ook in zijn ware vorm was hier beneden. Zwarte reusachtige vleugels, ogen nog roder dan normaal, scherpe lange zwarte nagels, donkere leren nauw aansluitende kleding en tussen zijn haar leken wel twee vlijmscherpe puntjes uit te steken.

‘Je ogen,’ sprak hij weer, maar deze keer met een vastere stem. ‘Ze zijn prachtig, nog steeds.’

‘Leugenaar,’ histe ik naar hem, ik voelde en hoorde hoe mijn stem ook veranderd was, krachtiger en strenger.

Hij schrok van mijn uitval en stapte de cirkel binnen, de vlammen sloten zich weer achter hem. Hij kwam op me af, ik bleef eigenwijs zitten op de grond.

Het boeide me niet dat ik nog steeds naakt was, als demon zou me dat toch nooit boeien, er waren zoveel demonen naakt. En wat dan nog? Als iemand er problemen me had, hoefde ik alleen maar een van mijn puntige zwarte nagels langs zijn keel te halen en afgelopen met hun bemoeienis.

Ethan greep me bij mijn armen, op de een of andere manier wist ik dat mijn transformatie nog niet compleet was. Er miste iets, er miste veel. Ik kon de leegte voelen in mijn binnenste.

Aan mijn beide schouders werd ik in een keer omhoog getrokken en werd verplicht om recht te staan. Pas nu wist ik wat er miste, kracht. Alles was weg. Ik had niets meer over.

En de stem kon me niet helpen, aangezien ik haar nu geworden was.

Ethan trok me naar zich toe en ik voelde gewoon dat hij wist dat ik me niet kon verzetten.

Tenzij ik me niet moest verzetten.

Hij drukte zijn scherpe nagels in mijn nek en trok me naar zich toe. Onze lippen raakten elkaar en bleven elkaar steeds opnieuw raken. Zou Ethan niet liegen? Hield hij soms wel van me?

Maar hij wist wat hij deed. Ik voelde mijn hart sneller pompen en ik voelde hoe de vlammen nu ook alles vanbinnen zwart maakten. Door mijn enthousiasme van de kus, tintelden mijn vingertoppen. Kleine vlammetjes schoten eruit en Ethans leren lange jas verschrompelde tot as. Zijn leren tuniek volgde en al snel voelde ik zijn warme huid onder mijn vingers.

Stiekem liet ik mijn vingers naar zijn heupen glijden, maar nog voor ze de rand van zijn broek konden raken, greep hij ze vast en trok mijn hand naar zijn gezicht.

‘Slim,’ zei hij met een schore stem. ‘Had ik niet van die brave Victoria verwacht.’

Mijn demon werd beledigd met die opmerking, braaf, nóóit! Ik had zojuist bijna al zijn kleding veranderd in as.

Ik staarde in Ethans ogen om te zien of hij het meende, maar in plaats van een waarheid te zien zoals het boek uit het kistje me had verteld, zag ik mijn eigen spiegelbeeld.

Donkerblauwe pupillen omringd door duisternis staarden me aan. Er was geen stipje oogwit te zien, alleen zwart. Rond mijn ogen zaten ook zwarte vlekken. Plots stopte Ethan een zwarte veer in een lok van mijn haar.

‘Die was je vergeten,’ fluisterde hij met zijn warme stem. Ik huiverde van de zachte streling van zijn vingers tegen mijn wang.

‘Bedankt,’ gaf ik hem terug. Maar mijn bedanking voelde leeg, alsof ik het niet meende, als wilde ik dat met heel mijn hart. En nu ik eraan dacht, voelde mijn hart ook leeg, alle liefde leek eruit gezogen te zijn.

‘Wat voor soort demon ben ik?’ vroeg ik hem nieuwsgierig, hopend dat hij het antwoord wist. Zijn puntige nagels krasten langs mijn nek en bleven hangen aan mijn sleutelbeen, het was een fijn gevoel.

‘Daar zul je snel achter komen,’ zei hij kalmpjes.

‘En jij?’

Hij keek me aan alsof hij mijn vraag niet begreep, maar plotseling knikte hij en staarde naar de inktzwarte veer in mijn haar.

‘Ik ben een gevallen engel.’

- - - - - - -

A/N: hopelijk genieten jullie net zoveel van dit boek als ik!

En daarom wil ik graag Myrthesgr en allysialove nog eens bedanken voor de stemmen en reacties :3

En natuurlijk ook al mijn andere fantastisch megacoole fluffy unicorn lezers!!

We staan al op #7 in fantasy! Een van mijn lievelingsgetallen! Yay!